เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1508

เจ้าของร้านรอดพ้นโชคร้ายเหมือนเพิ่งโดนช้อนขึ้นจากน้ำ เมื่อได้ยินคำพูดลู่ฝานก็รีบถอยไปด้านหลังทันที

เก็บมุกกลับมา สายตาน่ากลัวเล็กน้อย วิชาชิงวิญญาณโจมตีออกมา

เขาไม่ใช่คนที่เป็นฝ่ายโดนกระทำอย่างเดียว ในเมื่อลงมือแล้ว ลู่ฝานกะลงมือเพื่อชิงความได้เปรียบก่อน

ลู่ฝานหันมากวาดตามองสามคนข้างๆ

ทุกคนที่สบตากับลู่ฝาน ส่งเสียงร้องอย่างเจ็บปวดออกมาทันที จากนั้นเอามือกุมหัวร้องโหยหวน

วิทยายุทธของพวกเขาไม่ได้สูงเหมือนจินเซ่าเหยียน จึงไม่สามารถต้านทานวิชาชิงวิญญาณของลู่ฝานได้ทั้งหมด

แต่ยังไงด้านวิญญาณ ผู้ฝึกชี่ก็แข็งแกร่งกว่านักบู๊

แม้พวกเขาต้านทานไม่ได้ แต่ไม่ได้โดนลู่ฝานล็อกไว้ที่เดิม

พลังชี่บนตัวพังทลาย ภายในระยะเวลาสั้นๆ พวกเขาไม่มีพลังโจมตีลู่ฝาน

ลู่ฝานเงยหน้าจ้องจินเซ่าเหยียน

ตอนนี้จินเซ่าเหยียนเอาตราประทับสี่เหลี่ยมวางไว้ตรงหว่างคิ้ว

แม้การกระทำเขาดูตลก แต่พูดตามตรงว่าได้ผลมาก

ลู่ฝานสัมผัสได้ว่าพลังวิญญาณของตัวเอง โดนพลังประหลาดบนตราประทับสี่เหลี่ยมต้านทานไว้

พลังนี้เหมือนอยู่ในประเภทเดียวกับเขตวิถี อริยปราชญ์คนใดคนหนึ่งน่าจะเป็นคนทิ้งไว้

จินเซ่าเหยียนกัดฟันมองลู่ฝาน “ไอ้หนุ่ม นายจะเป็นศัตรูกับฉันใช่ไหม ล่วงเกินตระกูลจิน ต่อไปนายตายยังไงก็ยังไม่รู้เลย”

ลู่ฝานพูดอย่างเฉยเมยว่า “งั้นเหรอ ในเมื่อยังไงฉันก็ต้องตาย งั้นตอนนี้ฉันฆ่าพวกนายก่อนไม่ดีกว่าเหรอ ฉันจะได้มีเพื่อนตายตามไปด้วยไง!”

ลู่ฝานพูดพลางปล่อยพลังสังหารอันน่ากลัวออกมา

ปรายตามองกำแพงเล็กน้อย รอยยิ้มปรากฏบนหน้าลู่ฝาน

ขาของจินเซ่าเหยียนอดสั่นขึ้นมาไม่ได้ พลังสังหารของลู่ฝานเหมือนทำให้เขาเผชิญหน้ากับเหวลึกจริงๆ

จินเซ่าเหยียนกำเครื่องรางของตัวเองเอาไว้แน่น พลังชี่ทั้งตัวพลุ่งพล่าน ร้านยาเริ่มสั่นสะเทือนทั้งร้าน

เขาไม่ยอมนั่งรอความตายหรอก แม้คนตรงหน้าทำให้เขารู้สึกถึงอันตรายรุนแรง แต่จินเซ่าเหยียนไม่เชื่อว่าตัวเองจะแพ้

ไม่ทันไรไข่มุกสองเม็ดบนฝ่ามือลู่ฝานเคลื่อนไหวกลางอากาศ ส่องแสงสว่างขึ้นเรื่อยๆ

ขณะที่การต่อสู้ของทั้งสองกำลังจะเริ่มขึ้น จู่ๆ มีเสียงไอดังขึ้นจากไม่ไกล

ก่อนไปจินเซ่าเหยียนจ้องลู่ฝานอย่างเคียดแค้นแล้วขยับปากเบาๆ เสียงจินเซ่าเหยียนดังขึ้นข้างหูลู่ฝาน “ฉันจดจำนายเอาไว้แล้ว”

ลู่ฝานเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย หัวเราะเบาๆ แล้วพูดว่า “ขอโทษด้วยนะ ฉันคงจำนายไม่ได้”

จินเซ่าเหยียนโกรธจนหน้าแดงอีกแล้ว เขาสะบัดแขนเสื้อแล้วเดินออกไป

ลู่ฝานมองจินเซ่าเหยียนยืนบนเรือสีม่วงทองของตระกูลหั่วออกไป “ลูกหลานตระกูลจินอวดดีแบบนี้ทุกคนเลยเหรอ”

หั่วตันซูเดินเข้ามาพูดว่า “อวดดียังไงก็ไม่เท่านายหรอก เขาอวดดีเพราะมีตระกูลจินห้าตระกูลใหญ่สนับสนุนอยู่เบื้องหลัง คุณชายลู่ฝานไม่ยอมอ่อนข้อขนาดนี้ มีอำนาจอะไรคอยสนับสนุนอยู่เหรอ”

ลู่ฝานครุ่นคิดแล้วพูดว่า “พูดแบบนี้ ฉันทำอะไรโง่ๆ ลงไปอย่างนั้นเหรอ”

หั่วตันซูส่ายหน้า “เปล่าหรอก ฉันคิดว่าคุณชายลู่ฝานไม่เพียงแต่จะไม่โง่ แต่ยังเข้าใจเป็นอย่างดี นายเห็นว่าฉันดูอยู่ข้างหลังตลอดสินะ”

ลู่ฝานพูดว่า “จะว่าใช่ก็ได้”

หั่วตันซูรอยยิ้มเต็มใบหน้า “พูดแบบนี้ คุณชายลู่ฝานยอมเข้าตระกูลหั่วแล้วใช่ไหม”

ลู่ฝานพยักหน้าเบาๆ แล้วพูดว่า “ต่อไปฝากหัวหน้าเก้าดูแลด้วย”

หั่วตันซูตบไหล่ลู่ฝานแล้วพูดว่า “ยินดีต้อนรับสู่ตระกูลหั่ว ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปนายคือองครักษ์ส่วนตัวของฉัน”