เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1517

หั่วไฉรีบวิ่งออกมาจากกลุ่มคน กลัวจนเหงื่อแตกทั้งหัว “ท่านแปด เกิดอะไรขึ้น เด็กคนนี้ไม่รักษากฎเหรอ ท่านแปดวางใจได้เลย ฉันจะไล่เขาออกไปเดี๋ยวนี้ เขาเพิ่งมาเอง! หั่วตันซูพาเขามา ไม่เกี่ยวกับฉันนะ!”

หั่วซงตบหัวเขาแล้วตวาดว่า “ไล่เหรอ ใครกล้าไล่เขา ฉันจะเอาชีวิตคนนั้น”

หลังจากนั้นหั่วซงหันมามองลู่ฝาน “นายเพิ่งมาวันนี้จริงด้วย! เมื่อก่อนนายเคยฝึกวิชาอาทิตย์ลุกโชนไหม”

ลู่ฝานยิ้มแหยแล้วพูดว่า “เพิ่งมาวันนี้เอง เมื่อก่อนฉันไม่เคยฝึกวิชาอาทิตย์ลุกโชนจริงๆ แต่ฉันพอรู้วิชาเกี่ยวกับไฟอยู่บ้าง”

หั่วเจ๋อลูบเคราแพะของตัวเองแล้วพูดว่า “ฝึกอาทิตย์ลุกโชนสำเร็จในวันเดียว พรสวรรค์เช่นนี้พูดได้เพียงว่าไร้เทียมทาน”

เมื่อลูกหลานตระกูลหั่วที่อยู่รอบๆ ได้ยินคำพูดเขา ทุกคนพากันอึ้ง มองลู่ฝานอย่างตกตะลึง

หั่วเจ๋อพูดเสียงดังว่า “เด็กลู่ฝาน หั่วตันซูให้นายไปเป็นองครักษ์ส่วนตัวใช่ไหม ฉันจะบอกว่าไม่ต้องไปแล้ว ฉันหางานดีๆ ให้นายเอง”

หั่วซงตบขาแล้วพูดว่า “ใช่ คนแบบนายไปเป็นผู้ดูแลให้เขา เสียของเปล่าๆ เดี๋ยวฉันไปพูดกับเขาให้เอง หั่วเจ๋อ นายพาเด็กคนนี้ไปก่อน!”

หั่วเจ๋อสะบัดมือ เรือสีแดงเพลิงปรากฏตรงหน้า เขาพูดเสียงดังว่า “ลู่ฝาน ขึ้นมา!”

หลิงเหยาดึงเสื้อลู่ฝานแล้วพูดว่า “จะไปไหนเหรอ พวกเขาจะหางานอะไรให้นาย”

ลู่ฝานยิ้มแล้วพูดว่า “ไม่รู้ แต่ฉันมีลางสังหรณ์ว่าน่าจะเป็นงานที่ฉันชอบมากแน่นอน”

พูดพลาง ลู่ฝานจับมือหลิงเหยาขึ้นมาบนเรือ

ทันใดนั้นแสงสีแดงเพลิงกะพริบ มุ่งหน้าไปยังเขาเทียนนู่

หมู่บ้านตระกูลหั่ว บนไหล่เขาต้นไม้เขียวชอุ่ม บ้านไม้เนื้อแข็งเรียงรายติดกัน

ห้องพวกนี้เป็นของหั่วตันซูทั้งหมด มีทั้งหมดแปดห้อง แยกไว้เลี้ยงดูภรรยาทั้งแปดคนของเขา

หั่วตันซูที่เพิ่งกลับมา เตรียมมีอะไรกับภรรยาคนที่เจ็ดของเขาสักรอบ ยังไม่ทันเดินเข้าประตู ก็เห็นแสงสว่างจากไกลๆ

“เกิดอะไรขึ้นอีก”

หั่วตันซูขมวดคิ้ว ลังเลครู่หนึ่ง แต่ไม่ได้ไปดูว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่

“ยังไงตาเฒ่าในตระกูลก็เยอะแยะไปหมด ฉันไปหรือไม่ไปก็ได้”

หั่วตันซูยักไหล่แล้วเดินเข้าไปในห้อง จากนั้นปิดประตูลง

หลังผ่านไปครู่หนึ่ง แสงหนึ่งร่วงลงจากฟ้ากระแทกลงบนพื้น เป็นคุณท่านหั่วซง

“หั่วตันซู ออกมา!”

หั่วซงตะโกนเรียกเสียงดัง

หั่วตันซูรีบสวมเสื้อผ้าแล้วเดินออกมา เมื่อเห็นหั่วซง ใบหน้าแปรเปลี่ยนเป็นหวาดกลัวขึ้นมาทันที

“คุณท่านซงมาที่นี่ทำไมเหรอ”

แม้เรื่องดีๆ ของหั่วตันซูถูกก่อกวน แต่เขาไม่กล้าอาละวาด

หั่วซงพูดเสียงดังว่า “หั่วตันซู นายนี่จริงๆ เลย นายพาเด็กชื่อลู่ฝานกลับมาใช่ไหม”

หั่วตันซูอึ้งไป จากนั้นพูดอย่างตกใจว่า “ลู่ฝานเหรอ ลู่ฝานทำไมเหรอ เขามาตระกูลหั่ววันแรกก็ก่อเรื่องเลยเหรอ”

หั่วซงพูดว่า “ก่อเรื่องเหรอ ใช่มั้ง เขาก่อเรื่องใหญ่เลยล่ะ”

หั่วซงกลั้นไม่ให้ขำออกมา

ใบหน้าหั่วตันซูเต็มไปด้วยความสงสัย เขาไม่เข้าใจสิ่งที่หั่วซงพูดเลย

“คุณท่านมีอะไรพูดมาตรงๆ เลย เด็กคนนี้เป็นเด็กมีความสามารถที่ฉันเจอ ฉันวางแผนจะเลี้ยงดูเขาให้เป็นหัวหน้าองครักษ์ส่วนตัวของฉัน ในอนาคตอาจเป็นหนึ่งในหัวหน้าภายนอกของตระกูลหั่ว คุณท่านอย่าบอกนะว่าเขาเพิ่งมาก็จะโดนกฎของตระกูลหั่วแล้ว”

หั่วซงเดินเข้ามา หัวเราะร่าแล้วตบไหล่หั่วตันซู “เปล่าๆ ฉันชอบเด็กนั่นมากเหมือนกัน เข้าตระกูลหั่วมาวันแรกก็พุ่งไปถึงชั้นห้าของเจดีย์สูงแล้ว เรียนรู้ธรรมเนียมและวิชาได้ดีเลย แม้แต่อาทิตย์ลุกโชนเขายังฝึกสำเร็จเลย”

หั่วตันซูเบิกตาโต หัวเราะเบาๆ แล้วพูดว่า “คุณท่านว่าอะไรนะ อาทิตย์ลุกโชน วิชาอาทิตย์ลุกโชนน่ะเหรอ”

หั่วซงพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม ยื่นนิ้วออกมาหนึ่งนิ้วแล้วพูดว่า “ใช่ อาทิตย์ลุกโชน คาดไม่ถึงสินะ เด็กที่เพิ่งมาใหม่ วันแรกก็ฝึกวิชาอาทิตย์ส่องแสงสำเร็จแล้ว ฉันคิดว่าไม่นานเจ้าบ้านคงมอบแซ่ให้เขาและให้อยู่ในตระกูล หั่วตันซู นายหาเด็กมีความสามารถให้ตระกูลจริงๆ แต่ถ้าให้คนแบบนี้เป็นแค่องครักษ์ส่วนตัวของนาย เรียกว่าใช้คนไม่เหมาะสมกับงาน หั่วเจ๋อพาเขาไปเขาเทียนนู่และจะหางานใหม่ให้เขา ฉันแค่มาแจ้งนายไว้ นายหาคนมาเป็นองครักษ์ส่วนตัวใหม่เถอะ ถ้าหาไม่ได้จริงๆ ฉันจะแนะนำเด็กสองคนที่มีความสามารถให้นาย เจ้าบ้านจะต้องจดจำคุณงามความดีของนายเอาไว้แน่นอน!”

หั่วตันซูได้ยินว่าลู่ฝานโดนหั่วเจ๋อพาตัวไปแล้ว เขากระทืบเท้าแล้วพูดตำหนิว่า “พวกคุณท่านเอาตัวลู่ฝานไปแล้วเหรอ เอาหัวหน้าองครักษ์ส่วนตัวของฉันไปแล้วเหรอ เขาเป็นคนที่ฉันพามา เป็นเด็กมีความสามารถที่ฉันชอบ คุณท่านเอาไปดูแลไม่ได้ พระเจ้า พวกคุณท่านจะเอาเขาให้ใครล่ะ สามตาแห่งเขาเทียนนู่หรือไอ้งั่งตัน ใครกล้าแย่งลู่ฝานไป ฉันจะเอาชีวิตคนนั้น คนอย่างไอ้บ้าซูไม่ใช่คนที่มาหาเรื่องได้ง่ายๆ นะ!”

พูดพลาง หั่วตันซูเหาะขึ้นไป

หั่วซงตะโกนเสียงดังว่า “หั่วตันซู นายจะไปไหน”

เสียงหั่วตันซูดังมาจากขอบฟ้า

“ฉันจะไปชิงคนมา!”

…...