เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1518

เขาเทียนนู่

สายลมอ่อนพัดตามคน หินแมกมาไหลลงมาตามภูเขา

เรือสีแดงเหาะมาจากขอบฟ้า ค่อยๆ หยุดลงตรงไหล่เขาเทียนนู่

ด้านหน้ามีบันไดหินที่แกะสลักจากแร่หินสีแดง เมื่อมองออกไป บันไดแต่ละขั้นไม่เพียงแต่จะเรียบเสมอกันอีกทั้งยังสะดุดตาด้วย

มีหินแปลกก้อนหนึ่งลอยอยู่ข้างแร่หิน

ไม่เหมือนแร่หินสีแดงก้อนอื่น หินแปลกก้อนนี้เป็นสีขาวทั้งก้อน ด้านบนสลักคำว่า “หั่ว”

“ลู่ฝาน เริ่มตั้งแต่ตรงนี้จะไม่ให้คนหรือสิ่งของทุกอย่างลอยผ่าน ไม่ว่าใครมาถึงที่นี่จำเป็นต้องเดินขึ้นไป!”

หั่วเจ๋อชี้บันไดแร่หินแล้วเอ่ยขึ้น

ลู่ฝานปรายตามองหินประหลาดแล้วถามว่า “ผู้อาวุโสจะมอบหมายงานอะไรให้ฉัน”

หั่วเจ๋อยิ้มแล้วพูดว่า “ไปถึงนายก็รู้เอง”

ลู่ฝานขมวดคิ้วเบาๆ แต่ไม่ได้พูดอะไร

เงยหน้ามองเขาเทียนนู่สูงเสียดฟ้า ลู่ฝานสูดหายใจลึก

ไม่ว่ายังไง ได้เข้าไปในเขาเทียนนู่น่าจะเป็นเรื่องดี

ทางคดเคี้ยวบนตัวภูเขา นอกจากสิ่งก่อสร้างต่างๆ ของตระกูลหั่วแล้ว ก็ไม่มีวิวทิวทัศน์อะไรมากมาย สิ่งที่เห็นล้วนเป็นแร่หินส่องแสงสว่าง

ถ้าลู่ฝานไม่รู้ว่าแร่หินคือเงินทองของประเทศตันเซิ่ง เมื่อเขาเห็นภาพนี้คงไม่ตกตะลึงเท่าไรนัก

แต่ตอนนี้ลู่ฝานอุทานในใจไม่หยุด นี่เรียกว่านอนบนกองเงินกองทองชัดๆ

แค่ภูเขาแร่หินลูกนี้ลูกเดียวก็ค้ำจุนตระกูลหั่วได้ยืดยาวเป็นพันปีแล้ว

ไม่นาน ลู่ฝานเห็นสิ่งก่อสร้างจากแร่หินขนาดใหญ่บนยอดเขารางๆ แสงห้าธาตุสว่างไสว

หั่วเจ๋อชี้สิ่งก่อสร้างหลังนั้นแล้วพูดว่า “ลู่ฝาน นั่นคือตำหนักปรึกษาหารือของตระกูลหั่ว ตอนนี้นายยังไม่มีคุณสมบัติเข้าไป แต่ฉันเชื่อว่าจากพรสวรรค์ของนาย ต้องได้เข้าไปไม่ช้าก็เร็ว”

ลู่ฝานแอบจำตำหนักปรึกษาหารือหลังนี้ไว้ จากนั้นเดินตามหั่วเจ๋อขึ้นไปข้างบน

ไม่นานสิ่งก่อสร้างโอ่อ่าตระการตาหลังหนึ่งปรากฏออกมาท่ามกลางเมฆหมอก

สิ่งก่อสร้างรูปร่างเหมือนเจดีย์ยาวางเรียงรายขึ้นไปบนภูเขาจนถึงตำหนักปรึกษาหารือ

ผู้ฝึกชี่ชุดคลุมม่วงทองจำนวนไม่น้อยเดินทางไปมา ที่นี่เหมือนเมืองเล็กๆ แห่งหนึ่ง

“นี่คือศูนย์กลางของตระกูลหั่วเหรอ”

ลู่ฝานเอ่ยถาม

หั่วเจ๋อพยักหน้า “ใช่ แต่ต่อไปนายจำไว้ว่าต้องพูดว่าตระกูลหั่วของเรา เพราะนายเป็นคนตระกูลหั่วของเราแล้ว!”

ลู่ฝานยิ้มแล้วพยักหน้า หลิงเหยาเดินตามหลังลู่ฝาน มองซ้ายมองขวาแล้วพูดเสียงเบาว่า “ลู่ฝาน นายดูทางนั้นสิ นั่นต้นอะไร”

…...

พวกคนแก่ที่ดูเหมือนอายุห้าสิบปีขึ้นไป เข้ามาล้อมลู่ฝานเอาไว้

ลู่ฝานมองหั่วเจ๋ออย่างกลุ้มใจ หั่วเจ๋อยิ้มแล้วพูดว่า “โชว์ให้พวกเขาดูหน่อยสิลู่ฝาน ต่อไปนายต้องให้พวกเขาช่วยนะ”

ลู่ฝานพยักหน้าเบาๆ คำนับแล้วพูดว่า “ผู้อาวุโสทุกท่าน ขออภัยหากล่วงเกิน”

พูดพลาง อาทิตย์ลุกโชนสีทองปรากฏขึ้นในมือลู่ฝาน คลื่นความร้อนอันน่ากลัวระเบิดขึ้นมา ผู้ฝึกชี่รอบๆ พากันถอยไปด้านหลัง

“อาทิตย์ลุกโชนจริงด้วย!”

“เด็กมีความสามารถ เด็กมีความสามารถยอดเยี่ยม หั่วเจ๋อ ให้เขาอยู่บนเขาเถอะ อีกสิบปีตระกูลหั่วของเราจะมีผู้แข็งแกร่งเพิ่มอีกคนแล้ว!”

ไฟในมือลู่ฝานหายไป ผู้อาวุโสเคราขาวคนเมื่อกี้เดินเข้ามาพูดว่า “ไม่เลวจริงๆ ตาเฒ่าเจ๋อ นายพาเขาขึ้นมามีแผนอะไร”

หั่วเจ๋อยิ้มแล้วพูดว่า “แค่ช่วยหางานให้เขาเท่านั้น ตาเฒ่าไป๋ ฝากนายด้วยนะ”

ตาเฒ่าไป๋มองลู่ฝานอย่างประเมิน จากนั้นยิ้มแล้วพูดว่า “ไม่มีปัญหา ไอ้หนุ่มตามฉันมา”

พูดจบ ตาเฒ่าไป๋เอาสองมือไพล่หลังแล้วเดินออกไปช้าๆ

หั่วเจ๋อพยักหน้าให้ลู่ฝาน ทุกคนหลีกทางให้และมองลู่ฝานพร้อมรอยยิ้มสดใส

ลู่ฝานจับมือหลิงเหยา เดินตามตาเฒ่าไป๋ออกไป