เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1518

เขาเทียนนู่

สายลมอ่อนพัดตามคน หินแมกมาไหลลงมาตามภูเขา

เรือสีแดงเหาะมาจากขอบฟ้า ค่อยๆ หยุดลงตรงไหล่เขาเทียนนู่

ด้านหน้ามีบันไดหินที่แกะสลักจากแร่หินสีแดง เมื่อมองออกไป บันไดแต่ละขั้นไม่เพียงแต่จะเรียบเสมอกันอีกทั้งยังสะดุดตาด้วย

มีหินแปลกก้อนหนึ่งลอยอยู่ข้างแร่หิน

ไม่เหมือนแร่หินสีแดงก้อนอื่น หินแปลกก้อนนี้เป็นสีขาวทั้งก้อน ด้านบนสลักคำว่า “หั่ว”

“ลู่ฝาน เริ่มตั้งแต่ตรงนี้จะไม่ให้คนหรือสิ่งของทุกอย่างลอยผ่าน ไม่ว่าใครมาถึงที่นี่จำเป็นต้องเดินขึ้นไป!”

หั่วเจ๋อชี้บันไดแร่หินแล้วเอ่ยขึ้น

ลู่ฝานปรายตามองหินประหลาดแล้วถามว่า “ผู้อาวุโสจะมอบหมายงานอะไรให้ฉัน”

หั่วเจ๋อยิ้มแล้วพูดว่า “ไปถึงนายก็รู้เอง”

ลู่ฝานขมวดคิ้วเบาๆ แต่ไม่ได้พูดอะไร

เงยหน้ามองเขาเทียนนู่สูงเสียดฟ้า ลู่ฝานสูดหายใจลึก

ไม่ว่ายังไง ได้เข้าไปในเขาเทียนนู่น่าจะเป็นเรื่องดี

ทางคดเคี้ยวบนตัวภูเขา นอกจากสิ่งก่อสร้างต่างๆ ของตระกูลหั่วแล้ว ก็ไม่มีวิวทิวทัศน์อะไรมากมาย สิ่งที่เห็นล้วนเป็นแร่หินส่องแสงสว่าง

ถ้าลู่ฝานไม่รู้ว่าแร่หินคือเงินทองของประเทศตันเซิ่ง เมื่อเขาเห็นภาพนี้คงไม่ตกตะลึงเท่าไรนัก

แต่ตอนนี้ลู่ฝานอุทานในใจไม่หยุด นี่เรียกว่านอนบนกองเงินกองทองชัดๆ

แค่ภูเขาแร่หินลูกนี้ลูกเดียวก็ค้ำจุนตระกูลหั่วได้ยืดยาวเป็นพันปีแล้ว

ไม่นาน ลู่ฝานเห็นสิ่งก่อสร้างจากแร่หินขนาดใหญ่บนยอดเขารางๆ แสงห้าธาตุสว่างไสว

หั่วเจ๋อชี้สิ่งก่อสร้างหลังนั้นแล้วพูดว่า “ลู่ฝาน นั่นคือตำหนักปรึกษาหารือของตระกูลหั่ว ตอนนี้นายยังไม่มีคุณสมบัติเข้าไป แต่ฉันเชื่อว่าจากพรสวรรค์ของนาย ต้องได้เข้าไปไม่ช้าก็เร็ว”

ลู่ฝานแอบจำตำหนักปรึกษาหารือหลังนี้ไว้ จากนั้นเดินตามหั่วเจ๋อขึ้นไปข้างบน

ไม่นานสิ่งก่อสร้างโอ่อ่าตระการตาหลังหนึ่งปรากฏออกมาท่ามกลางเมฆหมอก

สิ่งก่อสร้างรูปร่างเหมือนเจดีย์ยาวางเรียงรายขึ้นไปบนภูเขาจนถึงตำหนักปรึกษาหารือ

ผู้ฝึกชี่ชุดคลุมม่วงทองจำนวนไม่น้อยเดินทางไปมา ที่นี่เหมือนเมืองเล็กๆ แห่งหนึ่ง

“นี่คือศูนย์กลางของตระกูลหั่วเหรอ”

ลู่ฝานเอ่ยถาม

หั่วเจ๋อพยักหน้า “ใช่ แต่ต่อไปนายจำไว้ว่าต้องพูดว่าตระกูลหั่วของเรา เพราะนายเป็นคนตระกูลหั่วของเราแล้ว!”

ลู่ฝานยิ้มแล้วพยักหน้า หลิงเหยาเดินตามหลังลู่ฝาน มองซ้ายมองขวาแล้วพูดเสียงเบาว่า “ลู่ฝาน นายดูทางนั้นสิ นั่นต้นอะไร”