เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1536

ลู่ฝานเดินจากตำหนักปรึกษาหารือไปที่ศูนย์กลางตระกูลหั่ว รอยยิ้มสดใสอยู่บนใบหน้า

จิตใจแจ่มใส สรรพสิ่งแจ่มแจ้ง เหมือนเป็นอิสระจากฟ้าดิน

ความยินดีนี้เกิดขึ้นในจิตใจ ไม่สามารถอธิบายออกมาได้

ลู่ฝานรู้สึกว่าเส้นลมปราณและกระดูกของตัวเองทุกตารางนิ้วเต็มไปด้วยความยินดี

การที่มนุษย์ล้วนอยากเข้าสู่วิถี ไม่ใช่สิ่งที่ไร้เหตุผล

ไม่ใช่แค่พลังที่เพิ่มขึ้นหลังจากเข้าสู่วิถี สิ่งสำคัญกว่านั้นคงเป็นจิตใจที่สว่างสดใส

ตอนนี้ลู่ฝานนึกถึงคำพูดที่ผู้อาวุโสไป๋หยินพูดกับเขา เขาเข้าใจขึ้นมาทันที

การทำความเข้าใจวิถีคือการปัดฝุ่นในใจ สรรพสิ่งคือวิถีแห่งสวรรค์ เมื่อขจัดความคิดวุ่นวายทิ้งไป ตั้งสมาธิ จิตใจที่ซื่อสัตย์สามารถสว่างสดใสได้ทันที

ลู่ฝานเหวี่ยงมือไปมาตามใจชอบ ไม่ได้ใช้พลังอะไรเลย แค่ใช้ฝ่ามือเคลื่อนไหวไปมาในฟ้าดิน ทุกอย่างรอบๆ ก็เกิดการเปลี่ยนแปลงตามความคิดในใจเขา

ตอนนี้ฟ้าดินในสายตาลู่ฝาน ไม่ใช่แค่พลังฟ้าดินห้าธาตุธรรมดาๆ แล้ว

แต่เป็นกฎเกณฑ์ที่สนับสนุนฟ้าดินและรวมตัวเป็นสรรพสิ่ง

กฎเกณฑ์พวกนี้เหมือนมหาสมุทรกว้างใหญ่ ประกอบเป็นทุกสิ่งของโลก มันเป็นพลังที่ซ่อนอยู่หลังพลังฟ้าดิน เป็นส่วนสำคัญที่ทำให้โลกพัฒนาต่อไปเรื่อยๆ จากที่มนุษย์พูดกัน มันมีชื่อว่าวิถีแห่งสวรรค์!

คนที่มองไม่เห็นมัน ไม่มีทางเข้าใจความยิ่งใหญ่และความงดงามของวิถีแห่งสวรรค์ และพวกเขาจะไม่เข้าใจว่าการเปลี่ยนแปลงกฎเกณฑ์มากมาย สามารถเกิดขึ้นได้โดยคนแค่คนเดียวหรือการเคลื่อนไหวเพียงครั้งเดียว

สิ่งที่ลู่ฝานต้องทำต่อจากนี้คือทำความเข้าใจมันทีละขั้นและควบคุมมัน

แม้นี่ดูเหมือนเป็นเรื่องที่ไม่น่าเป็นไปได้ มนุษย์จะควบคุมมหาสมุทรได้ยังไง

แต่ในเมื่อมีคนเคยทำได้ ลู่ฝานคิดว่าตัวเองก็ไม่น่าจะมีปัญหาเหมือนกัน

ลู่ฝานกลับมาที่ศูนย์กลางตระกูลหั่ว มองจากไกลๆ ลู่ฝานเห็นหลิงเหยากำลังคุยกับไป๋หยินอย่างมีความสุข

เหมือนไป๋หยินได้ยินเสียงเท้าด้านหลัง จึงหันมาอย่างรวดเร็ว

ตอนเขาเห็นหน้าลู่ฝาน แววตาดูไม่อยากเชื่อ

“นายเองเหรอลู่ฝาน”

ไป๋หยินชี้ลู่ฝานแล้วพูดอย่างตกใจ

ลู่ฝานเข้าใจว่าไป๋หยินหมายความว่ายังไง เขายิ้มแล้วพูดว่า “ใช่ ฉันทะลุระดับแล้ว!”

ไป๋หยินลุกขึ้นยืนทันที เดินมาข้างหน้าลู่ฝานแล้วมองลู่ฝานตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยสายตาตกตะลึง

ผ่านไปนาน ไป๋หยินพูดว่า “ดูเหมือนงานกวาดขยะของนายคงต้องสิ้นสุดลงแล้ว”

ลู่ฝานยิ้มแล้วพูดว่า “งั้นผู้อาวุโสไป๋หยินช่วยหางานใหม่ให้ฉันด้วย”

ไป๋หยินส่ายหน้าพูดว่า “ฉันไม่มีงานอะไรช่วยนายได้แล้ว ลู่ฝาน นายทำได้ยังไง เมื่อก่อนฉันไม่เคยเชื่อเลยว่าในใต้หล้าจะมีคนทำความเข้าใจได้ตั้งแต่ครั้งแรก แต่วันนี้นายทำให้ฉันรู้แล้วว่าอะไรคืออัจฉริยะที่แท้จริง”

ลู่ฝานหัวเราะเบาๆ “อัจฉริยะเหรอ ถ้าผู้อาวุโสรู้จักฉันตอนเด็กๆ ผู้อาวุโสคงไม่พูดแบบนี้แน่ๆ”

ไป๋หยินพูดว่า “กลับไปเถอะ วันนี้นายพักได้แล้ว พรุ่งนี้จะมีคนหางานใหม่ให้นาย”

ลู่ฝานคิดว่าแบบนี้ค่อนข้างมีส่วนช่วยเรื่องทะลุระดับของเจ้าดำ

บางทีหลังจากเจ้าดำฟื้นขึ้นมา อาจสร้างความประหลาดใจที่ดีให้เขา

ลู่ฝานกับหลิงเหยากลับมาที่ห้องตัวเอง

จู่ๆ หลิงเหยากอดคอลู่ฝาน

“ลู่ฝาน ฉันดีใจกับนายจริงๆ!”

หลิงเหยากระซิบเบาๆ ข้างหูลู่ฝาน

ใบหน้าลู่ฝานมีรอยยิ้ม ฝ่ามือจับที่ตัวของหลิงเหยา

“อยากรู้ไหมว่าผู้แข็งแกร่งแดนปราณฟ้าเก่งกาจขนาดไหน”

ลู่ฝานกระซิบเบาๆ ข้างหูหลิงเหยา

หลิงเหยาหายใจเบาๆ แก้มแดงระเรื่อ เธอขานรับเสียงเบา

ลู่ฝานสะบัดมือปิดประตู หลังจากนั้นเสียงครางเบาๆ ดังขึ้น

วันนี้เป็นวันที่มีความสุข

เมฆขาวบดบังดวงอาทิตย์ ราวกับว่าสวรรค์ก็เขินอายไม่น้อย