เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1540

ลู่ฝานได้ยินเสียงพูดคุยเหล่านี้

รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้า เหมือนงานนี้ดูไม่เลวนะ

ลู่ฝานเงยหน้าแล้วคำนับไปทางเขาเทียนนู่

บนเขา ผู้อาวุโสห้าพูดกับไป๋หยินว่า “งานนี้ไม่เลวใช่ไหม”

ไป๋หยินยิ้มแล้วพูดว่า “ผู้อาวุโสห้าให้ความสำคัญกับเขามากเลย”

ผู้อาวุโสห้ายิ้มแล้วพูดว่า “ฉันไม่ได้ให้ความสำคัญเขา แต่เขาพิสูจน์ความสามารถตัวเองแล้วต่างหาก ถ้าภายในหนึ่งเดือนนี้เขายังพัฒนาขึ้นอีก ฉันกะจะให้เขาเข้าร่วมการประลองห้าปีของห้าตระกูลใหญ่”

ไป๋หยินพูดว่า “งั้นลู่ฝานต้องโด่งดังภายในพริบตาแน่ๆ ถึงตอนนั้นคนตระกูลอื่นคงพากันมาแย่งเขา”

ผู้อาวุโสห้าพูดว่า “ดังนั้นต้องให้ผลประโยชน์เขาก่อน เอาชนะใจเขาให้ได้ เขาเป็นคนฉลาด น่าจะเข้าใจความตั้งใจนี้”

ไป๋หยินยิ้มแล้วพยักหน้า

ด้านล่างเขาเทียนนู่ ผู้อาวุโสชุดคลุมแดงสองคนเดินมาข้างหน้าลู่ฝาน

“ลู่ฝาน ยังจำพวกเราได้ไหม”

เมื่อลู่ฝานเห็นทั้งสองคน เขายิ้มแล้วพูดว่า “ผู้อาวุโสหั่วเจ๋อ ผู้อาวุโสหั่วซง ไม่เจอกันนาน สบายดีไหม”

หั่วเจ๋อยิ้มแล้วพูดว่า “นายเก่งมากเลยลู่ฝาน เวลาไม่กี่วันก็ตำแหน่งเกือบเท่าเราแล้ว ตามฉันมาสิ ฉันจะพานายไปเดินดูสวนยาวิเศษ ต่อไปที่นั่นคือถิ่นของนายแล้ว!”

ลู่ฝานยิ้มแล้วพยักหน้า เดินตามผู้อาวุโสทั้งสองออกไป

เดิมทีหั่วหลงชิ่งจะเดินเข้ามาคุยกับลู่ฝาน แต่เหมือนเขาคิดอะไรขึ้นได้จึงชะงักฝีเท้าลง

หั่วหลงชิ่งหันมาพูดกับหั่วหลงจู้ “น้องจู้ ฉันให้เวลานายสามวัน สืบเรื่องลู่ฝานมาให้ฉันทั้งหมด จากนั้นเขียนเป็นเล่มมาวางไว้บนโต๊ะฉัน”

หั่วหลงจู้พูดอย่างประหลาดใจว่า “พี่จะทำอะไร”

หั่วหลงชิ่งยิ้มแล้วพูดว่า “ทำความเข้าใจคู่ต่อสู้ตัวเองเท่านั้น กว่าจะได้เจอคนที่สู้กับตัวเองได้ในตระกูล ความรู้สึกนี้นายไม่เข้าใจหรอก!”

หั่วหลงชิ่งตบไหล่หั่วหลงจู้แล้วเดินออกไปพร้อมรอยยิ้ม

หั่วซงชี้ไปด้านข้างแล้วพูดว่า “ห้องเล็กๆ นั่นเป็นของนาย”

ลู่ฝานมองไปด้านข้าง เขาเห็นบ้านไม้เก่าๆ หลังหนึ่ง

หั่วเจ๋อมองรอบๆ แล้วถอนหายใจ “ลู่ฝาน ต่อไปนายคือคนที่มีอำนาจในตระกูลหั่วแล้ว แม้เรารู้จักกันไม่นาน แต่มีวาสนาเป็นอย่างมาก ต่อไปฝากนายดูแลด้วยนะ”

ลู่ฝานยิ้มแล้วพูดว่า “ได้เลย”

หั่วเจ๋อเอาหนังสือเล่มหนึ่งยื่นให้ลู่ฝาน “นี่คือเนื้อหาสำคัญของค่ายกลที่นี่ นายค่อยๆ อ่าน เราขอตัวกลับก่อน!”

พูดจบ หั่วเจ๋อกับหั่วซงเหาะออกไป

ลู่ฝานถือหนังสือไว้ มองสมุนไพรเต็มภูเขาแล้วพูดว่า “ดูเหมือนงานนี้ไม่เลวเลยจริงๆ!”

หลิงเหยาพูดว่า “ในที่สุดก็ไม่ต้องกวาดขยะแล้ว ลู่ฝาน ต่อไปสวนยาแห่งนี้เป็นของเราแล้วใช่ไหม งั้นนายกลั่นยาให้ฉันกินได้ไหม”

ลู่ฝานยิ้มแล้วพูดว่า “ได้อยู่แล้ว ไม่มีปัญหา”