เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1541

หลังผ่านไปสามวันที่สวรรค์ชั้นหนึ่งของประเทศตันเซิ่ง ภายในเขตเมืองจิ่วโจว

ร้านอาหารสุดหรูแห่งหนึ่ง รูปร่างเหมือนหม้อยา แสงสว่างจ้า แสงเก้าสีส่องลงมาบนพื้น ปูเป็นทางเดิน กลิ่นหอมกระจายไปทั่ว

ร้านชื่อว่าหั่วซ่าน เป็นร้านอาหารที่ใหญ่สุดในเมืองจิ่วโจว มีพ่อค้าเดินทางมามากมาย รถราวิ่งขวักไขว่ไปมา

ร้านมีทั้งหมดห้าชั้น สี่ชั้นแรกให้ลูกค้าพัก มีเพียงชั้นห้าที่เป็นห้องนอนของเจ้าของร้าน ห้ามคนที่ไม่เกี่ยวข้องเข้ามาเด็ดขาด

ภายในห้องมีเก้าอี้และโต๊ะไม้เนื้อแข็ง พื้นเป็นแร่หิน เตียงนอนหงส์ชุบทอง ฉากบังลมไข่มุกบางเหมือนปีกจักจั่น เผยให้เห็นความงดงามและหรูหรา

ผู้หญิงคนหนึ่งนั่งอยู่ริมหน้าต่าง มองผู้คนแน่นขนัดในเมืองอย่างเฉยเมย

แสงอาทิตย์ส่องลงบนหน้า สะท้อนให้เห็นใบหน้าของเธอ

เธอคือหั่วเทียนหรุ่ย หัวหน้าผู้ดูแลที่โดนยึดตำแหน่งคืน

ถอนหายใจยาว หั่วเทียนหรุ่ยสะบัดมือปิดหน้าต่าง

แม้เธอเป็นคนมีชื่อเสียงในเมืองจิ่วโจว แม้เธออยู่ดีกินดี มีทุกสิ่งที่ต้องการ เจ้าของเมืองยังต้องไว้หน้าเธอ แต่เธอก็ยังไม่มีความสุข

ความมั่งคั่งร่ำรวย ความอยู่ดีกินดี เธอได้มาอย่างง่ายดาย แต่กลับเหมือนมองไม่เห็นอย่างไรอย่างนั้น

ความปรารถนาทั้งชีวิตของคนธรรมดา เหมือนสิ่งเลื่อนลอยในสายตาเธอ

เหมือนความลุ่มหลงในเงินทอง มองไม่เห็นอนาคตและความจริง

ตั้งแต่เธอโดนยึดตำแหน่งคืนและมาเป็นเศรษฐีอยู่ที่นี่ ความฝันการฝึกฝนของเธอก็สิ้นสุดลงอย่างแท้จริง

หั่วเทียนหรุ่ยเข้าใจเป็นอย่างดี ไร้การสนับสนุนจากตระกูล ยากมากที่เธอจะก้าวหน้าได้อีก

คนที่สูญเสียความหวังในอนาคต มีชีวิตที่เหลือเพื่อรอความตายเท่านั้น

แม้หั่วเทียนหรุ่ยยังอายุไม่มาก แต่ใจดุจเถ้าที่ดับมอดไปแล้ว

“มีคนขอพบคุณหนูค่ะ”

เสียงสาวใช้ดังขึ้นด้านนอก

หั่วเทียนหรุ่ยขมวดคิ้วเบาๆ เธอเกลียดการคุยกับพวกพ่อค้าร่ำรวยเป็นที่สุด ตั้งแต่เธอมาถึงเมืองจิ่วโจววันแรก คนรวยพวกนี้ก็มารบกวนเธอตลอด

หั่วเทียนหรุ่ยพูดอย่างเฉยเมยว่า “ไม่พบ”

พูดจบ เสียงหัวเราะดังขึ้นด้านนอก

“หั่วเทียนหรุ่ย เธอไม่ใช่หัวหน้าแล้วยังเย่อหยิ่งขนาดนี้อีก!”

เมื่อได้ยินเสียง หั่วเทียนหรุ่ยอึ้งไปก่อน จากนั้นเดินออกไปอย่างรวดเร็ว

คนที่ปรากฏในสายตาทำให้หั่วเทียนหรุ่ยตกใจจนสะดุ้งโหยง

“คุณชายหั่วหลงจู้!”

หั่วเทียนหรุ่ยพูดอย่างตกใจ