เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1542

ยาเทวดาแบบนี้ ถึงพลิกแผ่นดินหาทั้งประเทศอู่อานคงหาไม่เจอแม้แต่ต้นเดียว

แต่ลู่ฝานเห็นที่นี่ 2-3 ต้นแล้ว

อย่างเช่นดอกไร้รากที่บานเหมือนเมฆสี เปลี่ยนแปลงยากจะคาดเดา ลอยอยู่กลางอากาศ

แสงสาดลงมาเพียงเล็กน้อย ก็สามารถทำให้ยาเทวดาต้นอื่นที่อยู่รอบๆ ได้รับการหล่อเลี้ยงอย่างสมบูรณ์

พูดตามตรง บางครั้งลู่ฝานไม่เข้าใจจริงๆ ว่าทำไมยาเทวดาพวกนี้ถึงปลูกด้วยกันได้

โดยทั่วไปยิ่งเป็นสมุนไพรที่อัศจรรย์ ยิ่งจำเป็นต้องมีพลังชี่ฟ้าดินรุนแรงและพื้นที่ในการเจริญเติบโตที่กว้างขวาง

แต่ที่นี่ ยาเทวดาพวกนี้ไม่เพียงแต่เติบโตอย่างดี อีกทั้งยังงอกอย่างรวดเร็วด้วย

จากที่ไอ้เก้าพูด ด้านล่างพื้นดินแห่งนี้ต้องมีค่ายกลขนาดใหญ่จนจินตนาการไม่ออก คอยมอบพลังฟ้าดินที่เต็มเปี่ยมให้พวกมัน

ลู่ฝานเห็นด้วยกับจุดนี้มาก เพราะเขาเพิ่งมาแค่ไม่กี่วัน ก็รู้สึกว่าวิทยายุทธของตัวเองมั่นคงขึ้นมาก

ความเร็วระดับเทพแบบนี้ ไม่ใช่แค่เพราะพื้นฐานเขาแน่นหนา สิ่งสำคัญกว่านั้นคือพลังฟ้าดินที่นี่รุนแรงจนจินตนาการไม่ออก

“คารวะผู้ดูแลลู่!”

นักบู๊ที่กำลังดูแลยาเทวดาคุกเข่าทำความเคารพลู่ฝาน

ลู่ฝานพยักหน้าเบาๆ ทำมือบอกให้พวกเขาลุกขึ้น

คนพวกนี้คือนักบู๊ที่ตระกูลหั่วจับมาจากที่ต่างๆ ในสวรรค์ชั้นหนึ่ง พวกเขาอาจเคยล่วงเกินตระกูลหั่ว หรือไม่ก็เคยติดหนี้อะไรกับตระกูลหั่ว จึงจำใจต้องเป็นคนใช้ของตระกูลหั่ว

เดิมทีฐานะของนักบู๊ในประเทศตันเซิ่งก็ต่ำอยู่แล้ว ถึงขั้นที่ต่ำกว่าคนทั่วไปด้วยซ้ำ

ผู้ฝึกชี่ประเทศตันเซิ่งเป็นมิตรกับคนทั่วไปมาก เพราะในประเทศที่เต็มเปี่ยมไปด้วยพลังฟ้าดิน ไม่มีใครรับประกันได้ว่าวันใดวันหนึ่งคนทั่วไปจะเกิดการรู้แจ้ง และกลายเป็นหนึ่งในผู้ฝึกชี่อย่างเป็นทางการ

แต่นักบู๊ไม่เหมือนกัน ในประเทศตันเซิ่งนักบู๊ไม่สามารถรู้แจ้งได้ และมีเพียงคนที่รู้ว่าตัวเองเป็นผู้ฝึกชี่ไม่ได้ จึงไปเป็นนักบู๊

เพราะพวกเขาก็ต้องการพลังและอายุที่ยืนยาวเหมือนกัน ถ้าเป็นประเทศอื่น นี่เป็นเพียงแค่ตัวเลือกเท่านั้น แต่ในประเทศตันเซิ่งกลับหมายถึงความอัปยศ

ถ้าผู้ฝึกชี่ประเทศตันเซิ่งฆ่าคนธรรมดาต้องติดคุก หรือต้องแลกด้วยชีวิต แต่ถ้าฆ่านักบู๊ต้องชดใช้แค่สมุนไพรกับแร่หินเท่านั้น

เห็นฐานะของนักบู๊ได้อย่างชัดเจน

นักบู๊ที่อยู่ตรงหน้าพวกนี้ เรียกว่าเป็นพวกที่มีชีวิตดีในตระกูลหั่ว

แม้การดูแลยาเทวดาจะเหนื่อย แต่เป็นงานที่สามารถยกระดับวิทยายุทธได้ เพราะพลังฟ้าดินที่นี่สมบูรณ์ขนาดนี้ เป็นผลดีกับนักบู๊มาก

“เฉินจวิน หวังอู่ นายสองคนมานี่”

ลู่ฝานกวักมือตะโกนเรียกนักบู๊สองคนในนั้นที่เสื้อผ้าเก่าที่สุด

หวังอู่รับขวดยามา เขาเห็นว่ามีตัวอักษรสว่างอยู่บนขวดเล็กน้อย

“ด้านในมีสิ่งของอากาศเวิ้งว้าง อย่าเอะอะโวยวาย”

หวังอู่กับเฉินจวินมองลู่ฝานแวบหนึ่ง ลู่ฝานพยักหน้าเบาๆ แสงบนขวดหายไป

หวังอู่กับเฉินจวินรีบออกไป อดตัวสั่นขึ้นมาไม่ได้

หลิงเหยาถามเบาๆ ข้างลู่ฝานว่า “ลู่ฝาน นายให้อะไรพวกเขาเหรอ”

ลู่ฝานยิ้มบางๆ แล้วพูดว่า “วิชานิดหน่อย ยานิดหน่อย คำแนะนำเล็กน้อย ใช้แหวนอากาศธาตุที่คนอื่นให้ฉันที่ประเทศอู่อาน ไม่มีใครดูออกหรอก พวกเขาฝึกฝนได้ถึงขั้นไหนก็ขึ้นอยู่กับความโชคดีของพวกเขาแล้วล่ะ”

หลิงเหยาอมยิ้มแล้วพยักหน้า

ขณะกำลังคุยกัน เงาคนที่คุ้นเคยลงจากฟ้ามาตรงหน้าลู่ฝาน

“น้องลู่ฝาน ฮ่าๆ ไม่ได้เจอนาน สบายดีไหม!”

ลู่ฝานเงยหน้ามองแล้วพูดว่า “หัวหน้าหั่วตันซู ลมอะไรพัดหัวหน้ามาที่นี่ได้”

หั่วตันซูยิ้มแล้วพูดว่า “ฉันแค่ช่วยคนอื่นทำงานเท่านั้น คุณชายใหญ่อยากพบนาย ไปกับฉันสิ”