เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1546

หั่วเทียนหรุ่ยกัดฟัน แววตาเริ่มวูบไหว

หั่วหลงชิ่งมองลู่ฝานอย่างประหลาดใจ ไม่ใช่เพราะว่ามวลแสงที่ลู่ฝานโยนออกมาน่ากลัว

แต่ลู่ฝานทำลายผนึกของเขาอย่างง่ายดายขนาดนี้ ทำให้เขาไม่อยากเชื่อจริงๆ

หั่วหลงจู้เดินมาหน้าหั่วเทียนหรุ่ยแล้วพูดว่า “หั่วเทียนหรุ่ย เธอบอกว่าจำได้แม่นไม่ใช่เหรอ เธอแน่ใจหรือเปล่า”

“ฉัน……ฉัน……”

หั่วเทียนหรุ่ยไม่รู้จะพูดยังไงดี

เธอก็ตกอยู่ในภาวะขัดแย้ง เธอจับคนที่อยู่ตรงหน้ามาจริงๆ แต่ทำไมคนคนนี้ถึงเป็นผู้ฝึกชี่ไม่ใช่นักบู๊ล่ะ

ลู่ฝานแอบรู้สึกว่าโชคดี ยังดีที่บนตัวเขามีพลังของนักบู๊และผู้ฝึกชี่ ไม่งั้นวันนี้คงซวยจริงๆ แน่นอน

เห็นสายตาลังเลของหั่วเทียนหรุ่ย ลู่ฝานรีบตีเหล็กตอนร้อน “หน้าตาฉันธรรมดา มีโอกาสเป็นไปได้สูงว่าคุณผู้หญิงคนนี้จะจำคนผิด ต่อไปต้องแน่ใจกว่านี้หน่อยนะ ไม่งั้นแม้แต่ตำแหน่งสาวใช้ก็ยังไม่คู่ควรกับเธอ!”

หั่วหลงจู้ตบหน้าหั่วเทียนหรุ่ยแล้วแผดเสียงดังว่า “ไสหัวไป ไร้ประโยชน์จริงๆ!”

หั่วเทียนหรุ่ยออกไปพร้อมความโมโห เธอโมโหแต่ไม่กล้าพูด

เหมือนหั่วหลงชิ่งไม่สนใจเรื่องพวกนี้ เขายิ้มบางๆ แล้วพูดว่า “ดูเหมือนเข้าใจผิดกันนะ ผู้ดูแลลู่ฝาน ฉันว่านายดูมีชีวิตชีวามาก คิดว่าอาการบาดเจ็บคงไม่ได้สาหัสมากนัก เรามาประลองกันสักรอบเป็นไง”

ลู่ฝานส่ายหน้ายิ้มแหย “แค่ดูมีพลานุภาพปลอมๆ เท่านั้น โอ๊ย อาการบาดเจ็บเก่าของฉันกำเริบอีกแล้ว คุณชายใหญ่ คุณชายรอง ช่วยไม่ได้จริงๆ ฉันเจ็บหน้าอกมาก ขอตัวกลับไปพักผ่อนก่อน”

หั่วหลงจู้ส่งเสียงหึไม่หยุด หั่วหลงชิ่งถอนหายใจ ลุกขึ้นแล้วพูดว่า “ผู้ดูแลลู่ นายนี่มองข้ามความหวังดีของผู้อื่นจริงๆ ช่างเถอะ ไปเถอะ!”

ลู่ฝานขี้เกียจทำความเคารพ รีบเดินออกไปทันที

หั่วหลงจู้เห็นลู่ฝานเดินอาดๆ ออกไป เขาสะบัดมือไล่ผู้ฝึกชี่ที่ล้มอยู่รอบๆ ออกไป

ด้านนอก ลู่ฝานถอนหายใจยาว ถือว่าผ่านเหตุการณ์ร้ายแรงแต่ไม่อันตรายได้แบบฉิวเฉียด

ลู่ฝานแน่ใจได้เลยว่าตอนนั้นในตำหนัก ไม่ใช่แค่หั่วหลงชิ่งกับหั่วหลงจู้ที่กำลังหยั่งเชิงเขา

ต้องมีคนอื่นที่กำลังจ้องปฏิกิริยาของเขาอยู่เช่นกัน

แค่เขาไขว้เขวเพียงเล็กน้อย สิ่งที่รอเขาอยู่คงเป็นการสังหารอย่างแท้จริง

ลู่ฝานเดินออกจากลานบ้านแล้วเหาะออกไป

หลังจากลู่ฝานออกไป มีเงาใครคนหนึ่งเหาะตามออกมาจากลานบ้าน หั่วตันซูนั่นเอง

ถือมุกที่ใช้บันทึกเอาไว้ในมือ หั่วตันซูยิ้มแล้วพูดว่า “ฉันบอกแล้วว่าเด็กคนนี้ไม่ใช่ ผู้อาวุโสห้านะผู้อาวุโสห้า ครั้งนี้ผู้อาวุโสห้ากังวลเกินไปแล้ว!”

พูดจบ หั่วตันซูยกมือโยนมุกออกไป ทันใดนั้นมุกกลายเป็นลำแสงลอยไปทางเขาเทียนนู่!