เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1557

“นายพูดจริงเหรอลู่ฝาน”

หั่วตันซูพูดอย่างตกใจ

ลู่ฝานหัวเราะแล้วพยักหน้า สีหน้าของผู้อาวุโสสามที่อยู่ด้านหลังก็ตกใจเล็กน้อย

ผู้อาวุโสตระกูลสุ่ยพูดกับสุ่ยหมิงคงและสุ่ยโม่หราน “พวกนายสองคนก็ดูออกเหรอ”

สุ่ยหมิงคงยิ้มแล้วพยักหน้า มองไปทางลู่ฝานอย่างสนใจ

สุ่ยโม่หรานพูดเสียงดังกับสามอริยปราชญ์ด้านยาที่อยู่ข้างหน้า “ผู้อาวุโส เอาสูตรยาที่ถูกต้องมาให้เราเถอะ!”

สามอริยปราชญ์ด้านยาหัวเราะร่า ผู้อาวุโสเคราขาวยิ้มแล้วพูดว่า “น่าสนใจๆ คิดไม่ถึงว่าแป๊บเดียวก็โดนจับได้แล้ว คนหนุ่มสาวเก่งนำหน้าคนรุ่นก่อนจริงๆ! แต่ขอโทษด้วย ฉันไม่สามารถให้สูตรยาที่ถูกต้องกับพวกนายได้ สูตรยาที่พวกนายมีตอนนี้คืออันที่เราเพิ่งให้พวกนายเมื่อกี้ จะถูกหรือผิดก็ช่าง เมื่อแสร้งว่าของปลอมคือของจริง วันเวลาผ่านไปคนอื่นก็จะเข้าใจว่าของปลอมคือของจริง ส่วนของจริงก็กลายเป็นของปลอม ไปเถอะ รีบกลั่นออกมาเร็วๆ ถ้าช้าระวังจะโดนคัดออกตั้งแต่รอบแรกนะ!”

สุ่ยหมิงคงกับสุ่ยโม่หรานสีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย คราวนี้ทั้งสองคนไม่รอต่อไปอีกแล้ว เดินไปทางจวนอากาศธาตุอย่างรวดเร็ว หลังจากนั้นหายไปอย่างไร้ร่องรอย

แต่ลู่ฝานยังยืนอยู่ที่เดิม คราวนี้ผู้อาวุโสสามทนดูต่อไปไม่ไหวแล้ว จะทำทรงก็ควรมีขอบเขตไหม

ผู้อาวุโสสามยื่นมือไปผลักลู่ฝานแล้วพูดว่า “ยังไม่รีบไปอีก!”

แต่คราวนี้ผู้อาวุโสสามพบว่าตัวเองผลักลู่ฝานไม่ได้

แม้เขาไม่ได้ใช้พลังชี่ แต่คนที่อยู่ในแดนอริยปราชญ์แบบเขา พลังบนมือไม่ใช่น้อยๆ นะ

ผลักแค่ครั้งเดียว ผู้ฝึกชี่ทั่วไปไม่กระเด็นออกไปก็บุญแล้ว

แต่ลู่ฝานกลับนิ่งดั่งขุนเขา ผู้อาวุโสสามรู้สึกว่าตัวเองไม่ได้ผลักผู้ฝึกชี่ แต่เหมือนนักบู๊

เหมือนลู่ฝานจมอยู่กับความคิด จู่ๆ เหมือนเขานึกอะไรได้ เขาสะบัดมือ สูตรยาที่กลายเป็นเถ้าเมื่อกี้โดนเขาดึงกลับมาอีกครั้ง

เถ้าสีดำรวมตัวเป็นกระดาษในมือลู่ฝานอีกครั้ง

ลู่ฝานยิ้มบางๆ หลังจากนั้นกินกระดาษที่ประกอบขึ้นมาใหม่จากขี้เถ้าต่อหน้าทุกคน