เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1560

กลุ่มคนกระเด็นออกมาสองรอบ มีทั้งหมดแปดคน โดนคัดออกทั้งหมด

พริบตาเดียว ลูกหลานห้าตระกูลใหญ่หายไปครึ่งหนึ่ง

รออยู่ครู่หนึ่ง อีกหกคนที่เหลือเดินออกมาจากจวนอากาศธาตุด้วยใบหน้าซีดเผือด

แค่ยาทิพย์ธรรมดาๆ เพียงเม็ดเดียว ยากจนคนอายุน้อยที่เก่งที่สุดของห้าตระกูลใหญ่แทบทรุด

ผู้อาวุโสเคราขาวพูดว่า “เอายาที่พวกนายกลั่นออกมา”

ทั้งหกคนค่อยๆ เอายาที่ตัวเองกลั่นออกมา สามคนกลั่นยาออกมาเป็นสีดำเหมือนถ่าน สองคนดูเหมือนยา มีเพียงเม็ดเดียวที่แอบมีกลิ่นยาและพลัง

สามคนที่กลั่นยาออกมาดำเหมือนถ่านคือ หั่วหลงชิ่ง จินอีหมิงและถู่ห่วง

ผู้อาวุโสเคราขาวเดินมาด้านหน้าทั้งสามคน มองอย่างเฉยเมยแล้วพูดว่า “พวกนายคงพยายามรักษาหม้อยาสุดชีวิต จึงทำให้หม้อไม่ระเบิด”

พูดพลาง ผู้อาวุโสเคราขาวหยิบยาขึ้นมาหนึ่งเม็ด จากนั้นใช้มือบีบจนกลายเป็นเถ้ากระจายไปทั่ว

“แต่ถ้าพวกนายพูดว่านี่คือยา ฉันไม่มีทางเชื่อเด็ดขาด”

ทั้งสามคนหน้าแดงระเรื่อ ไม่สามารถเถียงได้

ผู้อาวุโสเคราขาวหัวเราะแล้วพูดว่า “ช่างเถอะ วิชายาไม่ได้เรื่อง หัวสมองธรรมดา มีเพียงวิทยายุทธที่พอใช้ได้ ถือว่าผ่านรอบแรกแบบพอถูพอไถแล้วกัน”

ทั้งสามคนถอนหายใจออกมาแล้วเดินกลับไปอย่างรวดเร็ว

หั่วหลงชิ่งเห็นหั่วหลงจู้ได้รับบาดเจ็บ เขาพูดด้วยความตกใจว่า “หม้อยาเขาระเบิดเหรอ”

หั่วตันซูพยักหน้าเบาๆ ผู้อาวุโสสามพูดว่า “ไม่ต้องพูด”

ตอนนี้อริยปราชญ์ด้านยาทั้งสามคนเดินไปข้างหน้าอีกสองคน

ยาในมือพวกเขาสองคน แม้ไม่ค่อยกลมและแวววาวเท่าไร อีกทั้งไม่มีกลิ่นยา แต่ดูจากภายนอกพอมีรูปร่างของยาอยู่บ้าง

มู่จึฉีกับสุ่ยหมิงคงมองหน้ากันแล้วถอนหายใจออกมา

พวกเขาทำเต็มที่แล้ว!

ผู้อาวุโสเคราขาวยิ้มบางๆ “ยาสองเม็ดนี้เหมือนฝีมือนักเรียนมือใหม่ ถ้าพวกนายกลั่นยาครั้งแรกแล้วฝีมือระดับนี้ พ่อแม่พวกนายคงดีใจมาก แต่น่าเสียดายพวกนายไม่ได้กลั่นยาเป็นครั้งแรก!”

พูดพลาง ผู้อาวุโสเคราขาวมองลู่ฝานแวบหนึ่ง จากนั้นพูดว่า “รอบนี้สิ้นสุดลงแล้ว ผู้ชนะคือลู่ฝาน รองลงมาคือสุ่ยโม่หราน ส่วนห้าคนที่เหลือถือว่าผ่านแบบพอถูพอไถ พรุ่งนี้ค่อยมาฝ่าด่านที่สองที่นี่อีกครั้ง หวังว่าพวกนายจะทำได้ดีขึ้น!”

พูดพลาง ผู้อาวุโสเคราขาวจ้องลู่ฝานเขม็ง

ลู่ฝานยิ้มแต่ไม่พูดอะไร คำนับแล้วเดินออกไป

สุ่ยโม่หรานและคนอื่นมองลู่ฝานอย่างตกตะลึง โดยเฉพาะสุ่ยหมิงคง เขาพูดเสียงหลงว่า “อะไรกัน คิดไม่ถึงว่าน้องโม่หรานจะไม่ได้ที่หนึ่งในรอบแรก”

ผู้อาวุโสตระกูลสุ่ยวางน้ำเต้าใส่เหล้า แล้วพูดเสียงเบาว่า “อย่าบุ่มบ่าม ลู่ฝานมีความสามารถจริงๆ เดี๋ยวนายกลับไปดูม่านน้ำสรวงสวรรค์ก็รู้เอง”

สุ่ยโม่หรานยังอึ้งอยู่ที่เดิม เธอไม่อยากเชื่อ

มองด้านหลังลู่ฝานเดินออกไป สุ่ยโม่หรานพึมพำว่า “ฉันแพ้งั้นเหรอ”

หลังจากนั้นรอยยิ้มผุดขึ้นตรงมุมปากของสุ่ยโม่หราน

“นี่น่าสนใจจริงๆ!”