เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1578

“ฟ้าดินรวมตัวเป็นหม้อ!”

ลู่ฝานแผดเสียงเบาๆ กำฝ่ามือแน่น ทันใดนั้นพลังฟ้าดินทั้งหมดรวมตัวเป็นหม้อกลางอากาศ

มังกรที่กำลังเลื้อย พุ่งเข้าไปในหม้อยาโปร่งแสงขนาดใหญ่

ฤทธิ์ยาผสมกันในหม้อยาขนาดใหญ่ต่อไป พลังชี่ทะลักออกจากตัวลู่ฝานอย่างบ้าคลั่ง

พลังวิญญาณในตันเถียนแผ่ซ่านไปทั่วตัว

ตอนนี้เขาใช้พละกำลังทั้งหมดของตัวเอง

ให้ทุกคนได้เห็นวิชากลั่นเก้ามังกรระดับเทพของเขาสักหน่อย!

เมื่อสะบัดมือ มังกรยักษ์ห้าตัวปรากฏออกมา มังกรยักษ์ที่ก่อตัวจากห้าธาตุฟ้าดินแหงนหน้าขึ้นฟ้าแล้วคำราม จากนั้นเลื้อยไปรอบๆ

ตัวลู่ฝานลอยขึ้นกลางอากาศ เสื้อผ้าและผมดำสะบัดตามไปด้วย พลังชี่และฟ้าดินเป็นหนึ่งเดียว!

ยกมือทั้งสองข้างขึ้น หงายฝ่ามือขึ้นฟ้า

ฟ้าดินไร้ที่สิ้นสุด มังกรทั้งห้าสุดแข็งแกร่ง!

ตูม! ตูม! ตูม!

เสียงระเบิดดังออกมาจากหม้อยาของลู่ฝาน เหมือนมังกรยักษ์ห้าสีบ้าไปแล้ว อ้าปากพ่นแสงห้าสีใส่หม้อยา

มังกรเพลิงพ่นไฟ มังกรน้ำพ่นน้ำ มังกรทองปล่อยทอง มังกรไม้ส่งไม้ออกมา มังกรดินเทดิน

พลังห้าสีทำงานลงบนน้ำยา เห็นด้วยตาเปล่าว่าน้ำยาเริ่มรวมตัวเป็นยาอย่างรวดเร็ว!

“นี่มันวิชายาอะไรกัน”

สุ่ยหมิงคงส่งเสียงเป็นคนแรก

ผู้ฝึกชี่รอบๆ และผู้อาวุโสห้าตระกูลใหญ่ รวมถึงผู้อาวุโสด้านยาทั้งสามคน ไม่มีใครไม่ตกใจ

“ฉันไม่เคยเห็นวิชายาไร้เทียมทานแบบนี้เลย!”

ผู้อาวุโสเคราขาวเกือบดึงเคราตัวเองออกมา เขามีชีวิตมานานขนาดนี้ยังไม่เคยเห็นวิชายาที่งดงาม ทรงพลัง มีพลานุภาพและมีประสิทธิภาพขนาดนี้!

เหมือนในประเทศตันเซิ่งเงียบทั้งประเทศ

ทุกคนอ้าปากค้างมองมังกรยักษ์ห้าตัวที่ลู่ฝานปล่อยออกมา รวมถึงหม้อยาแสงสะดุดตานั่นด้วย

ผ่านไปนาน เมื่อยาในหม้อยาของลู่ฝานเริ่มเป็นรูปเป็นร่าง ผู้ฝึกชี่พวกนี้ตั้งสติได้ หลังจากนั้นก็พากันแตกตื่น

ลู่ฝานแผดเสียงออกมาอีก กำมือสองข้างอย่างรวดเร็ว

ทันใดนั้น มังกรยักษ์ห้าตัวเลิกปล่อยพลัง ส่งเสียงคำรามแสบแก้วหูแล้วชนใส่หม้อยา

เสียงระเบิดดังขึ้นอีก แสงทั้งหมดกลายเป็นประกายแสงกระจายไปทั่ว เหมือนประกายฝนสีทองร่วงลงในเจดีย์ยาเมฆขาว

ลู่ฝานค่อยๆ ลอยลงพื้น ยาที่มีลายมังกรห้าตัวร่วงจากกลางอากาศมาอยู่ในมือเขา

กลิ่นยาแผ่ซ่านไปทั่ว ชวนให้ชื่นอกชื่นใจ แค่ได้กลิ่นยานี้ ทุกคนรู้สึกว่าพลังชี่ของตัวเองยกระดับขึ้นเล็กน้อย

ถ้ามีนักเรกิหรือนักบู๊แดนปราณชีวิตอยู่ที่นี่ แค่กลิ่นยานี้ก็สามารถทำให้พวกเขายกระดับได้ในพริบตา

ยาแปรเปลี่ยนเป็นเงาลวงตาในมือลู่ฝาน เป็นดอกไม้ใบหญ้าหรือไม่ก็ผลไม้

แสงกะพริบขึ้นในมือลู่ฝาน ระงับมันเอาไว้ ลู่ฝานถือยาเดินมาหน้าผู้อาวุโสเคราขาว “ผู้อาวุโส เวลาน่าจะพอดีใช่ไหม!”

ผู้อาวุโสเคราขาวมองแวบหนึ่งแล้วหัวเราะเบาๆ “พอดีมาก พอดีมาก!”

สุ่ยโม่หรานยื่นหน้าเข้ามาดู เธอกัดฟันพูดว่า “ยินดีด้วย นายชนะแล้ว!”

ลู่ฝานยิ้มอย่างเฉยเมยแล้วพูดว่า “ฉันฝีมือต่ำต้อย! อย่าลืมนะ เธอติดหม้อยาฉันอยู่หนึ่งใบ”