เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1594

คฤหาสน์เก่าและเปล่าเปลี่ยว เสื้อผ้าบนตัวขาดหลุดลุ่ย รวมถึงอาการเจ็บปวดทั่วทั้งตัว

จู่ๆ ลู่ฝานหัวเราะ ปัดฝุ่นบนตัวเบาๆ

ตอนนี้มีคนสองสามคนเดินเข้ามา คนที่เดินนำมาคือโม่หยุนเฟยคุณชายใหญ่ตระกูลโม่

หัวเราะแล้วมองลู่ฝาน โม่หยุนเฟยมองเขาตั้งแต่หัวจรดเท้าแล้วพูดว่า “ขอทานคนนี้ดูคุ้นตามาก!”

ลู่ฝานหัวเราะแต่ไม่ได้พูดอะไร เอาสองมือไพล่หลัง

โม่หยุนเฟยเดินมาข้างหน้าเขาแล้วพูดว่า “นายคือกากเดนของตระกูลลู่ใช่ไหม รีบคุกเข่าเอาหัวโขกพื้นคำนับฉันห้าครั้งสิ ฉันจะไว้ชีวิตนายหนึ่งวัน!”

ลู่ฝานยิ้มแล้วพูดว่า “คิดไม่ถึงว่านายตายไปแล้วยังพูดมากขนาดนี้อีก!”

โม่หยุนเฟยขมวดคิ้ว เมื่อเขาสะบัดมือ คนใช้ในตระกูลรีบเข้ามา เอาท่อนไม้ตีขาลู่ฝานทันที

พลั่ก! พลั่ก!

เสียงกระดูกหักดังขึ้นชัดเจน แต่ลู่ฝานยังยืนตัวตรงอยู่

เสียงหักดังขึ้น ท่อนไม้หักเป็นหลายท่อน

ลู่ฝานพูดด้วยรอยยิ้ม “แดนมายาแบบนี้ ไม่มีผลอะไรกับฉันเลย”

โม่หยุนเฟยยิ้มแล้วพูดว่า “แดนมายาเหรอ นายเพ้อมากเกินไปหรือเปล่า แยกความจริงกับภาพลวงตาไม่ออกแล้วเหรอ เป็นขอทานแล้วอย่าเอาแต่นอนเกียจคร้าน คุกเข่าให้ฉันเร็ว!”

แผดเสียงดุดัน โม่หยุนเฟยถีบท้องลู่ฝานอีก

แต่ลู่ฝานไม่ขยับสักนิด ส่วนโม่หยุนเฟยกระเด็นออกไป

โม่หยุนเฟยลุกขึ้นอย่างน่าเวทนา “นี่มันเกิดอะไรขึ้น”

ขณะนั้นลู่ฝานยกมือขึ้น ในฝ่ามือเขามีแสงของปราณชี่

“ความจริงกับภาพลวงตางั้นเหรอ นายนั่นแหละคือภาพลวงตา!”

เมื่อพูดเช่นนี้ ลู่ฝานกระทืบเท้าบนพื้นอย่างแรง ทันใดนั้นโลกถล่ม ฟ้าดินเกิดการเปลี่ยนแปลงอย่างยิ่งใหญ่