เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1595

เปลวเพลิงในมือหายไป ควันดำที่มองเห็นได้ยากเคลื่อนไหวผ่านเส้นลมปราณของลู่ฝานเข้าไปในตันเถียนของเขา

รอยยิ้มบางๆ ปรากฏตรงมุมปาก ลู่ฝานถามในใจว่า “ไอ้เก้า เป็นไง ผนึกเสร็จหรือยัง!”

เจดีย์เสวียนเก้ามังกรยิ้มแล้วตอบว่า “เจ้านายผู้ยิ่งใหญ่ ไม่มีปัญหา แค่มันเข้ามาในเจดีย์ของฉัน รับรองว่ามันไม่มีทางออกไปได้อีก อีกสักสองสามวันฉันก็กลั่นมันได้แล้ว”

รอยยิ้มบนหน้าลู่ฝานกว้างขึ้นอีก เขาไม่เผาฝันร้ายจนหายไปหมดหรอก

ปล่อยวิชาอาทิตย์ลุกโชนออกมา แค่ปิดหูปิดตาทุกคนเท่านั้น เขารู้ว่าต้องมีคนมองพวกเขาผ่านห้าธาตุสรวงสวรรค์อยู่ตลอด มีอะไรบดบังสายตาได้ดีกว่าเปลวไฟเต็มท้องฟ้าอีกล่ะ

เก็บฝันร้ายเข้ามาในตัว ลู่ฝานรู้สึกสบายไปทั้งตัว

ฝันร้ายนี้ไม่ใช่พวกของชั่วร้ายโหดเหี้ยมที่ผู้ฝึกชั่วร้ายสร้างออกมา

ออร่าปีศาจบนตัวไม่รุนแรง พลังสังหารก็อ่อนแอ เหมือนเคยผ่านการกลั่นมาแล้วหนึ่งครั้ง

แน่นอนว่าถ้าไม่เป็นแบบนี้ เขาจะจับฝันร้ายคงไม่ง่ายขนาดนั้น

ตอนลู่ฝานเรียนอยู่ที่ตระกูลหลู่ เคยอ่านหนังสือโบราณเกี่ยวกับผู้ฝึกชั่วร้าย ด้านในมีประโยคหนึ่งบรรยายความแข็งแกร่งของฝันร้ายของผู้ฝึกชั่วร้าย

“กลืนวิญญาณกินกระดูก ภายใต้เขตวิถี ต้องเป็นหมื่นคนถึงจะต้านทานได้”

ฝันร้ายตัวที่ลู่ฝานจับได้ คิดว่าอย่างมากคงต้านทานศัตรูได้เป็นพัน

เมื่อทำทุกอย่างเรียบร้อย เมื่อพลังของฝันร้ายหายไปในตัวเขา ทุกอย่างรอบตัวเริ่มเปลี่ยนแปลงบิดเบี้ยวอีกครั้ง

ลู่ฝานมองแสงสว่างนับไม่ถ้วนที่สว่างขึ้นจากพื้นด้านล่างเท้า ท้องฟ้ากับพื้นดินกลายเป็นแสงหลากสี จากนั้นฟ้าดินเคลื่อนไหว ภาพตรงหน้าเปลี่ยนแปลงไปร้อยแปดพันเก้า

เมื่อเท้าลู่ฝานเหยียบลงบนพื้นดินอีกครั้ง เขากับทุกคนรอบๆ กลับมาในหอสวรรค์วิญญาณศักดิ์สิทธิ์แล้ว

ค่อยๆ ลืมตาขึ้น ลู่ฝานพบว่าเมื่อกี้ตัวเองอยู่ในแดนมายาแห่งจิตใจจริงๆ

ตัวเกร็งเล็กน้อย ลู่ฝานค่อยๆ ลุกขึ้นยืนแล้วมองรอบๆ