เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1617

“นี่.....นี่.....นี่.....”

มู่จึฉีพูดคำว่า “นี่” อยู่นาน ก็ไม่สามารถพูดต่อไปได้

เขาใช้นิ้วชี้พวกลู่ฝาน ใบหน้าเต็มไปด้วยความตกตะลึง!

ถู่ห่วงก็ถลึงตาจนลูกตาจะหลุดออกมาแล้ว

ไม่มีเหตุผลอื่น เหมือนลู่ฝาน สุ่ยหมิงคงกับสุ่ยโม่หรานมุดออกมาจากอากาศเวิ้งว้าง พวกเขาจินตนาการไม่ออกเลย

นี่คือข้อดีของการแสดงอย่างสมบูรณ์แบบ ลู่ฝานต้องการให้เป็นแบบนี้แหละ

เมื่อทั้งสามคนปรากฏตัวออกมา เรียกเสียงเชียร์จากผู้ฝึกชี่ทั้งหมดในประเทศตันเซิ่งทันที

พวกเขาคิดว่าการประลองรอบสองสิ้นสุดลงแล้ว คิดไม่ถึงว่าจะเกิดการเปลี่ยนแปลงตอนวินาทีสุดท้าย

อากาศเวิ้งว้างด้านล่างเท้าค่อยๆ ประสานกัน สุ่ยโม่หรานนั่งหน้าซีดอยู่บนรูปปั้น ลู่ฝานกับสุ่ยหมิงคงเหาะมาข้างหน้า

ลู่ฝานอดทนไม่ปรากฏตัวออกมาอยู่ตั้งนาน เขารอช่วงเวลานี้แหละ

เขาต้องการให้อีกฝ่ายคิดว่าจบลงแล้ว ตอนทุกอย่างสิ้นสุดลงแล้วเขาโผล่ออกมาโต้กลับ นี่สิถึงจะเรียกว่าเซอร์ไพรส์!

แต่น่าเสียดาย มู่จึฉีกับถู่ห่วงไม่รู้สึกเซอร์ไพรส์ด้วย

พวกเขาเบิกตาโตมองลู่ฝานกับสุ่ยหมิงคง สีหน้าหลากหลายอารมณ์ สุดท้ายกลายเป็นหม่นหมอง

มู่จึฉีกัดฟันพูดว่า “คิดไม่ถึงว่าพวกนายยังไม่ตาย!”

สุ่ยหมิงคงพูดเสียงเย็นชาว่า “ถึงพวกนายตาย ฉันก็จะไม่ตาย มู่จึฉี นายวางแผนได้ดีมาก แต่น่าเสียดายที่นายคำนวณพลาดไปหนึ่งคน!”

มู่จึฉีพูดเสียงดังว่า “ใช่ ฉันคำนวณการรับมือนายพลาดไป โดนซัดถึงขนาดนี้นายยังสู้ต่อได้ นายเป็นผู้ฝึกชี่หรือนักบู๊กันแน่ ฉันจำได้ว่ามีแค่นักบู๊ในตำนานที่มีร่างกายอมตะ ถึงจะสามารถต้านทานได้ขนาดนี้!”

สุ่ยหมิงคงอึ้งไป อันที่จริงที่เขาพูดไปหมายถึงลู่ฝาน แต่เหมือนมู่จึฉีเข้าใจผิดแล้ว