เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1625

เวลาสามวันผ่านไปอย่างรวดเร็ว

นอกตำหนักขนาดใหญ่ที่เขตวิถีในเมฆ

ยังมีเมฆขาวเหมือนเดิม ลมเย็นพัดเอื่อยๆ

กลุ่มคนมากมายเบียดเสียดยัดเยียด ผู้ฝึกชี่ทั้งเขตวิถีในเมฆรวมตัวกันอยู่ที่นี่

บนเก้าอี้ขนาดใหญ่หน้าประตูตำหนัก มีแสงเก้าสีส่องประกายสะดุดตา

ไม่มีใครเห็นประมุขประเทศตันเซิ่งที่รูปร่างเป็นเด็กอยู่ท่ามกลางแสง กำลังเล่นมวลแสงอยู่ในมือ

ภาพชัดเจนปรากฏท่ามกลางแสง เป็นภาพที่ลู่ฝานคุยกับผู้อาวุโสชุดดำที่หอสวรรค์วิญญาณศักดิ์สิทธิ์เมื่อสามวันที่แล้ว

แอบมีเสียงของผู้อาวุโสชุดดำดังออกมาท่ามกลางแสง

ดูเหมือนจะฟังยากสักหน่อย ประมุขประเทศตันเซิ่งขยับนิ้วเบาๆ เสียงของผู้อาวุโสชุดดำดังขึ้นจนได้ยินชัดเจนทุกคำ

ประมุขประเทศตันเซิ่งฟังเงียบๆ จู่ๆ เขาหัวเราะแล้วพูดว่า “ซั่งซินนะซั่งซิน ยังถือว่านายรู้ความ รู้ว่าอะไรช่วยได้หรือช่วยไม่ได้!”

เมื่อฟังคำพูดของผู้อาวุโสชุดดำจบ ประมุขประเทศตันเซิ่งมองลู่ฝานที่อ้าปากไม่หยุดแต่ไม่ได้ยินเสียงอะไร “เด็กลู่ฝานรู้จักไปหาคนจริงๆ แต่น่าเสียดายที่คนที่นายไปหาไม่สามารถช่วยนายได้”

สะบัดมือปัดภาพทิ้ง รอยยิ้มบนหน้าประมุขประเทศตันเซิ่งกว้างขึ้นอีก

ถ้าลู่ฝานรู้ว่าเรื่องที่เขาคุยกับผู้อาวุโสชุดดำถูกจับตาดูอยู่ตลอดเวลา เขาต้องตกตะลึงมากแน่ๆ

แน่นอนว่าถ้าลู่ฝานรู้ว่าประมุขประเทศตันเซิ่งไม่ค่อยได้ยินเสียงตะโกนสุดท้ายที่ว่า “เข้าใจแล้ว” เขาต้องรู้สึกโชคดีมากแน่นอน

ถ้าฟังแค่คำพูดของผู้อาวุโสชุดดำ ดูไม่มีพิรุธอะไรเลย

แต่ประมุขประเทศตันเซิ่งไม่ได้มองทะลุปรุโปร่งเหมือนลู่ฝาน ไม่รู้ถึงสิ่งที่ผู้อาวุโสชุดดำต้องการสื่อให้รู้

ประมุขประเทศตันเซิ่งค่อยๆ เก็บแสงเก้าสีแล้วพูดว่า “รอบสุดท้ายของการต่อสู้ของห้าตระกูลใหญ่ เริ่มได้!”

เสียงดังออกมาจากแสง มีความน่าเกรงขามและดูผ่านอะไรมาโชกโชน ทำให้คนอื่นไม่สามารถจินตนาการได้ว่านี่คือเสียงที่ออกจากปากเด็ก 7-8 ปี

แสงรอบๆ สว่างขึ้น ผู้ฝึกชี่สวมชุดคลุมสีขาวจำนวนมากปล่อยแสงสะดุดตาขึ้นไปบนฟ้า ทำให้เขตวิถีในเมฆสะท้อนแสงหลากหลายสีสัน

ผู้ฝึกชี่นับไม่ถ้วนอยู่ด้านหน้าสุด ที่นั่งของห้าตระกูลใหญ่เรียงเป็นแถวหน้ากระดาน ลู่ฝานนั่งข้างผู้อาวุโสสาม หั่วตันซู หั่วหลงชิ่งและหั่วหลงจู้ยืนอยู่ด้านหลัง เหมือนสามผู้ติดตาม

ด้านหลังพวกเขาคือข้าราชการระดับต่างๆ ของประเทศตันเซิ่ง

พูดตามตรง ลู่ฝานคิดมาตลอดว่าประเทศตันเซิ่งไม่มีข้าราชการทำงาน

แต่พอได้เห็นวันนี้ มีอยู่ไม่น้อยจริงๆ อีกทั้งคนทำงานพวกนี้วิทยายุทธไม่ด้อยเลย อย่างน้อยต้องระดับเซียนบำเพ็ญชี่

ผู้แข็งแกร่งเยอะขนาดนี้ ทำให้คนตกตะลึงจริงๆ

แต่เมื่อคิดถึงพลังฟ้าดินที่อุดมสมบูรณ์ในประเทศตันเซิ่ง นี่ก็เป็นเรื่องที่เข้าใจได้

แสงที่ผู้ฝึกชี่ชุดคลุมขาวปล่อยออกมา รวมตัวเป็นค่ายอยู่กลางท้องฟ้า กลายเป็นค่ายกลผนึกห้าธาตุขนาดใหญ่ค่อยๆ ร่วงลงมาบนพื้น

จากนั้นอักษรยันต์นับไม่ถ้วนสว่างขึ้น ผู้ฝึกชี่มากมายในประเทศตันเซิ่งตะโกนเรียกชื่อลู่ฝานกับสุ่ยหมิงคงอย่างต่อเนื่อง