เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1634

ลู่ฝานเดินเข้าไปหาสุ่ยหมิงคงช้าๆ แล้วพูดอย่างเฉยเมยว่า “สุ่ยหมิงคง จะสู้แบบตาต่อตา ฟันต่อฟัน นายไม่มีทางสู้ฉันได้หรอก”

สุ่ยหมิงคงพยายามลุกขึ้นมา แต่ตอนนี้ลู่ฝานมาถึงตรงหน้าเขาแล้ว

สุ่ยหมิงคงง้างมือซัดหมัดออกไปอีก

ลู่ฝานเหวี่ยงมือโดยไม่มอง

หมัดของสุ่ยหมิงคงโดนฝ่ามือลู่ฝานปัดออกทันที หินรวมพลังในมือโดนตบจนกลิ้งอยู่บนพื้น

สุ่ยหมิงคงมองลู่ฝานอย่างตกตะลึง “นายเป็นใครกันแน่”

ลู่ฝานยิ้มแล้วพูดว่า “คนที่นายสู้ไม่ได้!”

พูดจบ ลู่ฝานง้างหมัดขึ้นมา

สุ่ยหมิงคงพูดอย่างตกใจว่า “อย่าต่อยหน้า!”

ยังไม่ทันพูดจบ หมัดของลู่ฝานต่อยลงแบบแก้มสุ่ยหมิงคง

สุ่ยหมิงคงสลบไปทันที

เงียบสงัด ผู้ฝึกชี่ทั้งหมดที่อยู่รอบๆ พูดอะไรไม่ออก

ผลของการประลองเหมือนละครตลก

ผู้ฝึกชี่ทั้งหมดในประเทศตันเซิ่งมองภาพนี้แบบอึ้งๆ ถ้าการแสดงออกของสุ่ยหมิงคงทำให้พวกเขาตกใจตะโกนโวยวาย ไม่สามารถเข้าใจได้ งั้นการแสดงออกของลู่ฝาน ยิ่งทำให้พวกเขาไม่รู้จะพูดอะไรดี

เงียบอยู่นาน ในที่สุดมีคนพูดว่า “อย่าบอกนะว่าลู่ฝานก็ฝึกเคล็ดวิชาบู๊เหมือนกัน”

“ทำไมเดี๋ยวนี้ผู้ฝึกชี่เก่งๆ ต้องเรียนเคล็ดวิชาบู๊ด้วยล่ะ”

“อย่าบอกนะว่านี่คือจุดเก่งของพวกเขา”

“พระเจ้า ฉันความคิดคร่ำครึใช่ไหม ใช่ว่าเคล็ดวิชาบู๊จะใช้ประโยชน์ไม่ได้!”

…..

เสียงพูดคุยดังสนั่นไปทั่วทุกที่ของประเทศตันเซิ่ง

สิ่งที่ลู่ฝานกับสุ่ยหมิงคงไม่รู้คือการต่อสู้ของพวกเขาในวันนี้ ทำให้เกิดการพูดคุยอย่างดุเดือดในประเทศตันเซิ่ง อีกทั้งยังทำให้ผู้ฝึกชี่จำนวนมากเริ่มเล็งเห็นความสำคัญของเคล็ดวิชาบู๊

แปะ! แปะ! แปะ!

หน้าตำหนักใหญ่ที่เขตวิถีในเมฆ ประมุขประเทศตันเซิ่งลุกขึ้นจากเก้าอี้ตัวใหญ่พร้อมแสงสว่างจ้า เขาปรบมือเบาๆ

“ยินดีด้วยๆ ฉันขอประกาศว่าการแข่งขันห้าปีของห้าตระกูลใหญ่ครั้งนี้ ผู้ชนะคือลู่ฝาน!”

เสียงของประมุขประเทศตันเซิ่งดังสนั่นไปทั่วเขตวิถีในเมฆ

ผู้ฝึกชี่ทั้งหมดหลุดออกจากภวังค์ เริ่มส่งเสียงเชียร์กระโดดโลดเต้น

หั่วหลงจู้กับหั่วหลงชิ่งปรบมือเบาๆ ไม่ว่ายังไง ลู่ฝานก็ได้รับชัยชนะในนามตัวแทนของตระกูลหั่ว

หั่วหลงจู้พูดเบาๆ ว่า “แม้ฉันไม่ชอบไอ้หมอนี่ แต่เขาเก่งจริงๆ”

หั่วตันซูพูดขึ้นข้างๆ “ความแข็งแกร่งของลู่ฝาน เหนือกว่าที่พวกเราจินตนาการไว้จริงๆ ผู้อาวุโสสาม ครั้งนี้ตระกูลต้องมอบรางวัลให้เขาอย่างงามเลยนะ”

ผู้อาวุโสสามพูดอย่างเฉยเมย “นั่นมันแน่อยู่แล้ว ลู่ฝาน ทำไมนายยอดเยี่ยมขนาดนี้”

ลู่ฝานคำนับให้ประมุขประเทศตันเซิ่งเล็กน้อย

ทันใดนั้น ลู่ฝานได้ยินประมุขประเทศตันเซิ่งส่งเสียงกระแสจิตมาข้างหูเขา

“เซียนบำเพ็ญชี่ขั้นต้นเอาชนะเซียนบำเพ็ญชี่ชั้นสุดยอด ความสามารถของนายไม่ได้เรียกว่าธรรมดา ลู่ฝาน นายลองคิดฝากตัวเป็นศิษย์ฉันไหม”

ลู่ฝานเงยหน้าขึ้นมองประมุขประเทศตันเซิ่ง แล้วพูดอย่างราบเรียบว่า “ขอโทษด้วย ฉันมีอาจารย์แล้ว ถ้าฝ่าบาทคิดว่าฉันเป็นคนมีความสามารถให้อบรมเลี้ยงดูได้จริง ๆ ให้ฉันไปร่วมการแข่งนานาประเทศจะดีกว่าไหมล่ะ”

ประมุขประเทศตันเซิ่งยิ้มแล้วส่งเสียงกระแสจิต “นายอยากออกจากประเทศตันเซิ่งขนาดนั้นเชียว เหอะๆ ฉันจะบอกให้นะ เป็นไปไม่ได้หรอก”

รอยยิ้มบนใบหน้าลู่ฝานไม่หายไป ยังคงนิ่งเหมือนเดิม

อีกด้านหนึ่ง ในหอสวรรค์วิญญาณศักดิ์สิทธิ์ ผู้อาวุโสชุดดำหัวเราะเบาๆ ไม่หยุด สะบัดมือปัดห้าธาตุสรวงสวรรค์ตรงหน้า

“ลู่ฝาน ฉันพูดสิ่งที่ควรพูดไปหมดแล้ว ที่เหลือขึ้นอยู่กับตัวนายเองแล้วล่ะ!”