เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1633

“สุ่ยหมิงคงฝึกเคล็ดวิชาบู๊ด้วยเหรอ เขาทำอะไรอยู่ เป็นนักบู๊เหรอ”

“อับอายขายหน้า คุณชายผู้ยิ่งใหญ่ของตระกูลสุ่ย กลับเรียนการต่อสู้ต่ำต้อยของนักบู๊ เหยียดหยามตัวตนอันสูงส่งของผู้ฝึกชี่มาก!”

“ไร้สาระ สุ่ยหมิงคงฝึกเคล็ดวิชาบู๊เพื่อป้องกันเรื่องคาดไม่ถึงเท่านั้น ไม่เห็นหรือไงว่าตอนนี้ได้ใช้แล้ว”

“คุณชายสุ่ยหมิงคงความคิดล้ำลึกจริงๆ เขาแข็งแกร่งขนาดนี้แล้ว ยังคิดวิธีเอาไว้หากวันหนึ่งใช้พลังชี่หมด!”

“ดูเหมือนฉันต้องฝึกสักหน่อยแล้วล่ะ ถ้าต่อไปโดนยาพิษหรือโดนผนึก ไม่แน่อาจหนีได้เร็วก็ได้!”

…...

ผู้ฝึกชี่ทั้งหมดในประเทศตันเซิ่งพากันแตกตื่นตามคำพูดของสุ่ยหมิงคง

พวกเขาเอะอะโวยวาย ตื่นเต้นจนกระโดดโลดเต้น

ตระกูลหั่วที่สวรรค์ชั้นหนึ่ง

เมื่อหลิงเหยาเห็นภาพนี้ รอยยิ้มรู้ใจปรากฏขึ้นบนใบหน้า ไม่รู้ว่าสุ่ยหมิงคงกำลังคิดอะไรอยู่

ผู้ฝึกชี่ที่ไร้พลังชี่สนับสนุน จะอาศัยหินรวมพลังในมือสู้กับลู่ฝานงั้นเหรอ คงสะกดคำว่าตายไม่เป็นสินะ

หลิงเหยาลุกขึ้นพูดว่า “ฉันดูต่อไม่ไหวแล้ว ผู้อาวุโสทุกท่าน ฉันขอตัวกลับก่อน”

ผู้อาวุโสห้าเงยหน้ามองหลิงเหยาแล้วพูดว่า “ไปเถอะ ดูเหมือนเธอรู้ผลแพ้ชนะแล้ว อย่าลืมล่ะ ตั้งแต่พรุ่งนี้ ไปรายงานที่ห้องยา ห้องยาระดับต่ำสามห้องเป็นของลู่ฝาน เธอช่วยดูแลให้เขาด้วย”

หลิงเหยายิ้มแล้วพูดว่า “ขอบคุณผู้อาวุโสมาก ผู้อาวุโสยังมีอะไรจะถามอีกหรือเปล่า”

ผู้อาวุโสห้าหัวเราะเบาๆ “ไม่มีแล้ว วันนี้ฉันเรียกเธอมาภูเขาเทียนนู่เพื่อมาดูการประลองของลู่ฝาน หลักๆ คืออยากดูว่าเธอมีปฏิกิริยายังไงกับการประลองของลู่ฝาน”

หลิงเหยาพูดว่า “ดูเหมือนผู้อาวุโสห้ามีคำตอบอยู่แล้ว”

ผู้อาวุโสห้าโบกมือแล้วพูดว่า “ไปเถอะ จำคำฉันไว้ให้ดี แค่พวกคุณอยู่ในตระกูลหั่วอย่างสงบ ตระกูลหั่วจะให้ทุกอย่างที่พวกคุณต้องการ”

หลิงเหยาคำนับแล้วออกไป

หน้าตำหนักใหญ่ที่เขตวิถีในเมฆ