เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1637

ชั้นเมฆพลิกตัวไปมา แอบมีเสียงฟ้าร้องดังขึ้นเล็กน้อย

เสียงฟ้าร้อง จู่ๆ มีสายฟ้าผ่าลงบนชั้นเมฆ ทันใดนั้นมีแสงสายฟ้ากะพริบในเมฆ

ลู่ฝานมองน้ำตกเมฆกลายเป็นน้ำตกเมฆสายฟ้า

ชั้นเมฆที่เคลื่อนตัวไปด้านล่าง ตอนนี้พุ่งขึ้นไปข้างบนแล้ว

ตอนนี้ดวงจันทร์ ดวงอาทิตย์ ดวงดาวกะพริบอยู่ด้านล่างเท้า ลู่ฝานรู้สึกว่าพลังฟ้าดินรอบตัวโดนปรับเปลี่ยน

ภายใต้สถานการณ์ที่ไม่ทำลายพลังฟ้าดิน ฝืนพลิกทุกสิ่งทุกอย่างของฟ้าดิน วิทยายุทธระดับนี้ลู่ฝานทำได้แค่แหงนหน้ามอง

เมื่อน้ำตกเมฆกลายเป็นทางเดิน ประมุขประเทศตันเซิ่งดึงมือกลับมาแล้วพูดว่า “ไปกันเถอะ ฉันจะพานายไปสวรรค์ชั้นเจ็ด!”

พูดจบ ประมุขประเทศตันเซิ่งเหาะไปทางทะเลเมฆช้าๆ ลู่ฝานตามหลังเขาไป ตอนนี้เอาพลังทั้งหมดปกคลุมนอกร่างกาย ป้องกันเอาไว้ก่อน

ชั้นเมฆรอบตัวแผ่ขยายและหดลงไม่หยุด เป็นอย่างนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ประมุขประเทศตันเซิ่งยืนบนทะเลเมฆ สายฟ้าด้านล่างเท้าส่งเสียงดังสนั่น

“ยืนให้ดี!”

ประมุขประเทศตันเซิ่งพูดเบาๆ

ลู่ฝานค่อยๆ เหาะลงมา ฝ่าเท้าเพิ่งสัมผัสกับชั้นเมฆ จู่ๆ เขารู้สึกว่าพลังสายฟ้าที่แข็งแกร่งและบ้าคลั่งทะลักเข้ามาในตัวเขา กระดูกและเส้นลมปราณทั้งตัวส่งเสียงดังกรอบแกรบ

ประมุขประเทศตันเซิ่งปรายตามองลู่ฝานที่หน้าแดงเถือก จากนั้นพูดด้วยรอยยิ้มว่า “สายฟ้าหลอมชี่ อย่าขยับมั่วซั่ว อีกไม่นานความรู้สึกนี้จะหายไป!”

ลู่ฝานระงับความคิดที่จะปล่อยพลังชี่ออกมา ปล่อยให้สายฟ้าเคลื่อนไหวทั้งตัวเขา

ไม่นานลู่ฝานรู้สึกถึงพลังสายฟ้าบริสุทธิ์ แทรกซึมเข้าไปในปราณชี่ของเขา

ในเวลาเดียวกันลู่ฝานรู้สึกถึงวิถีแห่งสายฟ้ายิ่งใหญ่รอบตัว

เหมือนเขายืนอยู่ท่ามกลางพลังที่ยิ่งใหญ่สุดของฟ้าดิน สัมผัสความน่าเกรงขามยิ่งใหญ่ของสวรรค์

ประมุขประเทศตันเซิ่งปล่อยพลังออกมาปกคลุมตัวพวกเขาสองคนไว้

จากนั้นเข้าไปในหลุมดำทันที

วินาทีที่ตัวเข้าไปในหลุมดำ ลู่ฝานรู้สึกว่าพลังสายฟ้าด้านล่างเท้าหายไปทันที ถูกแทนที่ด้วยพลังมิติอันแข็งแกร่งนับไม่ถ้วน

ฉุดกระชาก บิดเบี้ยว หมุนย้อน ฉีกขาด

หากไม่ใช่เพราะปราณเกราะโปร่งใสและบางที่ปล่อยออกมาโดยประมุขประเทศตันเซิ่ง พลังที่ลู่ฝานสัมผัสได้คงฉีกร่างกายเขาเป็นชิ้นๆ

ลู่ฝานมองพลังมิติรอบตัวที่พังทลายและรวมตัวขึ้นใหม่อย่างต่อเนื่อง เขาถามว่า “นี่คือค่ายกลที่คุ้มครองสวรรค์ชั้นเจ็ดเหรอ”

ประมุขประเทศตันเซิ่งหัวเราะแล้วพูดว่า “ค่ายกลเหรอ ไม่ใช่ นี่คือรอยเลื่อนช่องว่าง นายเข้าใจว่าเป็นรอยแยกของประเทศตันเซิ่งก็ได้!”

ลู่ฝานไม่เข้าใจอะไรเลย เขาขมวดคิ้วพูดว่า “อะไรคือรอยแยกของประเทศตันเซิ่ง”