เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1646

ลู่ฝานพูดว่า “ไอ้เก้า เมื่อกี้เพราะฉันเชื่อคำพูดแก ทำให้ฉันเกือบตาย ตอนนี้แกเอาอีกแล้วเหรอ ถึงมันบาดเจ็บสาหัส เราก็สู้มันไม่ได้อยู่ดี”

เจดีย์เสวียนเก้ามังกรรีบพูดเสียงอ่อน “เจ้านายผู้ยิ่งใหญ่ตัดสินใจเอาเองเถอะ แต่พลังของมันอ่อนแอมาก เจ้านายดูสิ มีควันสีเทาพุ่งออกมาจากตัวมันไม่หยุดเลย ถ้ามันเป็นแบบนี้ต่อไปต้องตายแน่นอน!”

นัยน์ตาลู่ฝานฉายแววประหลาด “ต้องตายแน่นอนเหรอ งั้นเรารอไปก่อน รอจนมันใกล้ตายแล้วค่อยว่ากัน”

พูดจบ ลู่ฝานนั่งลงใต้ต้นไม้ทันที ไม่สนใจว่าพื้นหิมะเย็นหรือเปล่า มันมองสัตว์เทพหิมะเงียบๆ อยู่อย่างนั้น

หนึ่งชั่วโมง สองชั่วโมง สามชั่วโมง

เวลาผ่านไปเรื่อยๆ ควันยังพุ่งออกมาจากตัวสัตว์เทพหิมะเหมือนเดิม

เห็นได้ด้วยตาเปล่าว่าหญ้าสามใบบนหัวสัตว์เทพหิมะเฉาหมดแล้ว เหมือนมันใกล้จะเหี่ยวแล้ว

เมื่อเห็นภาพนี้ ลู่ฝานจึงเชื่อว่าสัตว์เทพหิมะไม่ไหวแล้ว มันโดนแทงทะลุจนแผลเต็มตัว พลังของอสูรอาวุธวิเศษก็ไม่ใช่เล่นๆ ถึงมันชนะ แต่ก็ต้องแลกมาด้วยความเจ็บปวดมหาศาล

เพราะตัวของมันใหญ่มาก มีควันพุ่งออกมานานขนาดนี้แต่ก็ยังไม่ตาย

ถ้าเป็นมนุษย์เลือดออกขนาดนี้ อย่าว่าแต่สามชั่วโมงเลย เวลาแค่หนึ่งก้านธูปก็คงตายคาที่แล้ว

ลู่ฝานถามในใจว่า “ไอ้เก้า ตอนนี้พลังของมันเป็นยังไง”

เจดีย์เสวียนเก้ามังกรตอบว่า “สัมผัสไม่ได้แล้ว น่าจะตายแล้วล่ะ”

ลู่ฝานถอนหายใจยาวแล้วลุกขึ้นยืน

หลังจากนั้นรีบเดินเข้าไปหาสัตว์เทพหิมะ ลู่ฝานเดินพลางปล่อยพลังให้แผ่ซ่านไปทั่วตัว ป้องกันไว้ก่อน เขาเตรียมตัวหนีเอาชีวิตรอดตลอดเวลา

ลู่ฝานมาถึงหน้าสัตว์เทพหิมะอย่างรวดเร็ว มองเพียงแวบเดียวก็เห็นตัวอีกครึ่งหนึ่งของอสูรอาวุธวิเศษ

ลู่ฝานดึงกระบี่หนักไร้คมออกมาทันที จากนั้นเหาะถอยไปด้านหลัง

ตอนนี้เขาไม่สนใจว่ามีคนแอบจ้องเขาอยู่หรือเปล่า รักษาชีวิตเป็นเรื่องสำคัญที่สุด

กำกระบี่หนักไร้คมไว้ในมือแน่น ลู่ฝานจ้องเขม็งไปที่สัตว์เทพหิมะ

ทันใดนั้น ภายในระยะเวลาสั้นๆ สัตว์เทพหิมะหดตัวเล็กลงจนกลายเป็นมนุษย์หินสีขาว บนหัวมีหญ้าสามใบต้นเล็กๆ

มนุษย์หินร่วงลงบนพื้น ลมเย็นพัดผ่านไป กระแสลมสีเทากระจายหายไป

เมื่อลู่ฝานเห็นภาพนี้ เขาพูดเสียงเบาว่า “นี่มันอะไรกัน”

เจดีย์เสวียนเก้ามังกรพูดว่า “เจ้านายผู้ยิ่งใหญ่ เหมือนพลังของมันพังทลายแล้ว”