เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1647

ลู่ฝานกลืนน้ำลาย จ้องหินก้อนเล็กเขม็ง

พลังพังทลาย เขาเคยได้ยินคำนี้ แล้วก็เคยเห็นในหนังสือด้วย

โดยทั่วไปแล้วคำนี้ใช้กับมนุษย์ เมื่อพลังชี่ถูกทำให้ใช้การไม่ได้ พลังปราณโดนทำลาย จะเรียกว่าพลังพังทลาย

แต่ถ้าพูดกับสัตว์อสูรหรือเครื่องราง จะหมายความว่าเครื่องรางหรือสัตว์อสูรกลับสู่สภาพเดิม เผยสภาพตอนแรกสุดออกมาให้เห็น

ลู่ฝานเดินเข้าไปหาสัตว์เทพหิมะอย่างระมัดระวัง

แม้ตอนนี้หินก้อนนี้ดูไม่มีอันตรายอะไร แต่ลู่ฝานเคยเห็นสภาพตอนมันขยายใหญ่ ประมาทไม่ได้เลย

ลู่ฝานเดินมาข้างหินก้อนเล็ก ใช้กระบี่หนักไร้คมแตะมันเบาๆ

ทันใดนั้นก้อนหินเงยหน้าขึ้นมามองลู่ฝาน

ดวงตาสีครามเหมือนน้ำแข็งเผยความหวาดกลัวออกมา มันอยากถอยไปด้านหลัง แต่กลับโบกมือไปมาสุดชีวิตอยู่สองสามครั้ง

จู่ๆ ลู่ฝานหัวเราะแล้วพูดว่า “พูดตามตรง รูปร่างแบบนี้แกดูน่ารักมากเลยนะ!”

เงาของเจดีย์เสวียนเก้ามังกรโผล่ออกมาอีก “เจ้านายผู้ยิ่งใหญ่ รีบฆ่ามันเร็ว ตอนนี้มันใกล้ตายแล้ว กระบี่เดียวก็สามารถจัดการมันได้”

ลู่ฝานยองลง มองหินก้อนเล็กขนาดประมาณลูกสุนัข เขาถอนหายใจแล้วพูดว่า “แต่ฉันไม่ค่อยอยากฆ่ามันเท่าไร ช่างเถอะ ถือว่าวันนี้แกโชคดี เจอมนุษย์ที่มีจิตใจเมตตาอยู่นิดหน่อยอย่างฉัน ฉันไว้ชีวิตแกแล้วกัน ยังไงวันนี้ฉันก็ได้มาเยอะแล้ว!”

ลู่ฝานฉีกยิ้ม

เจดีย์เสวียนเก้ามังกรบิดตัวเจดีย์ไปมา เหมือนกำลังส่ายหน้าถอนหายใจ “สมัยนี้สัตว์อสูรหน้าตาน่ารักหน่อยก็รอดพ้นจากความตายได้เหรอ ดูเหมือนฉันต้องเสริมสวยให้ตัวเองสักหน่อยแล้วล่ะ”

ลู่ฝานเอายาออกมาจากอกสองสามขวด วางไว้ข้างหน้าหินก้อนเล็กแล้วพูดว่า “นี่คือยาที่ฉันเอามาจากบ้านเกิด ตอนนี้ฉันไม่ได้ใช้แล้ว แกเอาไปเถอะ ไม่รู้ว่าสิ่งนี้สามารถช่วยชีวิตแกได้หรือเปล่า!”