เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1648

สัตว์เทพหิมะมองลู่ฝานอย่างงุนงง ดึงมือหินกลับมาคว้าหญ้าสามใบบนหัว

เจดีย์เสวียนเก้ามังกรพูดว่า “เจ้านายผู้ยิ่งใหญ่ ฉันบอกแล้วว่าสติปัญญามันไม่ค่อยดี มีโอกาสเป็นไปได้สูงว่าตอนสืบทอดสายเลือด ลืมสืบทอดจิตวิญญาณมาด้วย มันไม่เข้าใจที่เจ้านายพูด”

ลู่ฝานคว้าก้อนหินขึ้นมา มองมันแล้วพูดว่า “แกนี่สู้เจ้าดำไม่ได้เลย ฉันกะจะพาแกไปด้วย แต่ฉันกลัวว่าวันหนึ่งตัวแกจะใหญ่ขึ้นแล้วนั่งทับฉันตาย”

ลู่ฝานยังไม่ทันพูดจบ จู่ๆ ก้อนหินมุดเข้าไปในแหวนจิ่วเซียวของเขา

ลู่ฝานอึ้งไปครู่หนึ่ง หลังจากนั้นรีบดึงมันออกมา

ดีจริงๆ ผนึกบนแหวนของเขาไม่มีผลกับก้อนหินนี้เลยเหรอ ให้ไอ้นี่มุดเข้าไป มันก็กินสมบัติที่มีอยู่นิดหน่อยจนเกลี้ยงน่ะสิ

เจดีย์เสวียนเก้ามังกรพูดว่า “เจ้านายผู้ยิ่งใหญ่ เอามันให้ฉันเถอะ ฉันจะดูแลมันอย่างดี หึๆๆๆ”

ลู่ฝานมองก้อนหินเล็กบนมือ ครุ่นคิดแล้วพูดว่า “ช่างเถอะ ฉันจะถามแกอีกครั้ง แกยินดีไปกับฉันไหม”

ก้อนหินอ้าปากแล้วยื่นมือออกมาอีก

ลู่ฝานขมวดคิ้วแล้วเอาขวดยาออกมาให้มันอีก

ก้อนหินเล็กกินยารวดเดียวจนหมด ปล่อยแสงสว่างจ้าออกมาจากตา แล้วเบิกตาโตมองลู่ฝาน

ลู่ฝานหมดคำจะพูดแล้ว ไอ้นี่ไม่เข้าใจว่าเขาพูดอะไร รู้แต่จะกินเท่านั้น

ลู่ฝานเอาก้อนหินเล็กวางลงบนพื้นแล้วพูดว่า “ถ้าจะไปด้วยก็ตามมา ถ้าแกตามฉันออกไปได้ ฉันจะยอมแกเลย!”

ลู่ฝานพูดเช่นนี้แล้วเหาะขึ้นไป

หญ้าสามใบบนหัวก้อนหินเล็กหมุนวน จากนั้นเหาะตามไป

เจดีย์เสวียนเก้ามังกรหัวเราะแล้วพูดว่า “เจ้านายผู้ยิ่งใหญ่ ดูเหมือนมันกินยาจนติดแล้ว เอาแต่ตามเจ้านายอยู่นั่นแหละ!”

ลู่ฝานพูดว่า “ฉันว่ามันอยากฟื้นฟูพลังกลับมาเร็วๆ เลยเอาแต่ตามติดฉัน ดูเหมือนเป็นคนดีไม่ได้แล้ว คนดีซวยจริงๆ”

เจดีย์เสวียนเก้ามังกรพูดว่า “เจ้านายผู้ยิ่งใหญ่ ฆ่ามันตอนนี้ยังทันนะ”

ลู่ฝานพูดว่า “หุบปาก!”

เหาะไปข้างหน้าต่อ ลู่ฝานโน้มตัวลงต่ำมาก ไม่กล้าเหาะเร็วด้วย

เขาไม่ได้ตั้งใจรอก้อนหินเล็กด้านหลัง แต่กลัวว่าถ้าตัวเองเหาะเร็ว จะเรียกความสนใจจากสัตว์อสูรแข็งแกร่งพวกนั้น ทำอะไรอย่างความระมัดระวังดีที่สุด

ลู่ฝานเหาะมาถึงอีกเกาะหนึ่งอย่างรวดเร็ว

ไอ้เก้าตรวจสอบดูก่อนครู่หนึ่ง จากนั้นพูดอย่างรวดเร็วว่า “เจ้านายผู้ยิ่งใหญ่ บนเกาะนี้มีสัตว์อสูรสิบกว่าตัว แต่พละกำลังไม่แข็งแกร่งเท่าไร แต่ละตัวพละกำลังประมาณเซียนบำเพ็ญชี่!”

ลู่ฝานถอนหายใจแล้วพูดว่า “เซียนบำเพ็ญชี่ก็แข็งแกร่งมากแล้ว พยายามอย่าทำให้พวกมันตกใจ ไปข้างหน้าต่อกันเถอะ!”

จู่ๆ เจดีย์เสวียนเก้ามังกรพูดอย่างประหลาดใจ “เดี๋ยวก่อน เจ้านายผู้ยิ่งใหญ่ พวกมันล่าถอยไปเองแล้ว หนีไปกันหมดแล้ว”

ลู่ฝานพูดอย่างสงสัย “แกแน่ใจเหรอ นี่ไม่ใช่กับดักใช่ไหม ทำไมจู่ๆ พวกมันถึงถอยล่ะ!”

ขณะกำลังพูด เหมือนลู่ฝานนึกอะไรขึ้นมาได้ เขาหันไปมองด้านหลัง

ก้อนหินเล็กสัตว์เทพหิมะค่อยๆ ลอยลงพื้น

ลู่ฝานหัวเราะออกมา “ที่แท้เป็นแบบนี้นี่เอง พลังของสัตว์เทพหิมะทำให้พวกมันตกใจจนหนีไปใช่ไหม”

เจดีย์เสวียนเก้ามังกรเข้าใจทันที “ใช่แล้ว พลังของสัตว์อสูรแข็งแกร่ง ทำให้สัตว์อสูรอ่อนแอตกใจจนหนีไป เจ้านายผู้ยิ่งใหญ่คิดถึงจุดนี้ได้ตั้งแต่แรกแล้วเหรอ”

ลู่ฝานยิ้มแล้วพูดว่า “คิดได้ตอนนี้ก็ยังไม่สายนี่นา”

พูดพลาง ลู่ฝานเอายาออกมาอีกหนึ่งขวด เปิดขวดยาแล้วพูดกับก้อนหินเล็กว่า “สัตว์เทพหิมะ มาๆๆ มากินของอร่อย มาอยู่กับฉันสิ ต่อไปฉันจะเรียกแกว่าเจ้าหินน้อยดีไหม!”