เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1660

มาถึงที่นี่แล้ว เขาไม่มีทางถอยแม้แต่ก้าวเดียว

ไม่นาน ลู่ฝานมาถึงหน้าศาลบรรพบุรุษ

นี่เป็นศาลบรรพบุรุษที่ไม่เด่น วัดธาตุ ป้ายไม้ เห็นร่องรอยตัวอักษรไม่ชัด พอเข้าไปใกล้ก็มองไม่เห็นแสงอะไรเลย

ประตูใหญ่ปิดสนิท ด้านบนมีแสงค่ายกลสองอัน อันหนึ่งคือห้าธาตุ ส่วนอีกอันคือปากว้า

ค่ายกลไม่ได้ยากอะไร ลู่ฝานมองออกและแก้ได้ ยื่นมือไปผลักประตู ค่ายกลสองอันส่องแสงออกมาทันที

“ทำลาย!”

ลู่ฝานแผดเสียงออกมาเบาๆ วิชาออกมาตามคำพูด แสงค่ายกลสองอันหายไปทันที

แต่สิ่งที่น่าแปลกคือลู่ฝานใช้พลังดันออกไป แต่ไม่สามารถดันประตูให้เปิดออกได้

เขาใช้พลังทั้งตัวแต่ไม่สามารถดันประตูให้เปิดออกได้

เป็นแค่ประตูทองสัมฤทธิ์ แต่เหมือนภูเขาขวางอยู่หน้าประตู ไม่สามารถขยับได้

ลู่ฝานลองใช้ปราณชี่ดู ประตูก็ยังไม่ขยับอยู่ดี จากพลังของเขา ถึงเป็นภูเขาลูกใหญ่เขาก็สามารถใช้พลังดันออกไปได้

แต่ประตูบานนี้กลับไม่ขยับเลยสักนิด ลู่ฝานยังพบว่าตัวเองเสียปราณชี่ไปไม่น้อยด้วย เป็นอะไรที่แปลกประหลาดมาก

ลู่ฝานขมวดคิ้วมองหอบรรพบุรุษ เรียกเจดีย์เสวียนเก้ามังกรในใจด้วยความตกใจ “ไอ้เก้า แกมาดูสิว่าที่นี่มีค่ายกลอะไรหรือเปล่า”

เจดีย์เสวียนเก้ามังกรตรวจสอบรอบหนึ่งแล้วพูดว่า “ไม่มีนะ แค่บ้านไม้ผุพังจะมีค่ายกลได้ยังไง เจ้านายผู้ยิ่งใหญ่ เป็นไปได้ไหมว่ายอดฝีมือได้สร้างผนึกอะไรไว้หรือเปล่า ซึ่งเป็นผนึกที่เรามองไม่เห็น”

ลู่ฝานขมวดคิ้วมองทุกอย่างด้านหน้า

ที่ตีนเขา ผู้อาวุโสสิบยิ้มตาหยีแล้วเงยหน้ามองเขา

ในเวลาเดียวกันมีเงาคนเหาะมาทางด้านหลัง เป็นผู้อาวุโสสองคนที่ให้ลู่ฝานโชว์ฝีมือเมื่อครู่

จู่ๆ ลู่ฝานพบว่าเจ้าหินน้อยที่อยู่บนไหล่ตัวเองยังดิ้นไปมาไม่หยุด

ลู่ฝานตัดสินใจเอามันวางลงบนพื้นแล้วพูดว่า “ทำไมแกถึงตื่นเต้นขนาดนี้”

เจ้าหินน้อยไม่ได้ตอบลู่ฝาน จู่ๆ มันกระโดดออกไปหาประตูทองสัมฤทธิ์

ลู่ฝานเข้าใจว่ามันจะพุ่งชนประตูทองสัมฤทธิ์ แต่ขณะนั้นเองประตูทองสัมฤทธิ์เริ่มเคลื่อนไหวเป็นระลอกเหมือนน้ำ ตัวของเจ้าหินน้อยจมหายไปอย่างรวดเร็ว

ลู่ฝานมองภาพนี้ด้วยความตกใจ ในเวลาเดียวกันวินาทีที่เจ้าหินน้อยกระโดดเข้าไป

ลู่ฝานเห็นเงาสะท้อนของสามชิ้นผ่านประตูที่สั่นสะเทือนอย่างแรง

เป็นต้นไม้สีขาวหนึ่งต้น ผลไม้สีแดงหนึ่งผลและก้อนหินที่ส่องแสงหนึ่งก้อน

ของศักดิ์สิทธิ์สามอย่าง!