เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1659

ลู่ฝานเงยหน้ามองพวกผู้อาวุโส หัวเราะเบาๆ แล้วพูดว่า “ขอโทษด้วย ฉันเพิ่งหนีออกมาจากฝูงสัตว์อสูรมากมายที่สวรรค์ชั้นเจ็ด เกรงว่าจะไม่สามารถโชว์ให้ผู้อาวุโสทุกท่านเห็นได้!”

เพิ่งพูดจบ พวกผู้อาวุโสข้างๆ ขมวดคิ้ว ผู้อาวุโสที่ดูผอมซูบหนึ่งในนั้นหัวเราะพรืดแล้วพูดว่า “นายกลัวปล่อยไก่สินะ รู้ตัวเองดีนี่ ช่างเถอะ เราไม่ใช่คนเลวที่ชอบบังคับให้คนอื่นลำบากใจ นายไม่อยากทำก็ไม่เป็นไร แต่อย่าพูดเรื่องที่นายเอาชนะสุ่ยหมิงคงต่อหน้าฉัน ฉันไม่เชื่อ!”

ผู้อาวุโสพูดจบก็เดินออกไปอย่างไม่ลังเล

ผู้อาวุโสอีกสามคนส่ายหน้าหัวเราะเหมือนกัน จากนั้นเดินออกไปช้าๆ

ผู้อาวุโสสิบขมวดคิ้ว พูดกับลู่ฝานด้วยสีหน้าโมโห “ลู่ฝาน ทำไมนายถึงไม่ยอมโชว์ฝีมือล่ะ นายทำให้ฉันลำบากใจนะ”

ลู่ฝานไม่ได้ตอบผู้อาวุโสสิบ มองด้านหลังผู้อาวุโสตัวผอมซูบคนนั้นแล้วพูดว่า “คนนั้นคงเป็นผู้อาวุโสตระกูลสุ่ย เขาดูไม่เป็นมิตรกับฉันมากเลย!”

ผู้อาวุโสสิบขมวดคิ้วเบาๆ แล้วพูดว่า “ใช่ เขาคือผู้อาวุโสที่ถ่ายทอดวิชาของตระกูลสุ่ย อำนาจและฐานะในตระกูลสุ่ยรองจากผู้อาวุโสใหญ่ ตอนสุ่ยหมิงคงอยู่ตระกูลสุ่ยก็เรียนรู้จากเขา แน่นอนว่าเขาต้องไม่เป็นมิตรกับนาย ลู่ฝาน นายไม่ต้องเปลี่ยนเรื่องเลย ฉันถามนายว่าทำไมถึงไม่ยอมโชว์ฝีมือล่ะ”

ลู่ฝานพูดอย่างสงสัย “โชว์แล้วมีผลดีไหม พวกเขาจะให้ของหรือเป็นมิตรกับฉันสักหน่อยหรือเปล่า”

ผู้อาวุโสสิบอึ้งไป เงียบอยู่นานแล้วตอบว่า “นายถามจนฉันอึ้งไปเลย เหมือนจะไม่มีผลดีอะไรกับนายเลย”

ลู่ฝานยิ้มแล้วพูดว่า “นี่มันก็เคลียร์แล้ว ใครจะทำเรื่องที่ไม่มีผลดีล่ะ ส่วนเรื่องที่พวกเขาบอกว่าจะพาฉันไปดูของศักดิ์สิทธิ์สามอย่าง ผู้อาวุโสสิบก็พาฉันไปได้เหมือนกัน ยังจำเป็นต้องมีพวกเขาไหม”

เจดีย์เสวียนเก้ามังกรหัวเราะเบาๆ ใช้เสียงที่ลู่ฝานไม่ได้ยินพูดว่า “อาวุธเทพต้องอยู่กับเจ้านายที่เหมือนเทพจริงๆ ด้วย ฉันหาเจ้านายได้ถูกคนจริงๆ ฮ่าๆ ฉันเห็นวินาทีที่ฉันรวมวิญญาณมังกรเทพอีกครั้งแล้ว วะฮ่าๆๆ!”

เดินตามผู้อาวุโสสิบมาตลอดทาง ลู่ฝานเพิ่งเห็นว่าทางที่ผู้อาวุโสสิบพาเขาไปคือศาลบรรพบุรุษบนเขาเล็กๆ

ทั้งสองคนเดินมาถึงตีนเขาอย่างรวดเร็ว ผู้อาวุโสสิบชี้ศาลบรรพบุรุษแล้วพูดว่า “ของศักดิ์สิทธิ์สามอย่างที่นายอยากเห็นอยู่ในศาลบรรพบุรุษบนนั้น นายขึ้นไปเองสิ ฉันรอนายที่นี่ จำไว้ว่าอย่าใช้จิตใจมากเกินไป ถ้าดูไม่ได้จริงๆ ให้ลงมา”

ผู้อาวุโสสิบพูดแบบมีความหมายอื่นแฝงอยู่ในคำพูดชัดๆ แต่ลู่ฝานก็เดินขึ้นไปอย่างห้าวหาญ