เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1658

มีผู้อาวุโสเคราขาวเอาสองมือไพล่หลังยืนอยู่ตรงทางเข้าหมู่บ้าน

ลู่ฝานมองออกทันทีว่าคนคนนี้คือเงาคนสายฟ้าเมื่อครู่

ลู่ฝานรีบเดินเข้าไปคำนับผู้อาวุโสแล้วพูดว่า “คารวะผู้อาวุโส”

ผู้อาวุโสมองลู่ฝานอย่างประเมิน จู่ๆ เขาชี้กระบี่หนักไร้คมด้านหลังลู่ฝานแล้วพูดว่า “นายเก็บกระบี่นี้ไว้ทำไม อย่าบอกนะว่านายใช้กระบี่เป็นด้วย”

ลู่ฝานรีบเก็บกระบี่หนักไร้คมแล้วพูดว่า “นี่เป็นของที่ได้จากอสูรอาวุธวิเศษที่สวรรค์ชั้นเจ็ด ฉันคิดว่ามันไม่เลว ไม่แน่ต่อไปอาจหลอมเป็นเครื่องรางได้ เลยเก็บไว้”

ลู่ฝานพูดพลางเอากระบี่ปีศาจไฟและอาวุธอื่นออกมาจากแหวนแล้วแกว่งไปมา

ผู้อาวุโสพูดอย่างเข้าใจทันที “ที่แท้เป็นแบบนี้นี่เอง ของพวกนี้หลอมเป็นเครื่องรางยากนะ ช่างเถอะ นายอยากทำก็ทำ ฉันชื่อหั่วยู่เฉิน เป็นผู้อาวุโสคนที่สิบของตระกูลหั่ว ต่อไปนายเรียกฉันว่าผู้อาวุโสสิบก็พอแล้ว ประมุขประเทศตันเซิ่งบอกหรือเปล่าว่านายอยู่ในสวรรค์ชั้นเจ็ดได้นานเท่าไร”

ลู่ฝานพูดว่า “สิบวัน”

ผู้อาวุโสสิบพูดว่า “อืม พอแล้วล่ะ ตามฉันมาสิ พวกตาเฒ่าได้ยินว่าตระกูลหั่วของเราได้ที่หนึ่งในการต่อสู้ห้าปี พวกเขายังไม่เชื่อเลย มาสิๆๆ ให้พวกไอ้แก่ตายยากได้เปิดหูเปิดตาหน่อย”

พูดพลาง ผู้อาวุโสสิบเดินนำลู่ฝานเข้ามาในหมู่บ้าน

ลู่ฝานแอบถอนหายใจในใจ อันตรายมาก!

เขาลืมเก็บกระบี่หนักไร้คม โชคดีที่เขาไหวพริบดี รีบพูดโกหก ไม่งั้นคงอธิบายยากแน่ๆ ต่อไปห้ามให้เหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นอีก

เดินตามผู้อาวุโสสิบเข้ามาข้างใน ลู่ฝานเพิ่งรู้ว่าหมู่บ้านเล็กๆ แห่งนี้มีบ้านแค่ห้าหลัง

ท้ายหมู่บ้านมีภูเขาเล็กๆ มีสิ่งก่อสร้างเล็กๆ สว่างไสวอยู่บนยอดเขา เหมือนศาลบรรพบุรุษแห่งหนึ่ง

เดินได้ไม่กี่ก้าว ผู้อาวุโสสิบชะงักฝีเท้าลงทันที