เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1657

สวรรค์ชั้นแปด วิวทิวทัศน์งดงาม

ประตูบานหนึ่งปรากฏกลางท้องฟ้า จากนั้นใครคนหนึ่งถูกเหวี่ยงออกมาจากประตู กระแทกลงบนพื้นอย่างแรง

พลั่ก!

พื้นถูกกระแทกจนเป็นหลุมลึก รอยร้าวแผ่เป็นวงกว้างเหมือนใยแมงมุม

ลู่ฝานจับเอวตัวเองแล้วค่อยๆ ลุกขึ้นยืน เขากัดฟันพูดว่า “เอวอันบอบบางน่าสงสารของฉัน วิถีแห่งมิติผนึกกำลังได้ด้วย อัศจรรย์สุดๆ ไปเลย!”

ลู่ฝานเงยหน้ามองประตูบนท้องฟ้าค่อยๆ หายไปแล้วยิ้มบางๆ

ไม่ว่ายังไงเขาก็มาถึงสวรรค์ชั้นแปดแล้ว

หันไปมองรอบๆ เหมือนที่นี่ไม่ต่างอะไรกับข้างนอก

ฟ้าครามเมฆขาว อาทิตย์ส่องแสง ธรรมชาติงดงาม

ไม่รู้ดีกว่าตั้งเท่าไรเมื่อเทียบกับสวรรค์ชั้นเจ็ดที่มีแต่เกาะลอยฟ้ากับสัตว์อสูร

ลู่ฝานตะโกนเบาๆ ว่า “ผู้อาวุโส ผู้อาวุโสยังอยู่ไหม”

หันไปมองรอบๆ ลู่ฝานไม่เห็นเงาใครสักคน

ทิ้งเขาไว้ในสวรรค์ชั้นแปดแล้วไม่สนใจอีกแล้ว

ในใจลู่ฝานมีความสงสัย จู่ๆ มีเสียงดังขึ้นบนท้องฟ้าไกลๆ

“ลู่ฝาน มาทางนี้!”

เสียงดังก้องบนท้องฟ้า ลู่ฝานฟังออกว่านี่คือเสียงของผู้อาวุโสตระกูลหั่วคนนั้น

ลู่ฝานรีบเดินไปทางที่เสียงดังขึ้น ป่าด้านหน้าปรากฏเป็นทางเดินเล็กๆ ยาวเข้าไปในป่าลึก

ลู่ฝานจับเจ้าหินน้อยเอาไว้ มองอย่างละเอียดแล้วพูดว่า “ไม่ใช่ ที่นี่น่าจะมีของที่สำคัญกับสัตว์อสูรทั้งหมดมาก ไม่งั้นพวกสัตว์อสูรที่สวรรค์ชั้นเจ็ดจะรวมตัวอยู่หน้าประตูทำไมล่ะ!”

เจดีย์เสวียนเก้ามังกรพูดว่า “ใช่ เจ้านายผู้ยิ่งใหญ่มองได้ทะลุปรุโปร่งจริงๆ”

เดินต่อไปข้างหน้า ลู่ฝานมองต้นไม้สองข้างทาง เดินพลางพูดว่า “พลังฟ้าดินที่นี่ไม่ค่อยอุดมสมบูรณ์เท่าไร ต้นไม้ก็ธรรมดามาก ดูไม่ออกจริงๆ ว่าที่นี่คือสวรรค์ชั้นแปดที่ลึกลับสุดของประเทศตันเซิ่ง!”

ขณะกำลังพูด จู่ๆ เสียงหนึ่งดังขึ้นข้างหู

“ความเรียบง่ายคือแก่นแท้ ความธรรมดาคือสัจธรรม ไอ้หนุ่ม แค่นี้นายยังไม่เข้าใจ ยังอ่อนมากจริงๆ!”

ลู่ฝานชะงักฝีเท้าลงทันที มองไปรอบๆ ด้วยความตกใจ

ทันใดนั้น ต้นไม้ข้างหน้าแยกออกเป็นสองด้านอย่างรวดเร็ว เหมือนต้นไม้พวกนี้มีชีวิตเหมือนคน ยกรากของตัวเองเพื่อหลีกทางให้

ทันใดนั้น ด้านหน้าไม่ไกลมีหมู่บ้านเล็กๆ ปรากฏในสายตา