เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1668

ผู้อาวุโสมู่หยู่ซิงพูดว่า “ต้องเข้าสู่ระดับอริยปราชญ์ได้ภายในยี่สิบปี”

ผู้อาวุโสตระกูลถู่พูดว่า “ถ้าเด็กคนนี้เป็นตัวแทนประเทศตันเซิ่งไปเข้าร่วมการแข่งนานาประเทศได้ ต้องสู้กับผู้โดดเด่นของเขตตะวันตก เขตใต้ เขตเหนือได้แน่นอน ไม่แน่อาจเหนือกว่าผู้โดดเด่นก็ได้!”

ผู้อาวุโสสุ่ยเหมี่ยวชะงักครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “เด็กคนนี้คือผู้แข็งแกร่งแห่งยุคสมัยอันรุ่งเรือง คือผู้กล้าแห่งกลียุค!”

ผู้อาวุโสตระกูลหั่วและผู้อาวุโสอีกสามคนอึ้งไป

หั่วยู่เฉินมองผู้อาวุโสสุ่ยเหมี่ยวด้วยรอยยิ้ม “คิดไม่ถึงว่าตาเฒ่าสุ่ยจะประเมินเขาแบบนี้!”

สุ่ยเหมี่ยวปรายตามองหั่วยู่เฉินแล้วพูดว่า “แม้ฉันไม่ชอบเขา แต่ฉันรู้ว่าเด็กคนนี้พรสวรรค์ล้ำเลิศ ไม่ใช่คนธรรมดาทั่วไป”

พูดจบ สุ่ยเหมี่ยวหลับตาลง ไม่พูดอะไรอีก......

ลู่ฝานนั่งลงหน้าต้นวิญญาณศักดิ์สิทธิ์ซ่อมแซมสวรรค์ มองต้นไม้ที่มีวิถีเคลื่อนไหวอยู่ตรงหน้า เขาพึมพำว่า “กว่าจะหาแกเจอไม่ใช่เรื่องง่ายเลย จะเอาของมาจากแกคงยากเหมือนกัน!”

ตอนนี้เจดีย์เสวียนเก้ามังกรโผล่ออกมา “เจ้านายผู้ยิ่งใหญ่ ยังเอามาได้ไหม จากพละกำลังของเรากลัวว่าจะไม่สามารถแตะต้นวิญญาณศักดิ์สิทธิ์ซ่อมแซมสวรรค์ได้ ได้แค่มองแต่ไม่สามารถแตะต้องได้ จะทำยังไงดี”

ลู่ฝานพูดว่า “วิธีล้วนเกิดจากคนคิด เรามาถึงที่นี่แล้ว จะกลับไปมือเปล่าได้อย่างไร”

แววตาลู่ฝานมีความแน่วแน่และเด็ดเดี่ยว

เจดีย์เสวียนเก้ามังกรเงียบครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “เจ้านายผู้ยิ่งใหญ่ ฉันคิดวิธีอะไรไม่ออกเลย เว้นเสียแต่เจ้านายจะเป็นขุนพลังสุดเหนือฟ้าในพริบตาเดียว หรือไม่ก็หาผู้แข็งแกร่งมาช่วยเจ้านายดึงวิถีแห่งฟ้าดิน ไม่งั้นไม่มีทางเป็นไปได้เลย เจ้านายดูสิ คนทั้งประเทศตันเซิ่งรู้ว่าของศักดิ์สิทธิ์สามอย่างอยู่ที่สวรรค์ชั้นแปด แต่ไม่มีใครมาขโมยไปจากที่นี่ได้สักคน คงเป็นเพราะสาเหตุนี้ ในประเทศตันเซิ่งอาจมีขุนพลังสุดเหนือฟ้าแค่ไม่กี่คน แต่ผู้แข็งแกร่งระดับอริยปราชญ์มีไม่น้อยแน่นอน พวกเขาไม่เคยคิดเรื่องนี้เลยเหรอ ฉันไม่เชื่อหรอก แท้จริงแล้วพวกเขาแค่ไม่มีวิธีเท่านั้น”

ลู่ฝานพูดเสียงเบาว่า “เราทำไม่ได้ งั้นเราหาคนมาช่วยเป็นไง”

เจดีย์เสวียนเก้ามังกรพูดว่า “เจ้านายผู้ยิ่งใหญ่หมายถึงผู้อาวุโสคนที่เฝ้าป้ายวิญญาณอยู่หน้าหอสวรรค์วิญญาณศักดิ์สิทธิ์เหรอ อืม พละกำลังของเขาเก่งกาจมาก แต่เขาจะยอมช่วยเหรอ แม้แต่แหวนเขายังโยนให้เจ้านายเลยไม่ใช่หรือไง”

ลู่ฝานส่ายหน้าพูดว่า “ใช่ เขาโยนแหวนให้ฉัน โอกาสที่จะได้รับความช่วยเหลือนั้นน้อยมาก ดูเหมือนทุกอย่างต้องพึ่งตัวเองแล้วล่ะ!”

พูดพลาง ลู่ฝานลูบแหวนจิ่วเซียวของตัวเอง ในหัวนึกถึงคำพูดที่ผู้อาวุโสชุดดำพูดกับเขาวันนั้น

“แม้กินน้ำยาของต้นศักดิ์สิทธิ์ ตัวก็จะระเบิดตาย ถึงเลือดนายไหลนองเต็มพื้น ถึงนายตายไปก็ไม่มีใครช่วยนาย!”

ลู่ฝานพูดซ้ำคำพูดของผู้อาวุโสชุดดำ จากนั้นหลับตาลงช้าๆ

ในหัวเขาเริ่มนึกถึงทุกอย่างที่เจอในประเทศตันเซิ่ง โดยเฉพาะเรื่องราวที่สวรรค์ชั้นเจ็ดและแปด

เจดีย์เสวียนเก้ามังกรพูดว่า “นี่เรียกว่าโง่ เจ้านายผู้ยิ่งใหญ่เก็บมันเอาไว้เถอะ ถ้ามันเดินไปข้างหน้าอีกนิดจะโดนวิถีโจมตีแล้ว”

ลู่ฝานมองตัวของเจ้าหินน้อย สายตาเขาจริงจังขึ้นทีละนิด “ไอ้เก้า สัตว์อสูรโง่แบบนี้หมดเลยเหรอ”

เจดีย์เสวียนเก้ามังกรพูดว่า “ส่วนใหญ่เป็นแบบนี้ ไม่งั้นมนุษย์จะชนะพวกมันได้ยังไงล่ะ”

ลู่ฝานพูดต่อ “งั้นถ้าให้พวกสัตว์อสูรเห็นผลวิถียาอายุวัฒนะหรือให้พวกมันได้กลิ่นจะเป็นยังไง”

เจดีย์เสวียนเก้ามังกรพูดว่า “ได้กลิ่นเหรอ เจ้านายผู้ยิ่งใหญ่ แค่พวกมันรู้ถึงการมีอยู่ของของศักดิ์สิทธิ์ พวกมันก็เข้ามาแย่งโดยไม่สนอะไรแล้ว เจ้านายไม่เคยเห็นสัตว์อสูรคลั่ง ฉันจำได้ว่าตอนติดตามสือฟาง ครั้งหนึ่งเคยเจอยาเทวดาสุกงอม ภาพที่สัตว์อสูรมากมายมาแย่งกัน มันยิ่งใหญ่มากเลยนะ สัตว์อสูรมากมายโดนเหยียบตาย มีบางส่วนรู้ว่าตัวเองกินยาเทวดาแล้วต้องตาย แต่ก็ยังเข้ามาแย่งอย่างบ้าคลั่ง อยู่ในเขตหมานของประเทศอู่อาน”

ลู่ฝานอ้าปากเล็กน้อย มองวิถีที่รวมตัวกันด้านหน้า จากนั้นยื่นมือออกไปเล็กน้อย

ลู่ฝานค่อยๆ ยกยิ้มมุมปากแล้วพูดว่า “ในเมื่อฉันไม่สามารถทำลายวิถีเหล่านี้ได้ด้วยตัวคนเดียว งั้นคงต้องหาผู้ช่วยแล้วล่ะ”

เจดีย์เสวียนเก้ามังกรพูดอย่างสงสัยว่า “เจ้านายผู้ยิ่งใหญ่พูดอะไร จะหาใครมาช่วยล่ะ!”

ลู่ฝานจับเจ้าหินน้อยกลับมา ยิ้มแต่ไม่พูดอะไร