เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1703

ประมุขประเทศตันเซิ่งมือเริ่มสั่น มองลู่ฝานที่อยู่ในม่านแสงอย่างไม่อยากเชื่อ

“เป็นไปไม่ได้เด็ดขาด! ในใต้หล้านี้ยังไม่เคยมีใครฝึกทั้งบู๊และชี่ได้ ตอนนั้นเทพปีศาจสวรรค์ยังทำไม่ได้ ฉันก็ทำไม่ได้ เด็กระดับเซียนบำเพ็ญชี่ธรรมดาๆ จะทำได้ยังไง ต้องเป็นวิชาแทนที่พลังบางอย่างแน่นอน!”

เสียงประมุขประเทศตันเซิ่งสูงปรี๊ด ดูออกเลยว่าเขาเริ่มนั่งไม่ติดแล้ว

จู่ๆ ประมุขประเทศตันเซิ่งสะบัดมือเก็บม่านแสง พวกผู้ฝึกชี่ในประเทศตันเซิ่งที่กำลังดูการต่อสู้ของลู่ฝาน เห็นห้าธาตุสรวงสวรรค์หายไป คนจำนวนมากพากันโหวกเหวกโวยวายไม่หยุด!

ในตำหนัก ผู้อาวุโสสองสามคนอ้าปากพะงาบๆ ไม่รู้จะพูดยังไงดี

เรื่องราวเหนือความคาดหมายของทุกคนไปแล้ว

ใครจะไปคิดว่าบนตัวลู่ฝานมีความลับใหญ่ขนาดนี้

เห็นประมุขประเทศปัดม่านแสงทิ้ง ผู้อาวุโสสองสามคนกำลังจะพูด แต่เมื่อหันไปมอง เงาของประมุขประเทศตันเซิ่งหายไปแล้ว

ผู้อาวุโสรีบตะโกนว่า “ทุกคนรีบไปที่อากาศเวิ้งว้าง!”

นอกอากาศเวิ้งว้าง

อักษรยันต์เล็กๆ บนตัวลู่ฝานแตกออก

จนกระทั่งตอนนี้ลู่ฝานก็ยังไม่รู้ว่าคนทั้งประเทศเห็นการเคลื่อนไหวของเขา

สีหน้าจริงจัง ลู่ฝานจ้องผู้อาวุโสห้าตรงหน้า มือซ้ายไพล่หลัง รีบส่งสัญญาณให้หลิงเหยารีบหนีไป

หลิงเหยาขบริมฝีปาก แต่ก็ไม่ยอมไป

ผู้อาวุโสห้าตกใจกับคำพูดลู่ฝานอยู่ครู่หนึ่ง สีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย “นักบู๊งั้นเหรอ นายเป็นนักบู๊ด้วยเหรอ เหอะๆ นายคิดว่าตัวเองเป็นคนที่ฝึกทั้งบู๊และชี่ในตำนานหรือไง ตลก เด็กน้อยกล้าพูดอวดดีขนาดนี้เชียว”

เห็นได้ชัดว่าผู้อาวุโสห้าไม่เชื่อว่าลู่ฝานเป็นนักบู๊ เขายังเข้าใจว่าลู่ฝานใช้วิชาบางอย่าง จงใจปลอมตัวเป็นนักบู๊เพื่อต่อสู้เท่านั้น

คิดว่าถือกระบี่ บนตัวมีเกราะแล้วจะหลอกเขาได้เหรอ

ผู้อาวุโสห้ารวมวิชาในมือ ทันใดนั้นลู่ฝานรู้สึกว่าทุกอย่างรอบตัวถูกผนึกไว้

ในอากาศเวิ้งว้าง ไม่มีพลังอะไรให้ลู่ฝานใช้อีกแล้ว

“วิชาผนึกสวรรค์!”

ผู้อาวุโสห้าพูดเสียงเบา

ทุกคำที่เขาพูดออกมา เหมือนวิชากระแทกลงบนตัวลู่ฝาน

เห็นด้วยตาเปล่าว่าเกราะเกล็ดมังกรบนตัวลู่ฝานยุบตัวลง

ลู่ฝานถือกระบี่พุ่งไปด้านหน้า กระบวนท่าของผู้อาวุโสห้ามีประสิทธิภาพเหมือนฟ้าดินแยกออกของเขา เป็นวิธีที่ทำให้อีกฝ่ายไม่มีพลังใช้ในเวลาอันรวดเร็ว

แต่กระบวนท่านี้ใช้ได้ดีกับการรับมือผู้ฝึกชี่ แต่ไม่ค่อยได้ผลกับการรับมือนักบู๊!

บนตัวลู่ฝานยังมีอาทิตย์ลุกโชน นั่นคือปราณชี่ของเขาเอง เขาโจมตีด้วยกระบี่ทันที

เทียบพละกำลังกับอริยปราชญ์ ถือเป็นการกระทำที่โง่เขลามาก สิ่งที่ลู่ฝานสามารถทำได้คือรวมพลังทั้งร่างกายไว้ที่จุดเดียว พยายามหาจุดอ่อนเพื่อโจมตี นี่คือโอกาสเดียวของเขา!

แสงกระบี่ทะลักออกมา ตัวลู่ฝานกลายเป็นลำแสง

ผู้อาวุโสห้าแผดเสียงเบาๆ ใช้ฝ่ามือคว้ากลางอากาศทันที

ผู้อาวุโสห้าพูดเสียงเย็นชา “นายจะตายอย่างน่าเวทนามาก!”

เมื่อพูดเช่นนี้ แสงค่ายกลปากว้าสว่างจ้า ตัวลู่ฝานเริ่มระเบิดอย่างบ้าคลั่ง

ฟ้า ลม ดิน ไฟ สายฟ้า น้ำแข็ง พลังธรรมชาติเหล่านี้อยู่ในฟ้าดิน

เหมือนตัวลู่ฝานโดนฟ้าดินเหยียบย่ำ รูปร่างไม่เหมือนคนภายในพริบตาเดียว

หลิงเหยาเห็นแล้วร้องไห้ทันที ตะโกนแล้วพุ่งเข้ามาหาผู้อาวุโสห้า

แต่เธอยังไม่ทันพุ่งมาถึงหน้าผู้อาวุโสห้า ก็โดนผู้อาวุโสห้าโจมตีใส่ อีกทั้งยังขังไว้ในพลังฟ้าดินด้วย

หลิงเหยาตะโกนแทบขาดใจ “ฉันจะฆ่านาย!”

ผู้อาวุโสห้าหัวเราะเบาๆ แล้วพูดว่า “อีกเดี๋ยวก็ถึงตาเธอแล้ว ตอนนี้เธอรอดูเลยว่าลู่ฝานจะกลายเป็นผุยผงยังไง!”

พูดพลาง ผู้อาวุโสห้ากำมือ อากาศเวิ้งว้างรอบตัวเหมือนผ้าโดนเขากระชากมา

ตัวของลู่ฝานบิดเป็นก้อน แต่ขณะนั้นสีหน้าผู้อาวุโสห้าเปลี่ยนไปทันที ฝ่ามือเริ่มสั่นเบาๆ

“จะฆ่าฉัน นายยังไม่มีสิทธิ์นั้น!”

เสียงลู่ฝานดังขึ้น ผู้อาวุโสห้ายังไม่ทันตั้งตัว กระบี่หนักไร้คมที่อยู่ไม่ไกลลอยกลับมา แทงทะลุอกผู้อาวุโสห้าอีกครั้ง

ค่ายกลปากว้าเคลื่อนไหวอย่างแรง จากนั้นเสียงแตกดังขึ้น

ลู่ฝานตวาดออกมาว่า “ทำลาย!”