เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1720

ลู่ฝานส่ายหน้าพูดว่า “ไม่รู้ ฉันรู้แค่ว่าที่นี่คือเขตปีศาจ!”

เมื่อพูดเช่นนี้ ลู่ฝานจ้องคุณย่าเฉียนเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่

คุณย่าเฉียนยิ้มแล้วพูดว่า “ใช่ ที่นี่คือเขตปีศาจ พูดให้ถูกคือจิตใจเต๋าสำนักมาร หน่วยย่อยที่ 33 เขตโลหิต ตั้งอยู่ในอากาศเวิ้งว้างไร้ที่สิ้นสุดเขตเหนือ”

ลู่ฝานพูดอย่างตกใจว่า “อะไรนะ เขตเหนือ ที่นี่คือเขตเหนือเหรอ”

คุณย่าเฉียนพูดว่า “ใช่ ดูเหมือนนายก็รู้จักการแบ่งใต้หล้าออกเป็นสี่ส่วนเหมือนกัน นายมาถึงเขตเหนือจากทางตะวันออกอย่างรวดเร็ว สุดยอดอภินิหารแบบนี้ คงมีแค่ไม้บรรทัดเคลื่อนสวรรค์ในตำนานเท่านั้นที่จะทำได้”

สีหน้าลู่ฝานเปลี่ยนไปทันที เขาถามว่า “แล้วจากที่นี่กลับอู่อานนานแค่ไหน”

คุณย่าเฉียนพูดว่า “ถ้าเรืออากาศธาตุของนายเพียงพอ สามหรือห้าปีก็กลับไปได้แล้ว”

ลู่ฝานพูดเสียงแหบพร่า “สามปีเหรอ”

คุณย่าเฉียนพยักหน้า “ตอนนี้นายคงรู้แล้วว่าไกลขนาดไหน”

คุณย่าเฉียนพูดพลางวางมือลงบนข้อมือลู่ฝาน ตรวจสอบดูเล็กน้อยแล้วพูดว่า “แปลกแฮะ นายบาดเจ็บสาหัสขนาดนี้ พลังชีวิตกลับเต็มเปี่ยมมาก ฉันพอมียาอยู่บ้าง นายเอาไปกินสิ จำไว้ว่าอย่ากินเยอะ จะได้ไม่เกิดปัญหา นายฟื้นฟูพลังได้มากแค่ไหนก็ขึ้นอยู่กับตัวนายแล้ว”

คุณย่าเฉียนสะบัดมือโยนขวดยาให้ลู่ฝาน ขวดยาสีแดงโลหิต ดูยังไงก็ไม่ใช่ของดี

ลู่ฝานเปิดขวดดมครู่หนึ่ง กลิ่นคาวเลือดแสบจมูก

ลู่ฝานถามว่า “นี่ยาอะไร”

คุณย่าเฉียนพูดว่า “ยาเลือดสัตว์รวมปราณ วางใจเถอะ ไม่ได้กลั่นมาจากคนเป็นๆ หรอก กลั่นมาจากสัตว์อสูร”

คุณย่าเฉียนพูดว่า “งั้นก็ดี นายพูดแบบนี้ฉันโล่งใจได้นิดหน่อย ใช่สิ ยาเลือดสัตว์รวมปราณที่ฉันให้นาย ฟื้นฟูพลังได้ไม่เลว แต่มีอาการที่ตามมาภายหลังนิดหน่อย”

ลู่ฝานถามว่า “อาการอะไรเหรอ”

คุณย่าเฉียนยิ้มกว้าง “ก็ไม่มีอะไรมากหรอก แค่ต่อไปอีกระยะหนึ่งนายจะเกิดกามตัณหาจนทนไม่ไหว เหมือนเปลวไฟแผดเผาร่างกาย อืม อย่าลืมที่นายรับปากฉันไว้ล่ะ ฉันขอตัวก่อน!”

ลู่ฝานอ้าปากหวอ

“คุณย่าอย่าทำแบบนี้สิ คุณย่าหลอกฉันนี่นา!”

คุณย่าเฉียนใช้ไม้เท้าเขกหัวลู่ฝาน “ไม่ได้หลอกสักหน่อย ฉันแค่ให้บทเรียนนายเท่านั้น”