เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1719

“คุณ......คุณย่า!”

ลู่ฝานพูดพึมพำ

คุณย่าที่อยู่ตรงหน้าไม่ใช่ใครที่ไหน เธอคือคุณย่าเฉียน ที่เลี้ยงดูหลิงเหยาจนเติบโตขึ้นมา เจอกับลู่ฝานที่เมืองหยุนไห่

ฟู่ชีเดินมาข้างลู่ฝาน ลูบหัวลู่ฝานแล้วพูดว่า “โอ๊ย ยังรู้จักเรียกคุณย่าซะด้วย ดูเหมือนยังไม่ได้เพี้ยนไปหมดทุกอย่าง”

คุณย่าเฉียนเดินมาข้างลู่ฝาน มองลู่ฝานตั้งแต่หัวจรดเท้า

ลู่ฝานเห็นรอยยิ้มนัยน์ตาคุณย่าเฉียนหายไปหมดแล้ว ถูกแทนที่ด้วยความเย็นยะเยือก

ฟู่สืออู่พูดขึ้นข้างๆ ว่า “คุณย่าดูสิเราจับผู้ชายกลับมา ได้ยินว่าถ้าอยู่กับผู้ชายจะมีลูกได้ คุณย่าบอกฉันหน่อยได้ไหมว่าต้องทำยังไงถึงจะมีลูกได้”

ความเย็นชานัยน์ตาคุณย่าเฉียนหายไป หันมาพูดกับฟู่สืออู่ว่า “ยัยเด็กน้อย มีลูกมันง่ายขนาดนั้นที่ไหนกันล่ะ ให้ฉันตรวจสอบชายต่างถิ่นคนนี้ก่อน หาห้องให้ฉันสักห้องได้ไหม”

ฟู่ชีและคนอื่นมองหน้ากัน จากนั้นพากันขานรับ

คุณย่าเฉียนคว้าเสื้อลู่ฝานแล้วเดินขึ้นไปด้านบน

เมื่อมาถึงชั้นสองของบ้านไม้ คุณย่าเฉียนผลักลู่ฝานเข้าไปในห้องด้านข้าง สะบัดมือวางค่ายกลไว้สองสามอัน

คุณย่าเฉียนจ้องลู่ฝานแล้วพูดเสียงดุ “ลู่ฝาน หลิงเหยาล่ะ”

ลู่ฝานรีบตอบว่า “เราแยกกัน แต่เธอน่าจะอยู่ในที่ปลอดภัยแล้ว!”

คุณย่าเฉียนยกไม้เท้าหัวงูขึ้นมาจ่อที่ลำคอลู่ฝานแล้วพูดอย่างเย็นชา “น่าจะงั้นเหรอ ลู่ฝาน นายทิ้งหลิงเหยาแล้วหนีมาที่นี่งั้นเหรอ นายพูดกับฉันว่าน่าจะงั้นเหรอ”

ลู่ฝานพูดด้วยสีหน้ายินดี “คุณย่าออกจากที่นี่ไปประเทศอู่อานได้เหรอ งั้นพาฉันไปด้วยสิ!”

คุณย่าเฉียนเงยหน้ามองลู่ฝานแล้วพูดว่า “นายดูไม่ออกหรือไง ร่างนี้เป็นแค่ธรรมกายของฉันเท่านั้น”

ลู่ฝานอึ้งไปครู่หนึ่ง แล้วมองคุณย่าเฉียนอย่างละเอียด

จู่ๆ ลู่ฝานเห็นมือของคุณย่าเฉียนปกติดี ไม่มีควันสีดำเลยสักนิด

ลู่ฝานผิดหวังเล็กน้อย “เข้าใจแล้ว แล้วร่างจริงของคุณย่ายังอยู่ที่เมืองหยุนไห่เหรอ”

คุณย่าเฉียนพยักหน้า “ใช่ ร่างจริงของฉันอยู่ที่ประเทศอู่อาน ที่นี่เป็นแค่ธรรมกายที่ฉันทิ้งไว้ เอาไว้คุ้มครองหมู่บ้านของฉัน ลู่ฝาน นายรู้หรือเปล่าว่าออกจากประเทศตันเซิ่งมาไกลแค่ไหน”