เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1718

ยิ่งเดินเข้าไปข้างใน ลู่ฝานพบว่าอันที่จริงหมู่บ้านแห่งนี้ใหญ่มาก ไม่ด้อยไปกว่าเมืองแห่งหนึ่งเลย แค่ไม่มีกำแพงเมืองเท่านั้น

ในหมู่บ้านเป็นผู้หญิงทั้งหมด

มีทั้งแก่ทั้งเด็ก มีทั้งรูปร่างสูง เตี้ย อ้วน ผอม ล้วนเป็นสาวงามทั้งหมด

แม้แต่หญิงชราผมหงอกก็ยังดูเหมือนหญิงวัยกลางคนที่มีเสน่ห์ มีผมสีขาวประกอบกับร่างที่อวบๆ ยังคงสวยจนใจสั่น

เหมือนฟู่ชีอวดสิ่งที่ได้รับจากการทำสงครามของตัวเอง พาลู่ฝานเดินเล่นไปทั่วทุกที่ในหมู่บ้าน

ผู้หญิงที่เดินผ่านพากันเข้ามาดู กลุ่มคนมากมายเดินตามหลัง แม้พวกเธอไม่กล้าเข้าใกล้ แต่น้ำลายไหลไม่หยุดเพราะลู่ฝาน

บนฟ้าพวกผู้หญิงที่มีปีกค้างคาว บินวนเวียนรอบพวกฟู่ชี ส่งเสียงหัวเราะคิกคักไม่หยุด

ลู่ฝานสงสัยจริงๆ ปีศาจสาวพวกนี้ไม่ได้จะกินเขาใช่ไหม!

ในที่สุดฟู่ชีก็หยุดลงหน้าบ้านไม้หลังหนึ่ง กระโดดลงมาจากสัตว์ขนปุย จากนั้นถือดาบไว้ที่มือขวา มือซ้ายเท้าเอวพูดว่า “กลับไปให้หมด ดูอะไรกัน พรุ่งนี้ฉันจะพาสัตว์ขนปุยไปมอบให้หัวหน้าที่ตีนเขาเทพ”

ผู้หญิงทั้งหมดส่งเสียงเชียร์ดัง คนบางส่วนตะโกนว่า “พี่ฟู่ชีจะมอบผู้ชายคนนี้ให้หัวหน้าด้วยหรือเปล่า”

ฟู่ชียังไม่ทันพูด พวกฟู่สืออู่ตะโกนขึ้นว่า

“นี่คือเหยื่อที่เราล่ามาเอง ทำไมต้องให้หัวหน้าด้วย!”

“หึ ไม่ใช่หน้าที่พวกเธอแล้ว กลับไปให้หมดเลย!”

ฟู่ชีกวักมือเรียกลู่ฝาน บอกให้เขารีบลงมา

ลู่ฝานขมวดคิ้วแล้วลงจากสัตว์ขนปุย เดินตามฟู่ชีเข้าไปในบ้านไม้ ท่ามกลางสายตาเร่าร้อนของผู้หญิงทุกคน

ลู่ฝานยิ้มบางๆ แล้วมองเธอ ยังคงไม่พูดอะไร ในเมื่อเธอคิดว่าเขาเพี้ยนไปแล้ว งั้นก็แสร้งโง่ต่อไปดีกว่า

ฟู่ชีเห็นลู่ฝานยิ้มแต่ไม่พูดอะไร เธอเดินกลุ้มใจมาด้านข้าง

ไม่นาน ฟู่สืออู่พาคุณย่าคนหนึ่งกลับมา

ลู่ฝานหันไปมอง ใจกระตุกวูบ เห็นคนใส่เสื้อผ้าปกติสักที อีกทั้งท่าทางเงอะงะ แตกต่างจากคนในหมู่บ้านแห่งนี้มาก ยังถือไม้เท้าหัวงูอยู่ในมือด้วย

เดี๋ยวนะ ทำไมคุณย่าคนนี้ดูคุ้นตามากเลย

จู่ๆ ลู่ฝานเบิกตาโต อ้าปากหวอมองคุณย่าคนนี้

คุณย่าเดินเข้ามาพร้อมรอยยิ้มกว้าง วินาทีที่เห็นลู่ฝาน เธอชะงักฝีเท้าลงทันที