เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1718

ยิ่งเดินเข้าไปข้างใน ลู่ฝานพบว่าอันที่จริงหมู่บ้านแห่งนี้ใหญ่มาก ไม่ด้อยไปกว่าเมืองแห่งหนึ่งเลย แค่ไม่มีกำแพงเมืองเท่านั้น

ในหมู่บ้านเป็นผู้หญิงทั้งหมด

มีทั้งแก่ทั้งเด็ก มีทั้งรูปร่างสูง เตี้ย อ้วน ผอม ล้วนเป็นสาวงามทั้งหมด

แม้แต่หญิงชราผมหงอกก็ยังดูเหมือนหญิงวัยกลางคนที่มีเสน่ห์ มีผมสีขาวประกอบกับร่างที่อวบๆ ยังคงสวยจนใจสั่น

เหมือนฟู่ชีอวดสิ่งที่ได้รับจากการทำสงครามของตัวเอง พาลู่ฝานเดินเล่นไปทั่วทุกที่ในหมู่บ้าน

ผู้หญิงที่เดินผ่านพากันเข้ามาดู กลุ่มคนมากมายเดินตามหลัง แม้พวกเธอไม่กล้าเข้าใกล้ แต่น้ำลายไหลไม่หยุดเพราะลู่ฝาน

บนฟ้าพวกผู้หญิงที่มีปีกค้างคาว บินวนเวียนรอบพวกฟู่ชี ส่งเสียงหัวเราะคิกคักไม่หยุด

ลู่ฝานสงสัยจริงๆ ปีศาจสาวพวกนี้ไม่ได้จะกินเขาใช่ไหม!

ในที่สุดฟู่ชีก็หยุดลงหน้าบ้านไม้หลังหนึ่ง กระโดดลงมาจากสัตว์ขนปุย จากนั้นถือดาบไว้ที่มือขวา มือซ้ายเท้าเอวพูดว่า “กลับไปให้หมด ดูอะไรกัน พรุ่งนี้ฉันจะพาสัตว์ขนปุยไปมอบให้หัวหน้าที่ตีนเขาเทพ”

ผู้หญิงทั้งหมดส่งเสียงเชียร์ดัง คนบางส่วนตะโกนว่า “พี่ฟู่ชีจะมอบผู้ชายคนนี้ให้หัวหน้าด้วยหรือเปล่า”

ฟู่ชียังไม่ทันพูด พวกฟู่สืออู่ตะโกนขึ้นว่า

“นี่คือเหยื่อที่เราล่ามาเอง ทำไมต้องให้หัวหน้าด้วย!”

“หึ ไม่ใช่หน้าที่พวกเธอแล้ว กลับไปให้หมดเลย!”

ฟู่ชีกวักมือเรียกลู่ฝาน บอกให้เขารีบลงมา

ลู่ฝานขมวดคิ้วแล้วลงจากสัตว์ขนปุย เดินตามฟู่ชีเข้าไปในบ้านไม้ ท่ามกลางสายตาเร่าร้อนของผู้หญิงทุกคน

บ้านไม้ใหญ่มาก หลังเดินเข้ามาลู่ฝานเพิ่งเห็นว่าบ้านไม้นี้เป็นโครงสร้างแบบสองชั้น อยู่เป็นหลายสิบคนได้สบาย

เพิ่งเดินเข้ามา พวกฟู่ชีถอดหนังสัตว์ที่มีอยู่น้อยนิดบนตัวออก พวกฟู่สืออู่ก็เหมือนกัน จากนั้นมองลู่ฝานแล้วพูดว่า “ทาสรับใช้ เก็บเสื้อผ้าเราให้เรียบร้อย ตั้งแต่นี้ไป ที่นี่คือบ้านของนาย ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเล็กหรือใหญ่ ให้นายจัดการทั้งหมด!”

ลู่ฝานมองรูปร่างดงามของพวกเธอแล้วอึ้งไป ได้ฟังที่พวกเธอพูดที่ไหนกันล่ะ

พวกเธอเห็นลู่ฝานยืนนิ่งอยู่ที่เดิม ฟู่ชีตบหน้าผากแล้วพูดว่า “โอ๊ย ถ้ารู้แต่แรกคงไม่ใส่ออร่าปีศาจให้เขาเร็วขนาดนี้ เหมือนคนโง่เลย ทำอะไรไม่เป็นสักอย่าง!”

ฟู่สืออู่วิ่งมาข้างลู่ฝาน วิ่งไปวิ่งมาแล้วพูดว่า “โง่ก็โง่ไปสิ พี่ใหญ่ ได้ยินว่าแค่มีผู้ชายก็จะเกิดลูกได้ใช่ไหม คืนนี้ฉันจะเกิดลูกได้หรือเปล่า!”

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ ลู่ฝานเกือบหายใจไม่ออก รีบพูดในใจว่า “ใจเย็นๆ”

ฟู่ชีขมวดคิ้วพูดว่า “ไม่รู้ เธอไปเรียกคุณย่าเฉียนมาถามสิ”

ฟู่สืออู่หยิบหนังสัตว์ข้างๆ ขึ้นมาแล้วพูดว่า “ได้ ฉันไปเดี๋ยวนี้เลย”

ฟู่ชีเดินมาข้างลู่ฝานแล้วพูดว่า “นี่ ทาสรับใช้ นายต้องบอกฉันมานะว่านายชื่ออะไร นายยังจำได้หรือเปล่า”

ลู่ฝานยิ้มบางๆ แล้วมองเธอ ยังคงไม่พูดอะไร ในเมื่อเธอคิดว่าเขาเพี้ยนไปแล้ว งั้นก็แสร้งโง่ต่อไปดีกว่า

ฟู่ชีเห็นลู่ฝานยิ้มแต่ไม่พูดอะไร เธอเดินกลุ้มใจมาด้านข้าง

ไม่นาน ฟู่สืออู่พาคุณย่าคนหนึ่งกลับมา

ลู่ฝานหันไปมอง ใจกระตุกวูบ เห็นคนใส่เสื้อผ้าปกติสักที อีกทั้งท่าทางเงอะงะ แตกต่างจากคนในหมู่บ้านแห่งนี้มาก ยังถือไม้เท้าหัวงูอยู่ในมือด้วย

เดี๋ยวนะ ทำไมคุณย่าคนนี้ดูคุ้นตามากเลย

จู่ๆ ลู่ฝานเบิกตาโต อ้าปากหวอมองคุณย่าคนนี้

คุณย่าเดินเข้ามาพร้อมรอยยิ้มกว้าง วินาทีที่เห็นลู่ฝาน เธอชะงักฝีเท้าลงทันที