เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1717

เขาหิมะกว้างใหญ่ ทั่วทุกที่เต็มไปด้วยแสงขาวโพลน

ลู่ฝานนั่งอยู่บนสัตว์อสูรขนปุกปุย มองตัวกลมขนาดใหญ่เต็มไปด้วยขน กระโดดลงหน้าผาสูงในเขาหิมะเหมือนเดินอยู่บนพื้นราบ

ระหว่างทางพี่ใหญ่ฟู่ชีถามลู่ฝานไม่หยุด

รวมถึงเรื่องที่ลู่ฝานมาจากที่ไหน ทำไมถึงมาโผล่ที่เขาหิมะได้

ลู่ฝานเงียบไม่พูดอะไร เพราะเขาก็ไม่รู้จะตอบยังไงเหมือนกัน

แม้ผู้หญิงพวกนี้ดูไอคิวไม่สูงเท่าไร แต่ตอนนี้ลู่ฝานยังคิดคำโกหกดีๆ ไม่ออก

ดังนั้นจึงทำได้แค่แกล้งโง่ ผู้หญิงถามอะไรเขาก็ทำหน้าเหลอหลา เหมือนเขาเองก็จำไม่ได้เหมือนกัน

หลังถามไปได้สองสามคำถาม พี่ใหญ่ฟู่ชีได้ข้อสรุปแล้ว

“ผู้ชายคนนี้บื้อไปแล้ว อาจเป็นเพราะเมื่อกี้ใส่ออร่าปีศาจในตัวเขามากไป เลยทำให้จิตญาณบาดเจ็บ”

ลู่ฝานได้ยินแล้วแอบกลอกตามองบน

จะทำร้ายเขาด้วยออร่าปีศาจแค่นั้น ไม่ต้องให้ไอ้เก้าช่วย ลู่ฝานอาศัยแค่ร่างกายตัวเองก็สามารถขจัดตราประทับออร่าปีศาจนั้นออกไปได้แล้ว

ถึงตอนนี้ก็เงียบตลอดทาง

ข้ามเขาหิมะ ผ่านป่าไม้ ผ่านพื้นที่รกร้าง

เมื่อมาถึงตีนเขา ในที่สุดก็ได้เห็นพืชเล็กน้อย

แต่เหมือนพืชที่นี่ไม่มีสีเขียวเลย เมื่อมองออกไปสิ่งที่เห็นคือสีแดงเพลิงทั้งแถบ เหมือนพื้นที่จุ่มลงไปในเลือดสดถึงจะเจริญเติบโตได้ เห็นเป็นสีแดงเข้มและประหลาดมาก

เจดีย์เสวียนเก้ามังกรพูดพึมพำในตัวลู่ฝาน

“ต้นนี้คือดอกบาดแผลศพ ยาวิเศษรักษาอาการบาดเจ็บของผู้ฝึกชั่วร้าย ต้นนี้คือหญ้าดินโลหิต ใช้ตอนกลั่นยาโลหิต เจ้านายผู้ยิ่งใหญ่ สมุนไพรที่นี่คือของดีทั้งนั้น แต่น่าเสียดายที่เราใช้ไม่ได้สักอย่าง”

ลู่ฝานฟังเงียบๆ กวาดตามองรอบๆ ไม่หยุด