เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1716

ลู่ฝานสัมผัสถึงพลังพลุ่งพล่านบนตัวพวกเธอ อยู่ระดับประมาณแดนปราณดินขั้นเจ็ดหรือแปด

ถือว่าพละกำลังไม่ได้แข็งแกร่งเท่าไรนัก แต่ก็ไม่ได้อ่อนแอ ในบรรดาผู้ฝึกชั่วร้าย ดูเหมือนว่าการแบ่งแยกระหว่างนักบู๊และผู้ฝึกชี่จะไม่ชัดเจนนัก ดังนั้นลู่ฝานจึงแยกไม่ออกว่าผู้หญิงสิบกว่าคนนี้เป็นนักบู๊หรือผู้ฝึกชี่กันแน่

ลู่ฝานลองโต้กลับ แต่ไม่ได้ช่วยอะไรเลย

จากสภาพร่างกายเขาตอนนี้ ไม่มีทางเอาชนะผู้ฝึกชั่วร้ายพวกนี้ได้ อีกทั้งเห็นใบหน้าสะสวยกับแววตาใสของผู้หญิงพวกนี้ ลู่ฝานแอบรู้สึกแปลกๆ

เห็นลู่ฝานโดนผนึกไว้ ผู้หญิงพวกนี้รีบเข้ามาข้างลู่ฝาน

เหมือนพวกเธอไม่เคยเห็นคนแบบลู่ฝาน ผู้หญิงสิบกว่าคนกระโดดโลดเต้นไปมารอบตัวลู่ฝาน

“พี่ใหญ่ นี่คือผู้ชายที่พี่ชอบพูดถึงเหรอ”

“ว้าว หน้าตาดูพิเศษมาก”

“ทำไมเขาถึงใส่เสื้อผ้ามิดชิดขนาดนี้ล่ะ เขาอกเล็กแล้วอายจนไม่อยากพบเจอผู้คนเหรอ”

“บนไหล่เขาคืออะไร สัตว์อสูรเหรอ”

......

ลู่ฝานได้ยินคำพูดของพวกเธอ สีหน้าเริ่มเหยเก

“ผู้หญิงพวกนี้ คิดไม่ถึงว่ามีสองสามคนที่ไม่เคยเจอผู้ชาย มิน่าล่ะพวกเธอถึงแต่งตัวโป๊ะขนาดนี้ มิน่าล่ะพวกเธอเข้ามาก็เรียกเขาว่าผู้ชาย แต่รูปร่างพวกเธอไม่เลวจริงๆ......”

ลู่ฝานมองผู้หญิงพวกนี้จนตาเปี่ยมสุขแล้วพูดว่า “พวกเธอจะมาฆ่าฉันหรือมาทำอะไร อธิบายมาหน่อยสิ!”

ผู้หญิงคนที่เป็นหัวหน้าที่โดนเรียกว่าพี่ใหญ่ก้าวขึ้นมา แย่งกระบี่หนักไร้คมของลู่ฝานมาแล้วพูดเสียงดัง “ตอนนี้นายคือเชลยของฉัน ฉันมีอำนาจควบคุมทุกอย่างของนาย......โอ๊ย ทำไมกระบี่นายหนักขนาดนี้!”

พี่ใหญ่เกือบยกกระบี่หนักไร้คมด้วยมือเดียวไม่ขึ้น

ลู่ฝานยิ้มแล้วพูดว่า “แค่หินผนึกกำลังเอง คนที่เพิ่งเคยเจอครั้งแรกจะปรับตัวไม่ค่อยได้!”

พี่ใหญ่รีบยกกระบี่ของลู่ฝานด้วยสองมือ มองอย่างละเอียดอยู่ครู่หนึ่ง เหมือนดูอะไรไม่ออกเลยวางไว้ข้างๆ

หลังจากนั้นพี่ใหญ่เอามีดสั้นออกมา ปาดลงมาที่ฝ่ามือลู่ฝานทันที

“ทาสรับใช้ มอบทุกอย่างของนายมา”

อากาศสีดำไหลผ่านบาดแผลเข้าไปในตัวลู่ฝาน

จู่ๆ ลู่ฝานรู้สึกว่าอากาศสีดำพวกนี้รวมตัวเป็นตราประทับเล็กๆ พุ่งไปที่วิญญาณของเขา

แต่ตราประทับนี้พุ่งไปได้แค่ครึ่งทาง ก็โดนเจดีย์เสวียนเก้ามังกรดึงลงมา

เจดีย์เสวียนเก้ามังกรพูดว่า “เจ้านายผู้ยิ่งใหญ่ นี่คือตราประทับควบคุมวิญญาณ”