เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1729

โครงกระดูกมองตัวเอง แล้วมองมือที่ลู่ฝานยื่นออกมา “สหายลู่ฝาน ฉันอยู่ในสภาพนี้แล้ว นายคิดว่าบนตัวฉันยังมีอะไรอีกเหรอ”

ลู่ฝานพูดว่า “ไม่รู้สิ แต่ฉันคิดว่าองค์ชายผู้ยิ่งใหญ่ จะไม่มีของล้ำค่าบนตัวเลยเหรอ พูดไปก็อายคนเปล่าๆ อย่างน้อยก็เอาออกมาสักหน่อย ฉันไม่เคยทำเรื่องที่ไม่ได้ผลประโยชน์”

โครงกระดูกอ้าปากเล็กน้อย ผ่านไปนานจึงพูดว่า “สหายลู่ฝาน ฉันไม่เหลืออะไรแล้วจริงๆ แต่บนตัวฉันยังมีเนื้ออยู่หนึ่งชิ้น ฉันให้นายเลย ผู้ฝึกชั่วร้ายคนนั้นก็ไม่ได้โง่ ตอนจับฉันได้ก็เอาของบนตัวฉันไปหมดเลย เอาแบบนี้ดีไหม ฉันติดหนี้น้ำใจนายไว้ก่อน”

ลู่ฝานพูดว่า “น้ำใจไม่มีค่า”

โครงกระดูกหัวเราะแล้วพูดว่า “น้ำใจฉันมีค่ามากนะ ฉันเป็นองค์ชายเชียวนะ!”

ลู่ฝานเลิกคิ้วขึ้นเบาๆ มองโครงกระดูกพูดฉอดๆ ไม่รู้จริงๆ ว่าประเทศไหนมีองค์ชายแบบนี้

ในเมื่อไม่ได้อะไรมาเลย ลู่ฝานจึงหมดความสนใจกับโครงกระดูกตัวนี้

เดินไปข้างหน้า ครั้งนี้เขามาหาที่ดีๆ อยู่อย่างสงบ ไม่มีเวลามาพูดไร้สาระกับโครงกระดูกนี่

โครงกระดูกเดินตามหลังลู่ฝานแล้วพูดว่า “สหายลู่ฝานจะไปไหนเหรอ นายรู้ไหมว่าแถวนี้มีที่พักหรือเปล่า หรือที่ไหนมีผลไม้วิถีขายบ้าง ฉันต้องการสมุนไพรมาฟื้นฟูร่างกายฉัน”

โครงกระดูกอึ้งไป “ทำไมอะ อย่าบอกนะว่านายโดนทำให้พิการ มีอะไรกับใครไม่ได้แล้วเหรอ หรือนายโดนผู้หญิงทำร้าย อืม ดูจากท่าทางนาย น่าจะโดนผู้หญิงทำร้าย ฉันพูดถูกใช่ไหม ไม่ต้องเครียดหรอก พอไปถึงประเทศฉิงเทียน ฉันจะหาสาวงามให้นายร้อยคน ร้อยคนเต็มๆ ยอมทำตามนายทุกอย่าง นายต้องการรูปร่างแบบไหนได้ทั้งนั้น”

ลู่ฝานกัดฟันพูดช้าๆ ว่า “บอกแล้วไงว่าอย่าพูด ถ้านายว่างก็หาวิธีทำให้ตัวเล็กลงหน่อยได้ไหม โครงกระดูกใหญ่เบ้อเริ่มแบบนี้สะดุดตามาก!”

โครงกระดูกจับหัวแล้วพูดว่า “ฉันก็ไม่มีวิธีเหมือนกัน เกิดมาก็สูงขนาดนี้แล้ว วิชาหดกระดูกให้เล็กฉันก็ไม่ได้ฝึก ฉันลองหักกระดูกซี่โครงดูดีไหม”

เมื่อพูดเช่นนี้ โครงกระดูกหักกระดูกซี่โครงของตัวเองจริงๆ จากนั้นเอากระดูกต้นขาเสียบที่คอ เดินหมุนรอบหนึ่งแล้วพูดว่า “แบบนี้เตี้ยลงหน่อยแล้วใช่ไหม ก็ดูไม่เลวนะ!”