เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1730

เปลือกตาลู่ฝานกำลังสั่น กล้ามเนื้อบนใบหน้ากำลังกระตุก

“ช่างเถอะ นายตัวสูงใหญ่ดีกว่า สูงใหญ่แล้วรู้สึกปลอดภัยดี”

โครงกระดูกขานรับ แล้วใส่กระดูกซี่โครงกลับที่เดิม

ลู่ฝานนวดขมับตัวเองเบาๆ เดิมทีอยู่ในเขตปีศาจแห่งนี้เขาก็คิดอะไรไม่ออกอยู่แล้ว

ตอนนี้พาโครงกระดูกที่ชอบพูดมากตัวนี้มาอีก ลู่ฝานรู้สึกปวดหัวเป็นเท่าตัว

ทั้งสองเดินตรงไปข้างหน้า ไม่สนใจเรื่องทิศทางอะไรทั้งสิ้น

โครงกระดูกยังพูดฉอดๆ อยู่ด้านหลังว่ากระดูกของตัวเองพิเศษขนาดไหน แข็งแกร่งและมีคุณภาพขนาดไหน อีกทั้งยังสามารถสมานเองได้

ความคิดของลู่ฝานลอยไปไหนต่อไหนแล้วไม่รู้ เขากำลังคิดว่าจะออกจากที่นี่ยังไง

จากที่โครงกระดูกพูด หาหินศักดิ์ให้เจอ เปิดเขตวิถีแล้วออกไป คือทางเลือกที่ดีที่สุด

แต่ถ้าจะทำแบบนี้ต้องฆ่าผู้ฝึกชั่วร้ายหนึ่งคน ผู้ฝึกชั่วร้ายคนนี้ต้องไม่แข็งแกร่งเกินไป บนตัวก็ต้องมีหินศักดิ์สิทธิ์ อีกทั้งถ้าฆ่าเขาแล้วต้องรีบออกไปทันที

ลู่ฝานหันมามองโครงกระดูกแล้วถามว่า “ตอนนายฆ่าผู้ฝึกชั่วร้ายคนนั้นตาย เขาไม่ทิ้งอะไรไว้เลยเหรอ”

โครงกระดูกพูดว่า “สหายลู่ฝาน ฉันรู้ว่านายจะถามอะไร แต่ตอนนั้นฉันไม่มีทางเลือก ทำได้แค่สู้สุดชีวิต ขอโทษด้วย ไม่ว่าจะเป็นหินศักดิ์สิทธิ์หรือของของเขาโดนทำลายไปหมดแล้ว”

ลู่ฝานถามว่า “ไม่มีคนมาหาเขาเลยเหรอ”

โครงกระดูกยิ้มแล้วพูดว่า “ไม่มี คนนี้อาจไม่ใช่คนสำคัญก็ได้”

ลู่ฝานโล่งใจนิดหน่อย เขากลัวว่าฆ่าหนึ่งคนแล้วจะดึงดูดคนมาเป็นกลุ่ม

ถ้าระหว่างผู้ฝึกชั่วร้ายไม่มีการติดต่อพิเศษอะไร หรือของอย่างเช่นป้ายเกียรติยศตลอดชีวิต งั้นก็ง่ายขึ้นหน่อย