เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1731

กลิ่นไหม้เกรียมโชยมา เจ้าดำแลบลิ้นมาทางลู่ฝานอย่างได้ใจ

อสูรเหวลึกข้างหน้าตัวกระตุกสองครั้ง แล้วโดนเผาจนกลายเป็นศพ

สัตว์อสูรอ่อนแอขนาดนี้ ลู่ฝานไม่ได้เห็นมานานแล้ว จำได้ว่าตอนอยู่ประเทศตันเซิ่ง พอเจอสัตว์อสูรเขาต้องหนีอย่างเดียว

สัตว์อสูรที่นี่ไม่ได้เก่งมากเท่าไร

เจ้าดำคว้าศพของอสูรเหวลึกกลับมาด้วยใบหน้าประจบสอพลอ วางไว้ข้างหน้าลู่ฝาน

ลู่ฝานมองอสูรเหวลึกตัวนี้ แล้วเงยหน้ามองโครงกระดูก “เมื่อกี้นายพูดว่าอะไรนะ”

โครงกระดูกพูดว่า “สหายลู่ฝาน เมื่อกี้ฉันบอกว่าโดยทั่วไปแล้วสัตว์อสูรประเภทนี้เป็นสัตว์เลี้ยงของผู้ฝึกชั่วร้าย เราอาจซวยก็ได้!”

ลู่ฝานอ้าปากเล็กน้อย เหมือนเจ้าดำรู้ว่าตัวเองสร้างเรื่องแล้ว มันรีบหดตัวเล็กลง กระโดดกลับมาบนไหล่ลู่ฝาน

โครงกระดูกค่อยๆ ย่อตัวลง พลิกศพอสูรเหวลึก

จู่ๆ มีหินแร่พ่นออกมาจากปากอสูรเหวลึก

ลู่ฝานไม่เคยเห็นหินแร่ที่ระยิบระยับขนาดนี้มาก่อน ด้านในมีแสงเก้าสีเคลื่อนไหวอยู่ สะดุดตามาก

ลู่ฝานถามว่า “นี่คือหินแร่ของมันเหรอ”

โครงกระดูกพูดว่า “ไม่ใช่ นี่คือหินแร่พลัง เป็นของช่วยฝึกฝนของผู้ฝึกชั่วร้าย อสูรเหวลึกกลืนกินสมุนไพรรอบๆ หรือไม่ก็ของหรือศพที่มีพลังอยู่ สุดท้ายจะรวมตัวเป็นหินแร่แบบนี้ในตัว ผู้ฝึกชั่วร้ายมีมันในมือ จะช่วยทำให้ฝึกฝนเร็วขึ้น พลังด้านในบริสุทธิ์มาก คนแบบเราก็สามารถดูดซับได้ เป็นของบำรุงชั้นดีสำหรับผู้ฝึกชั่วร้าย ถึงขั้นที่เอามาสัมผัสกับวิถีแห่งสวรรค์ได้”

ลู่ฝานถือหินแร่พลังไว้ แล้วอ้าปากหวอ

อสูรเหวลึกตัวนี้คงเป็นหม้อยาของผู้ฝึกชั่วร้าย แต่หม้อยานี้สามารถหาของกินและกลั่นออกมาเองได้

ตอนนี้ไอ้เก้าที่อยู่ในตัวลู่ฝานตะโกนออกมา