เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1754

ลู่ฝานเงยหน้ามองไปไกลๆ ทันที เจ้าดำก็กระโดดขึ้นมาบนไหล่ลู่ฝานแล้วทอดมองไปไกลๆ

สิ่งที่ปรากฏในสายตาคือเสาที่มีแสงสว่างจ้า

ใช่ สิ่งที่ปรากฏในสายตาลู่ฝานคือเสาแสงที่ตั้งอยู่ในอากาศเวิ้งว้าง

เสาต้นนั้นเหมือนเสาเทพค้ำฟ้าเอาไว้

ถึงมองจากไกลๆ ก็ทำให้คนรู้สึกถึงความทรงพลัง ยิ่งใหญ่ ไร้ความหวาดกลัว สูงตระหง่าน เหมือนมันเป็นสิ่งมีชีวิตอย่างไรอย่างนั้น

เมื่อเข้ามาใกล้ขึ้น ลู่ฝานเห็นแสงบนเสา เป็นพลังฟ้าดินแสนบริสุทธิ์และทรงพลัง

เหมือนพายุหมุนวนไม่หยุด แสงสว่างจ้า ส่องสว่างไปทั้งอากาศเวิ้งว้างอันกว้างใหญ่

เหมือนบนโลกมีแค่เสาต้นนี้ส่องแสงสว่างไสว

โครงกระดูกอ้าแขนสองข้างแล้วตะโกนว่า “สหายลู่ฝาน นี่คือประเทศฉิงเทียนของเรา เขตเหนือในใต้หล้า เสาของประเทศฉิงเทียนทรงพลังที่สุดในเขตเหนือ!”

ลู่ฝานอ้าปากเบาๆ เขาตกตะลึงกับภาพของประเทศฉิงเทียนจริงๆ

ลู่ฝานในตอนนี้ ไม่ใช่เด็กหนุ่มไร้ประสบการณ์ที่เพิ่งออกจากประเทศอู่อานแล้ว

เขาเห็นสัตว์เทพเฝ้าประตูที่ประเทศตันเซิ่ง เมืองยิ่งใหญ่ที่สร้างจากพลัง แต่พอพูดขึ้นมาจริงๆ เมืองของประเทศตันเซิ่งกับเสาแสงที่อยู่ด้านหน้า เมืองของประเทศตันเซิ่งสู้ไม่ได้เลยจริงๆ

ว่ากันเรื่องขนาด แม้เมืองอากาศเวิ้งว้างของประเทศตันเซิ่งใหญ่มากเช่นกัน แต่อย่างน้อยก็เห็นเค้าโครงจากไกลๆ

แต่เสาแสงต้นนี้ ตั้งแต่ลู่ฝานเห็นมันครั้งแรก เขามองไม่เห็นปลายด้านบนและด้านล่างของมันว่าสิ้นสุดตรงไหน เมื่อเข้ามาใกล้ยิ่งขึ้นก็พบว่าเสาแสงนี้ใหญ่มาก เหมือนไร้ที่สิ้นสุดอย่างไรอย่างนั้น

โผล่ไปทางซ้ายทางขวา โครงกระดูกคุ้นเคยกับการเปลี่ยนแปลงทั้งหมดของเสาแสงจริงๆ

ไม่นาน ภายใต้การแนะนำของโครงกระดูก ในที่สุดลู่ฝานก็มาถึงช่องว่างที่เสาแสง จากนั้นบังคับเรือชนเข้าไป

แสงนับไม่ถ้วนโฉบผ่านข้างตัว อากาศเวิ้งว้างแตกร้าว ฟ้าดินเปลี่ยนแปลง

แสงหายไปในพริบตา ภาพตรงหน้าเปลี่ยนไปทันที

หลังจากทุกอย่างหยุดลง สิ่งที่ปรากฏตรงหน้าลู่ฝานคือมดยักษ์หนึ่งตัว สูงเป็นสิบเมตร กำลังก้มมองลู่ฝานอยู่

ทั้งสองคนยืนอยู่ใต้เท้าของมด เงยหน้ามองไปด้านบน

โครงกระดูกยิ้มแล้วพูดว่า “สหายลู่ฝาน ยินดีต้อนรับสู่ประเทศของฉัน”