เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1759

ท้องฟ้าปลอดโปร่ง แสงอาทิตย์สาดส่องไปทั่ว

หลังผ่านไปสิบวัน ลู่ฝานกับโครงกระดูกยังนั่งอยู่บนนกเพลิง มุ่งหน้าไปยังเมืองฉิงเทียน

ลู่ฝานยืนอยู่บนหัวนกเพลิงตลอดทาง เหยียบบนไฟสีน้ำเงิน ก้มมองแผ่นดินกว้างใหญ่ของประเทศฉิงเทียน

แม่น้ำ ภูเขากว้างใหญ่ สายน้ำไหลรุนแรง ฝูงสัตว์เต็มไปหมด เป็นพื้นที่ที่งดงามจริงๆ

โครงกระดูกนั่งอยู่ด้านหลัง ดูเจ้าดำใช้วิธีขั้นสุดยอด ย่างเนื้อให้กรอบนอกนุ่มใน กลิ่นหอมฟุ้งไปทั่ว จากนั้นพูดชมว่า “เจ้าดำ ฝีมือการทำอาหารของแก เอากระดูกตัวเองให้นายย่างฉันก็ยอม”

เจ้าดำได้ยินคนชมก็รีบเอาเนื้อให้โครงกระดูก

ลู่ฝานหันมามองพวกเขาแล้วยิ้มบางๆ

เนื้อที่เจ้าดำย่าง คือเนื้อที่ไอ้เก้าเก็บได้จากสวรรค์ชั้นแปดที่ประเทศตันเซิ่ง

ล้วนเป็นศพของสัตว์อสูรที่ไม่สามารถกินผลวิถียาอายุวัฒนะได้ แล้วโดนระเบิดจนกระเด็นไปทั่ว พอพูดขึ้นมาแล้ว เหมือนเป็นของมีค่ามาก แต่ลู่ฝานไม่ได้สนใจอะไร เพราะเจ้าดำชอบกินมาก กินแล้วตัวโตขึ้นก็ปล่อยให้มันกินไปเถอะ

ส่วนโครงกระดูก เหมือนเขาชอบอาหารอร่อยและผู้หญิงสวย

บางทีลู่ฝานไม่เข้าใจจริงๆ เขาเหลือแค่โครงกระดูก แล้วกินของพวกนี้เข้าไปได้ยังไง

ไม่ว่าจะเป็นของกินหรือเหล้า เมื่อเข้าปากเขาแล้วก็หายไปหมดเลย

ลู่ฝานแอบเดาว่าสิ่งที่ทำให้โครงกระดูกมีชีวิตอยู่ได้ น่าจะเป็นวิญญาณในสมองเขา นี่คือจุดที่เขาอาศัยวิถีแห่งชีวิตในการมอง

ส่วนวิญญาณรูปร่างหน้าตาเป็นยังไง ทำไมถึงทำให้โครงกระดูกเป็นอมตะ วิญญาณไม่สลายหายไปได้ เรื่องนี้ลู่ฝานไม่รู้แล้ว

เพราะนอกจากโครงกระดูกดูพลังอ่อนแอไร้กำลังแล้ว อย่างอื่นดูเหมือนไม่มีผลกระทบอะไรเลย

ลู่ฝานละสายตาออกมาแล้วมองไปข้างหน้าต่อ

ความเร็วของนกเพลิงเร็วมาก อีกทั้งยังบินได้เรื่อยๆ

ลู่ฝานคิดว่าต่อไปเอามันกลับประเทศอู่อานน่าจะไม่เลว

เฮ้อ ไม่รู้ตอนนี้หลิงเหยาเป็นไงบ้าง