เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1760

ลู่ฝานสะบัดมือปัดควันออกไป จ้องเขม็งไปบนท้องฟ้า

โครงกระดูกตะโกนว่า “เกิดอะไรขึ้น ใครกล้าดีขนาดนี้ คิดไม่ถึงว่าจะกล้าทำเรื่องแบบนี้ในประเทศฉิงเทียน พวกเขาไม่รู้จักกฎหมายหรือไง”

ลู่ฝานวางโครงกระดูกลงแล้วพูดว่า “พวกเขาคงไม่เคยเห็นกฎหมายอยู่ในสายตา”

แววตาเหมือนสายฟ้า ลู่ฝานยกกระบี่ขึ้นมาขวางไว้หน้าลำตัว

เขาก้มมองนกเพลิงด้านล่างตัว ความอาฆาตปรากฏขึ้นนัยน์ตา

เงาดำปกคลุมเต็มท้องฟ้าด้านบนหัว แสงบางๆ ร่วงลงมาจากช่องว่างระหว่างพวกมัน ตอนนี้ลู่ฝานเพิ่งเห็นว่าจุดดำเหล่านั้นคือค้างคาวสามหัวปีกมังกร

ลู่ฝานเคยเห็นสัตว์อสูรแบบนี้ที่หอฝึกสัตว์ในหมู่บ้าน ราคาไม่ธรรมดาเลย แต่หน้าตาน่าเกลียด ลู่ฝานจึงไม่ได้เลือกมา

ฟึ่บ! ฟึ่บ! ฟึ่บ!

เงาดำกระโดดลงมาจากค้างคาวสามหัวปีกมังกร จากนั้นเหลือแสงเพียงนิดหน่อย ลู่ฝานกับโครงกระดูกเห็นใบหน้าคนที่มาชัดเจนแล้ว

เป็นกลุ่มผู้ชายที่แต่งตัวต่างกัน ถืออาวุธในมือ สวมหน้ากากปกปิดใบหน้า ก้าวเข้ามาหาลู่ฝานอย่างรวดเร็ว!

ชายที่เดินนำมาดูท่าทางเป็นอันธพาล

เขาเดินแบบสบายๆ ควงมีดสั้นในมือแล้วพูดเสียงดัง “เตี้ยนเซี่ยหนานกงสิง คิดไม่ถึงว่ายังกลับมาได้ ไม่สิๆ ฉันควรพูดว่านายยังกล้ากลับมาอีกเหรอ!”

หนานกงสิงมองคนคนนี้แล้วอึ้งไปครู่หนึ่ง เขาชี้ชายคนนี้เหมือนจำได้ “เสี่ยวลิ่วจื่อ นายคือเสี่ยวลิ่วจื่อ ไอ้เลว นายกล้าโจมตีฉัน!”

ทุกคนหัวเราะเบาๆ เสี่ยวลิ่วจื่อพูดว่า “เตี้ยนเซี่ย ตอนนี้คงเข้าใจแล้วว่าทำไมองค์ชายผู้ยิ่งใหญ่ของประเทศฉิงเทียนถึงอยู่ในสภาพนี้ ยอมจำนนเถอะ เราจะได้ไม่ต้องใช้กำลัง แล้วก็ไอ้เด็กที่ไม่รู้โผล่มาจากไหน รีบคุกเข่าอ้อนวอนสิ ถ้าเราใช้กำลังแล้วจะไม่ดีนะ เราเป็นคนมีการศึกษา ไม่ชอบใช้กำลังหรอก!”

กลุ่มคนหัวเราะอย่างชอบใจ

ลู่ฝานหันมามองโครงกระดูกแล้วพูดว่า “สหายหนานกง ดูเหมือนนายโดนคนเล่นงานแล้ว!”

โครงกระดูกพูดเสียงดังว่า “ต้องเป็นฝีมือไอ้หนานกงหยู่แน่ๆ ไม่สิ ฝีมือหนานกงชางหรือหนานกงอี๋ว์ล่ะ”

เสี่ยวลิ่วจื่อส่ายหน้า “ผิดหมด เตี้ยนเซี่ยค่อยๆ เดาสิ”

ลู่ฝานอ้าปากเบาๆ แล้วพูดว่า “คนที่จะเล่นงานนายไม่น้อยเลย!”