เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1761

โครงกระดูกกระอักกระอ่วนอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “สหายลู่ฝาน พี่น้องเยอะก็แบบนี้แหละ”

ลู่ฝานส่ายหน้า ขี้เกียจพูดอะไรเยอะ เดินเข้ามาแล้วเอากระบี่หนักไร้คมชี้คนพวกนี้ “พวกนายฆ่านกเพลิงของฉัน ชดใช้ตอนนี้ยังทันนะ”

เสี่ยวลิ่วจื่อหัวเราะก่อนใครเพื่อน เอามือกุมท้องหัวเราะแล้วพูดว่า “โอ๊ย ไอ้เด็กนี่อวดดีจริงๆ นายคิดว่าทำเป็นตัวสูงเท่าผู้แข็งแกร่งระดับอริยปราชญ์แล้วจะหลอกเราได้เหรอ เราสืบมาหมดแล้ว ไอ้เด็กต่างถิ่น นายไม่ใช่คนประเทศฉิงเทียน ทำมาเป็นอวดดีต่อหน้าฉัน ไม่รู้จักคำว่าตายจริงๆ จัดการเขาทิ้งซะ!”

เสี่ยวลิ่วจื่อสะบัดมืออย่างขี้เกียจ

ชายกำยำสองคนด้านหลังพุ่งเข้าไปหาลู่ฝานกับโครงกระดูกทันที

พลังปราณพุ่งขึ้นมาบนตัวชายกำยำทั้งสองคน

คนหนึ่งพุ่งตรงไปหาโครงกระดูกโดยไม่มองลู่ฝานสักนิด ส่วนอีกคนง้างหมัดขึ้นมา เสียงระเบิดน่ากลัวสะเทือนจนต้นไม้ใหญ่รอบๆ ล้มลงทั้งหมด

พลังหมัดยังไม่ทันโจมตีเข้ามา ลู่ฝานก็สัมผัสถึงพลังยิ่งใหญ่เหมือนภูเขาโถมใส่หน้า

ลู่ฝานยื่นมือซ้ายออกมา

พลั่ก!

ลู่ฝานรับหมัดของชายร่างกายกำยำเอาไว้

ทันใดนั้นใบหน้าของชายร่างกายกำยำดูตกใจ

ชายร่างกายกำยำอีกคนที่อยู่ข้างๆ ยื่นมือไปจับโครงกระดูก

ลู่ฝานสะบัดกระบี่ แสงกระบี่ยังไม่ทันออกมา มีเพียงมิติที่เคลื่อนไหวไปมา

ทันใดนั้นชายร่างกายกำยำคนนี้กระเด็นถอยหลังออกไป บนตัวเต็มไปด้วยรอยกระบี่ เลือดไหลออกมาเต็มไปหมด

ลู่ฝานช้อนตามองชายร่างกายกำยำข้างหน้า ใช้แรงเบาๆ ที่ฝ่ามือ

ชายร่างกายกำยำร้องโหยหวนทันที กระดูกบนตัวส่งเสียงดังกรอบแกรบ

พูดตามตรง นักบู๊ของประเทศฉิงเทียนมีเอกลักษณ์ของตัวเอง อย่างน้อยด้านพละกำลังก็สบประมาทไม่ได้จริงๆ

มองลู่ฝานอย่างตกตะลึง เสี่ยวลิ่วจื่อพูดด้วยใบหน้าจริงจัง “เตี้ยนเซี่ยหนานกงสิง หาผู้ช่วยได้ไม่เลวจริงๆ!”

หนานกงสิงหันมามองลู่ฝาน “สหายลู่ฝาน ขอโทษด้วยนะ ทำให้นายลำบากอีกแล้ว!”

ลู่ฝานยิ้มแล้วพูดว่า “ไม่เป็นไร คันไม้คันมือพอดี!”

ลู่ฝานเก็บกระบี่แล้วกำหมัด

เมื่อกี้เขาลองทดสอบดูว่านักบู๊ประเทศฉิงเทียนมีอะไรพิเศษบ้าง

พอได้ทดสอบดู ลู่ฝานพบว่านอกจากตัวใหญ่กว่านักบู๊แดนปราณดินทั่วไป พละกำลังเหนือกว่านิดหน่อย พลังปราณทรงพลังเล็กน้อย อย่างอื่นก็ไม่มีอะไรต่างกันแล้ว

เมื่อกวาดตามอง เห็นได้ชัดว่าวิทยายุทธของคนพวกนี้ธรรมดามาก มีเพียงเสี่ยวลิ่วจื่อที่มีพลังแห่งวิถีอยู่บนตัวเล็กน้อย!

เจอคู่ต่อสู้แบบนี้ ถ้าใช้กระบี่อีก ดูเหมือนให้ความสำคัญกับพวกเขาเกินไป

เสี่ยวลิ่วจื่อชี้ลู่ฝานแล้วตะโกนว่า “เข้าไป เข้าไปฆ่าเขาให้ตาย!”