เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1782

แต่ถ้าคนกินยานี้ เกรงว่าจุดจบจะไม่สวย

ลู่ฝานขมวดคิ้วแน่น เจดีย์เสวียนเก้ามังกรในตัวหัวเราะร่า “ฮ่าๆ ไอ้ปัญญาอ่อน เจ้านายผู้ยิ่งใหญ่แลกกับเขาเลย มีฉันอยู่ ยาศพแล้วยังไงล่ะ เจ้านายยังมีพลังแห่งโลกกับเต๋าอันยิ่งใหญ่แห่งชีวิตคุ้มกันกายอยู่ แค่ยาศพธรรมดาๆ แค่กินเหมือนยาปกติเท่านั้น เขาตายแน่นอน เจ้านายผู้ยิ่งใหญ่ขุดหลุมใหญ่ให้เขาโดดลงมาขนาดนี้ คิดไม่ถึงว่าเขาจะตอบตกลง พวกผู้ฝึกชั่วร้ายอยากได้ผลประโยชน์จนใจดำอำมหิต ไอ้โง่ที่กล้าเสี่ยงอันตราย เขาคิดไปเองว่าวิธีนี้เป็นวิธีที่ฉลาดมาก”

ตอนนี้หนานกงสิงรู้ว่าเป็นยาศพ รีบส่งกระแสจิตพูดกับลู่ฝานว่า “สหายลู่ฝาน ห้ามกินยาศพนะ อย่ารับปากเขา!”

ลู่ฝานไม่พูดอะไรสักคำ ทำเพียงแค่มอง “องค์ชายใหญ่” อย่างเย็นชา

ทันใดนั้นลู่ฝานพูดว่า “ฉันมาเจรจาเงื่อนไขกับเตี้ยนเซี่ย ฉันไม่ได้มาให้เตี้ยนเซี่ยฆ่า เตี้ยนเซี่ยทำแบบนี้ไม่มีความจริงใจเลย!”

“หึหึ ความจริงใจเหรอ ระหว่างเราจำเป็นต้องพูดเรื่องเสแสร้งแบบนี้ด้วยเหรอ ไอ้หนุ่ม นายน่าจะเป็นคนฉลาด ไม่งั้นคงไม่ได้เป็นเทวทูตมาถึงประเทศฉิงเทียนหรอก นายไม่รู้จักคำว่าผลประโยชน์เหรอ ระหว่างเราเจรจาได้แค่ผลประโยชน์เท่านั้นแหละ นายไม่ยอมเสี่ยงอันตรายจึงแตกหักกับฉัน ฉันก็ไม่ยอมเหมือนกัน งั้นเรามาแลกยากันคนละเม็ด คือวิธีที่ดีที่สุด!”

ตอนนี้ “องค์ชายใหญ่” คิดว่าตัวเองได้เปรียบ เขาหัวเราะอย่างมีความสุข

ลู่ฝานใกล้จะกลั้นขำไม่อยู่แล้ว

ลู่ฝานแสร้งทำเป็นลังเลครู่หนึ่ง มอง “องค์ชายใหญ่” แล้วพูดว่า “ฉันรับปากเตี้ยนเซี่ย เตี้ยนเซี่ยต้องเอาพลังออกมาทั้งหมด ฉันรู้ว่าที่มาของเตี้ยนเซี่ยยิ่งใหญ่ ลูกน้องที่เป็นผู้แข็งแกร่งมากมาย จำไว้ว่าฉันต้องการพลังทั้งหมด เรื่องนี้ต้องสำเร็จเท่านั้น ล้มเหลวไม่ได้เด็ดขาด”

ลู่ฝานยิ่งพูดแบบนี้ “องค์ชายใหญ่” ยิ่งหัวเราะอย่างมีความสุข เขาพูดเบาๆ ว่า “วางใจเถอะ ฉันไม่เอาชีวิตตัวเองมาล้อเล่นหรอก!”

เมื่อพูดเช่นนี้ “องค์ชายใหญ่” ยื่นยาให้ลู่ฝาน

ลู่ฝานก็ยื่นมุกสีขาวในมือให้ “องค์ชายใหญ่” เหมือนกัน ทั้งสองมองหน้ากันแล้วเงยหน้ากินยา

ลู่ฝานมอง “องค์ชายใหญ่” กลืนมุกสีขาวลงท้องแล้วยกยิ้มมุมปาก

“องค์ชายใหญ่” ก็มองลู่ฝานกลืนยาศพลงท้องเช่นกัน เขาหัวเราะจนตากลายเป็นขีดเดียว

“เอาล่ะ ตอนนี้นายพูดได้แล้วใช่ไหม!”

“องค์ชายใหญ่” ก้าวเข้ามาแล้วพูดขึ้นอีกครั้ง

ลู่ฝานมองรอบๆ “องค์ชายใหญ่” กางพลังปราณขึ้นอย่างรู้งาน ปกคลุมรอบๆ เอาไว้ทั้งหมด เพื่อป้องกันไม่ให้คนอื่นได้ยินเสียงพวกเขา ในเวลาเดียวกันพลังปราณที่เหมือนหมอกก็บดบังทุกอย่างไว้

ลู่ฝานมองตา “องค์ชายใหญ่” หัวเราะเบาๆ แล้วพูดว่า “อันที่จริงตอนนี้ลู่ฝานอยู่ในเมืองฉิงเทียน!”

สีหน้า “องค์ชายใหญ่” ตกตะลึงทันที

ตอนนี้นัยน์ตาลู่ฝานส่องแสงสว่างจ้า

วิชาดับวิญญาณ!

เหมือนตัวของ “องค์ชายใหญ่” แข็งทื่อภายในพริบตา

ปราณชี่ทั้งตัวลู่ฝานกลายเป็นพลังวิญญาณ ครั้งนี้เขาใช้วิชาดับวิญญาณถึงขั้นสูงสุด

รวบรวมพลังเอาไว้นานขนาดนี้ เขารอเวลานี้นี่แหละ

ในเวลาเดียวกัน วิญญาณหนานกงสิงในตัว “องค์ชายใหญ่” พุ่งขึ้นมาอย่างรวดเร็ว!

“ไอ้หนุ่ม นายกล้าลอบโจมตีฉันเหรอ!”

ตอนนี้วิญญาณของ “องค์ชายใหญ่” รวมตัวเป็นกลุ่มก้อน พยายามต้านทานพลังวิญญาณของลู่ฝานสุดชีวิต

แต่ลู่ฝานจะให้โอกาสเขาได้หายใจเหรอ ใช้วิชาดับวิญญาณออกมาอย่างต่อเนื่อง โจมตีวิญญาณของ “องค์ชายใหญ่” ซ้ำๆ

เขาอยากหนี แต่ร่างกายโดนทำลายจนไม่สามารถขยับได้

เขาอยากสู้ แต่พลังวิญญาณของลู่ฝานเหนือกว่าเขามาก บวกกับวิญญาณหนานกงสิงกำลังโจมตีสุดชีวิต เขาไม่สามารถสู้ได้เลย

“องค์ชายใหญ่” ที่ไม่สามารถทำอะไรได้ ตะโกนอย่างบ้าคลั่งว่า “ถึงนายฆ่าฉัน นายก็จะตามด้วย ยาศพที่นายกินเข้าไป มีเพียงฉันที่สามารถแก้พิษได้ ลูกน้องฉันยังไม่ได้ไปไหน นายต้องโดนพวกเขาฆ่าตายแน่นอน”

พลังวิญญาณของลู่ฝานรวมตัวเป็นรูปร่างในหัวของ “องค์ชายใหญ่” แล้วพูดอย่างราบเรียบว่า “นายไม่ต้องห่วงหรอกว่าฉันจะตายหรือเปล่า”

ตูม!

ลู่ฝานกระตุ้นพลังวิญญาณของตัวเอง จิตญาณของ “องค์ชายใหญ่” แตกเป็นเสี่ยงๆ ทันที

หนานกงสิงเอาร่างกายตัวเองที่เป็นมุก พุ่งเข้าไปในจิตญาณของ “องค์ชายใหญ่” พลังวิญญาณดูแลร่างกายนี้ต่อทันที

ตัวลู่ฝานโงนเงนเบาๆ สีหน้าซีดเล็กน้อย

เขามองร่างกายขององค์ชายใหญ่ที่อยู่ตรงหน้า เลือดออกเจ็ดทวาร แล้วพึมพำว่า “สำเร็จแล้วเหรอ”