เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1790

“ฟางหยู่ขออภัยเช่นกัน”

ท่าทีที่เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็วแบบนี้ทำให้ลู่ฝานรู้สึกขำ

ลู่ฝานไม่ได้สนใจพวกเขา พูดคุยกับหนานกงสิง เมินสี่คนนี้อย่างชัดเจน

หลังผ่านไปครึ่งชั่วโมง รถม้าค่อยๆ ลอยลงมา

สิ่งที่ปรากฏในสายตาคือป่าต้นปรงสาคูขนาดใหญ่ ใบไม้แต่ละใบเป็นเหล็กกล้าทนทาน

กลุ่มองครักษ์เฝ้าอยู่นอกป่า เมื่อเห็นรถม้าของหนานกงสิงก็ไม่ทำความเคารพ ทำแค่จ้องเท่านั้น

หนานกงสิงกับลู่ฝานเดินลงจากรถแล้วรีบเดินไปข้างหน้า

องครักษ์หลีกทางให้หนานกงสิงเข้าไป แต่ยื่นมือออกมาขวางลู่ฝาน

หนานกงสิงชะงักฝีเท้าลงแล้วพูดว่า “นี่คือสหายของฉัน ให้เขาเข้ามา”

องครักษ์มองหนานกงสิงอย่างประเมินแล้วพูดว่า “รองหัวหน้าหน่วยที่ 15 เข้าไปได้ แต่เขาเข้าไปไม่ได้”

ลู่ฝานขมวดคิ้วเบาๆ คำว่ารองหัวหน้าหน่วยที่15 บอกอะไรได้เยอะ ทำให้เขาครุ่นคิดขึ้นมา

หนานกงสิงพูดเสียงดังว่า “ฉันบอกว่าเข้าได้ก็เข้าได้สิ”

องครักษ์มองหนานกงสิงอย่างเฉยเมย ไม่พูดอะไรสักคำ องครักษ์คนอื่นขยับเข้ามาใกล้

ขณะนั้นลู่ฝานพูดเสียงดังว่า “ฉันคือรองหัวหน้าหน่วยที่ 33 ฉันมีธุระ ให้ฉันเข้าไปเถอะ”

เมื่อพูดเช่นนี้ ลู่ฝานเอาหินศักดิ์สิทธิ์ออกมา องครักษ์รอบๆ มีสีหน้าสงสัยทันที

ลู่ฝานพูดว่า “ทำไม จะให้ฉันโชว์เกราะด้วยไหม เวลาโกรธฉันชอบฆ่าคนมากนะ อย่าบังคับให้ฉันฆ่านายก่อน”

พูดพลาง เกราะค่อยๆ ปรากฏบนตัวลู่ฝาน

องครักษ์ที่ยืนอยู่ตรงหน้าลู่ฝาน เซถอยไปด้านหลัง ไม่ขวางทางเขาอีก

หนานกงสิงมองลู่ฝาน ลู่ฝานพยักหน้าเบาๆ

ทั้งสองคนขึ้นมานั่งบนเรือลำเล็ก มองผู้อาวุโสจับไม้ไผ่ที่ใช้พายเรือ จากนั้นเรือหล่นลงไปล่างน้ำตก

ทันใดนั้นผู้อาวุโสร้องเพลงเสียงดัง

“เป็นตายขึ้นอยู่กับฟ้าลิขิต โลกเจอความมืดมาตั้งเท่าไร ไม่ว่าจะเป็นปีศาจหรือเต๋า ค่อยๆ สัมผัสเรียนรู้ทีละก้าว!”

ลู่ฝานยังไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ด้านหน้ากลายเป็นสีดำขลับ

เหมือนพวกเขาหล่นลงมาในเหวลึก ไม่เห็น ไม่ได้ยินอะไรอีก

ขณะที่ทั้งสองคนจะชักอาวุธออกมา รู้สึกว่าเรือคว่ำ ทั้งสองคนโดนสะบัดออกไป

ทันใดนั้นโลกสว่างขึ้นอีกครั้ง ลู่ฝานเพ่งมอง เห็นด้านหน้าโต๊ะหินลาวาขนาดใหญ่ มีผู้ฝึกชั่วร้ายรูปร่างหน้าตาประหลาดนั่งเรียงกันตามลำดับ ตรงเก้าอี้หัวหน้าคือผู้หญิงใบหน้าสะสวย ท่าทางสง่างาม เธอหันมามองทั้งสองคน

“นายสองคนมาช้าจริงๆ รีบมานั่งสิ!”