เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1790

“ฟางหยู่ขออภัยเช่นกัน”

ท่าทีที่เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็วแบบนี้ทำให้ลู่ฝานรู้สึกขำ

ลู่ฝานไม่ได้สนใจพวกเขา พูดคุยกับหนานกงสิง เมินสี่คนนี้อย่างชัดเจน

หลังผ่านไปครึ่งชั่วโมง รถม้าค่อยๆ ลอยลงมา

สิ่งที่ปรากฏในสายตาคือป่าต้นปรงสาคูขนาดใหญ่ ใบไม้แต่ละใบเป็นเหล็กกล้าทนทาน

กลุ่มองครักษ์เฝ้าอยู่นอกป่า เมื่อเห็นรถม้าของหนานกงสิงก็ไม่ทำความเคารพ ทำแค่จ้องเท่านั้น

หนานกงสิงกับลู่ฝานเดินลงจากรถแล้วรีบเดินไปข้างหน้า

องครักษ์หลีกทางให้หนานกงสิงเข้าไป แต่ยื่นมือออกมาขวางลู่ฝาน

หนานกงสิงชะงักฝีเท้าลงแล้วพูดว่า “นี่คือสหายของฉัน ให้เขาเข้ามา”

องครักษ์มองหนานกงสิงอย่างประเมินแล้วพูดว่า “รองหัวหน้าหน่วยที่ 15 เข้าไปได้ แต่เขาเข้าไปไม่ได้”

ลู่ฝานขมวดคิ้วเบาๆ คำว่ารองหัวหน้าหน่วยที่15 บอกอะไรได้เยอะ ทำให้เขาครุ่นคิดขึ้นมา

หนานกงสิงพูดเสียงดังว่า “ฉันบอกว่าเข้าได้ก็เข้าได้สิ”

องครักษ์มองหนานกงสิงอย่างเฉยเมย ไม่พูดอะไรสักคำ องครักษ์คนอื่นขยับเข้ามาใกล้

ขณะนั้นลู่ฝานพูดเสียงดังว่า “ฉันคือรองหัวหน้าหน่วยที่ 33 ฉันมีธุระ ให้ฉันเข้าไปเถอะ”

เมื่อพูดเช่นนี้ ลู่ฝานเอาหินศักดิ์สิทธิ์ออกมา องครักษ์รอบๆ มีสีหน้าสงสัยทันที

ลู่ฝานพูดว่า “ทำไม จะให้ฉันโชว์เกราะด้วยไหม เวลาโกรธฉันชอบฆ่าคนมากนะ อย่าบังคับให้ฉันฆ่านายก่อน”

พูดพลาง เกราะค่อยๆ ปรากฏบนตัวลู่ฝาน

องครักษ์ที่ยืนอยู่ตรงหน้าลู่ฝาน เซถอยไปด้านหลัง ไม่ขวางทางเขาอีก