เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1789

เวลาผ่านไปอีกสามวัน ลู่ฝานเบื่อมาก สามวันมานี้ตัวเองเบื่อจนกลั่นยาเล่น เป็นการเพิ่มยาของตัวเองด้วย

ถือยาเม็ดหนึ่งในมือ ลู่ฝานกำลังชื่นชมทักษะการกลั่นยาของตัวเองในตอนนี้ จู่ๆ มีเสียงดังอึกทึก หน้าเตียงนุ่มๆ ประตูจวนอากาศธาตุเปิดออกอีกครั้ง หนานกงสิงก้าวออกมา

รูปร่างยังเหมือนเดิม แต่ตอนนี้หนานกงสิงดูมีอำนาจเพิ่มขึ้น

ลู่ฝานเก็บยาแล้วเดินเข้าไปพูดว่า “สหายหนานกง ร่างกายนายเป็นเหมือนเดิมแล้วเหรอ”

หนานกงสิงยิ้มแล้วพูดว่า “เหมือนเดิมแล้ว สหายลู่ฝาน ขอโทษที่ทำให้รอนาน!”

ลู่ฝานมองหนานกงสิงตั้งแต่หัวจรดเท้า แล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “อันที่จริงนายเป็นโครงกระดูกดูดีกว่านิดหน่อย”

หนานกงสิงพูดว่า “สหายลู่ฝานแซะฉันอีกแล้ว ไปกันเถอะ เรายังมีเรื่องสำคัญต้องทำ”

พูดจบ หนานกงสิงผลักประตูเดินออกไป

ลู่ฝานเดินตามหลังหนานกงสิง เหมือนพ่อบ้านผู้ดูแลอย่างไรอย่างนั้น

ทั้งสองคนเพิ่งเดินออกมาถึงลานหน้าห้องนอน จู่ๆ หนานกงสิงเห็นคนรวมตัวกันที่นี่

สี่คนที่โดนลู่ฝานซัดเมื่อสองวันก่อนอยู่ในกลุ่มคนด้วย

เมื่อสี่คนนี้เห็นหนานกงสิงเดินออกมา พวกเขาอึ้งไปก่อน

จากนั้นทุกคนคำนับหนานกงสิงแล้วพูดว่า “คารวะองค์ชายใหญ่”

หนานกงสิงมองคนพวกนี้แล้วขมวดคิ้วเบาๆ

คนพวกนี้ไม่ใช่ลูกน้องเดิมของเขา เขาไม่รู้จักสักคน

หนานกงสิงชะงักไปครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “ลุกขึ้นเถอะ”

ทุกคนลุกขึ้น ผู้ฝึกชั่วร้ายสี่คนนั้นเดินออกมาจากกลุ่มคน พูดด้วยใบหน้าเศร้าว่า “ในที่สุดเตี้ยนเซี่ยก็ออกมาสักที พวกเราคิดว่าเกิดอะไรขึ้นกับเตี้ยนเซี่ย!”

“เตี้ยนเซี่ย เกิดเรื่องใหญ่แล้ว ฝ่าบาทเรียกองค์ชายทุกคนไปที่สวนในวัง”

“เตี้ยนเซี่ย คำสั่งออกมาสามวันแล้ว เราอยากแจ้งเตี้ยนเซี่ยทันที แต่โดนเด็กป่าเถื่อนขวางอยู่ด้านนอก”