เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1788

แม้วิถีนี้แข็งแกร่งสุด แต่ก็อ่อนแอสุดเหมือนกัน แข็งแกร่งเพราะไม่มีที่สิ้นสุด ถึงเข้าสู่ขั้นสูงสุด กลายเป็นผู้แข็งแกร่งที่สูงส่งแล้ว ก็ยังทะลุระดับฟ้าดินที่วิวัฒนาการมาเป็นเต๋าอันยิ่งใหญ่ได้ ก็เหมือนวิถีห้าธาตุที่สามารถวิวัฒนาการเป็นวิถีแห่งน้ำแข็ง วิถีแห่งลม วิถีแห่งสายฟ้า วิถีนี้ไม่มีที่สิ้นสุด อย่างน้อยก็ยังไม่มีใครบอกว่าตระหนักรู้วิถีนี้อย่างถ่องแท้แล้ว

อ่อนแอเพราะแม้เป็นเต๋าอันยิ่งใหญ่ แต่พลานุภาพไม่ได้แข็งแกร่ง เทียบกับวิถีแห่งชีวิต วิถีแห่งการทำลายที่เป็นเต๋าอันยิ่งใหญ่เหมือนกัน พลานุภาพของมันน้อยมาก

ดังนั้นขุนพลังสุดเหนือฟ้าจึงเป็นคนที่ตระหนักรู้เต๋าอันยิ่งใหญ่อย่างอื่น

“ถ้ามีมุกเต๋าอีกสักสองสามเม็ด ฉันคงทะลุระดับถึงแดนอริยปราชญ์ได้”

ลู่ฝานเอาสองมือไพล่หลัง ยืนพูดด้วยรอยยิ้มอยู่หน้าประตู เจ้าดำปรากฏตัวขึ้นบนไหล่ เต็มไปด้วยความฮึกเหิม พยักหน้ารัว เหมือนเห็นด้วยกับคำพูดของลู่ฝานมาก

เห็นได้ชัดว่าเจ็ดวันนี้มันก็ได้ประโยชน์ไม่น้อย ใครคนใดคนหนึ่งได้ดี ญาติพี่น้องเพื่อนฝูงก็พลอยได้ดีไปด้วย อยู่กับเจ้านายที่มีความสามารถและโชคดีแบบนี้ ถึงเป็นอสูรวิเศษก็ยกระดับได้เร็วขึ้น

ลมเย็นปะทะแก้ม ลู่ฝานกำลังเพลินกับการทะลุระดับของตัวเอง

ขณะนั้นมีคนสี่คนเดินมาจากไกลๆ

เป็นเพราะส่วนสูงของพวกเขา ลู่ฝานจึงเห็นทั้งสี่คนตั้งแต่ไกลๆ อีกทั้งมองเพียงแวบเดียวก็รู้ว่าสี่คนนี้คือลูกน้องของคนที่ปลอมตัวเป็นองค์ชายใหญ่ ยังเคยสู้กับเขาด้วย

ลู่ฝานขมวดคิ้วเบาๆ ตอนหนานกงสิงกลับจวน เขาเคยบอกแล้วว่าห้ามใครมารบกวน ทำไมสี่คนนี้ถึงกล้าเข้ามา

ลู่ฝานยืนนิ่ง รอทั้งสี่คนเดินเข้ามา

ชายวัยกลางคนที่เดินนำมา เห็นลู่ฝานยืนอยู่หน้าประตู เขาหัวเราะเบาๆ แล้วพูดว่า “ท่านเทวทูตมาจวนเตี้ยนเซี่ยของเราเพื่อเฝ้าประตูเหรอ รบกวนช่วยไปแจ้งหน่อยว่าเรามีธุระต้องการพบเตี้ยนเซี่ย”

ลู่ฝานมองทั้งสี่คนอย่างเฉยเมย “เตี้ยนเซี่ยปลีกวิเวกอยู่ ใครก็เข้าไปไม่ได้ทั้งนั้น พวกนายกลับไปเถอะ ถ้ามีเรื่องสำคัญจริงๆ บอกฉันมาได้!”

ลู่ฝานเพิ่งพูดจบ เซียนบำเพ็ญชี่เพียงคนเดียวในบรรดาทั้งสี่คนหัวเราะพรืด “นายเป็นใครไม่ทราบ แค่เทวทูตหน่วยที่ 33 กล้าทำตัวเป็นพ่อบ้านในจวนองค์ชายใหญ่เหรอ ถ้าไม่ไปแจ้งก็หลีกไปซะ!”

ทั้งสี่คนมองลู่ฝานด้วยสายตาเย็นชา ใบหน้าไม่เป็นมิตร

ลู่ฝานหัวเราะแล้วมองทั้งสี่คน “พวกนายรีบขนาดนั้นเลยเหรอ”

ชายวัยกลางคนที่นำมาพูดว่า “เรารีบหรือเปล่า ไม่เกี่ยวกับนาย ถ้านายไม่หลีก ระวังจะตายอย่างน่าเวทนา!”

ลู่ฝานได้ยินก็หัวเราะดังขึ้นอีก ขยับฝ่ามือเบาๆ แล้วพูดว่า “ฉันว่าพวกนายไม่ได้รีบหรอก แต่รออยู่ข้างนอกนานแล้ว พอเห็นว่ามีความเคลื่อนไหวด้านในก็เลยรีบพุ่งเข้ามาสินะ”

สีหน้าทั้งสี่คนเปลี่ยนไปทันที ลู่ฝานพูดได้ตรงประเด็นสุดๆ

ชายวัยกลางคนพูดเสียงขรึม “ใช่แล้วจะทำไม เด็กที่จู่ๆ ก็โผล่มาอย่างนาย มีแผนอะไรกันแน่”

ลู่ฝานพูดว่า “ในเมื่อนายเดาไม่ออก แล้วจะเดาไปทำไม ฉันก็ไม่บอกนายด้วย นายว่าถูกไหมล่ะ”

นัยน์ตาทั้งสี่คนมีความโมโห จ้องลู่ฝานเขม็ง

ตั้งแต่ลู่ฝานเห็นพวกเขาเข้ามา ก็รู้แล้วว่าทั้งสี่คนมาหาเรื่อง

สาเหตุน่ะเหรอ ถ้าลู่ฝานเดาไม่ผิด เป็นเพราะหนานกงสิงไม่ออกมาตั้งเจ็ดวัน คนพวกนี้เลยเข้าใจว่าเกิดเรื่องขึ้นจริงๆ