เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1787

หลังผ่านไปเจ็ดวัน

“ห้าธาตุเกื้อกูลกัน ห้าธาตุข่มกัน เมื่อเข้าใจอย่างชัดเจนก็จะเข้าใจวิถี!”

ในห้องนอนที่ตำหนักองค์ชายใหญ่ ลู่ฝานนั่งขัดสมาธิบนพื้น พูดพึมพำออกมาเบาๆ

แสงบนตัวสว่างแวบๆ ตัวของลู่ฝานก็เลือนรางไปด้วย

พลังแห่งวิถีรวมอยู่นอกตัว เห็นด้วยตาเปล่าว่ามีแรงกระเพื่อมผ่านข้างตัวเขา

แม้นั่งอยู่ในห้อง แต่เหมือนลู่ฝานอยู่ใต้น้ำ เสื้อผ้าสะบัดปลิว พลังแผ่ซ่านออกไป

ระหว่างที่ไหลเวียนอยู่มีเสียงแตกหักดังออกมาเล็กน้อย

เหมือนมีอะไรแตกอยู่รอบตัวลู่ฝานอย่างต่อเนื่อง หลังจากนั้นก็รวมตัวกันอีกครั้ง

เสียงต่ำลงเรื่อยๆ จู่ๆ ลู่ฝานพรูลมหายใจออกมา

ขยับฝ่ามือเบาๆ แรงกระเพื่อมแผ่ออกมา

ลู่ฝานลืมตาขึ้นช้าๆ แสงสว่างจ้าปล่อยออกมาจากตาเขา

เหมือนแสงทะลุผ่านทุกอย่าง พุ่งตรงเข้าไปในเต๋าอันยิ่งใหญ่แห่งฟ้าดิน

ทันใดนั้นในห้องมีเสียงดังเบาๆ

“ฟู่!”

พรูลมหายใจออกมา จู่ๆ มีฝนเม็ดเล็กๆ ตกในห้อง

ไม่มีเมฆอะไรเลย เม็ดฝนใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ

ลู่ฝานลุกขึ้นช้าๆ ในห้องมีเสียงฟ้าผ่าดังขึ้นอย่างน่ากลัว

ตัวสั่นเล็กน้อย แสงสีทองโจมตีเม็ดฝนทั้งหมด

ยื่นมือออกมา ลูกไฟห้าสีส่องแสงบางๆ รวมตัวบนฝ่ามือ

ลู่ฝานยิ้มบางๆ “ที่แท้ห้าธาตุเป็นแบบนี้นี่เอง!”

พูดจบ ลู่ฝานก้าวออกมาหนึ่งก้าว

ตัวลู่ฝานหายไปจากที่เดิมทันที และนอกประตูห้องขนาดใหญ่

ลู่ฝานค่อยๆ โผล่ขึ้นมาจากพื้น

มองไปรอบๆ ภาพทุกอย่างปรากฏในสายตา ยื่นมือออกมาแตะเบาๆ ลงกลางอากาศ ดอกไม้ที่อยู่ไกลๆ เบ่งบาน

มุมปากมีรอยยิ้มบางๆ ตอนนี้เขารู้สึกว่าสรรพสิ่งอยู่ในใจเขา

จิตใจสว่างแจ่มแจ้ง มองดอกไม้เบ่งบานและร่วงหล่นตรงหน้าด้วยรอยยิ้ม