เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1786

ส่วนคนที่ถึงจุดสูงสุดของเต๋าอันยิ่งใหญ่แล้ว ถ้าเป็นไปได้จะทิ้งของสองอย่างไว้ก่อนตาย

อย่างแรกคือมุกเต๋า ด้านในคือวิถีที่ขุนพลังสุดเหนือฟ้าที่คนนี้ได้ตระหนักรู้

สองคือสมบัติล้ำค่า อาวุธที่อยู่กับเขามาทั้งชีวิต มีพลังทั้งชีวิตเขาปะปนอยู่

ถ้าแข็งแกร่งขึ้นมาอีกนิด ก็เหมือนจักรพรรดิอู่ ที่ทิ้งโลกใบเล็กไว้

สิ่งที่ลู่ฝานได้ตอนนี้คือมุกเต๋าของคนที่ถึงจุดสูงสุดของเต๋าอันยิ่งใหญ่แล้ว

ถ้าคนทั่วไปได้มุกเต๋าเม็ดนี้จะไม่มีประโยชน์อะไร

เพราะด้านในคือพลังแห่งวิถีทั้งหมด คนที่ไม่ได้เข้าสู่วิถีจะรู้ได้ยังไงว่าวิถีคืออะไร

แต่คนที่เข้าสู่วิถีแล้ว ขึ้นอยู่กับระดับความสามารถในการตระหนักรู้ว่าจะรับได้มากเท่าไร

ดังนั้นถึงเป็นการสืบทอดที่ขุนพลังสุดเหนือฟ้าทิ้งไว้ ก็ใช่ว่าจะได้เป็นผู้แข็งแกร่งแท้จริงได้อย่างรวดเร็ว

นี่จึงเป็นเหตุผลที่ว่าทำไมหนานกงสิงไม่ยอมกินมุกเม็ดนี้สักที เขาไม่มั่นใจว่าตัวเองจะรับวิถีที่อยู่ด้านในได้หรือเปล่า

สิ่งที่ต้องการเมื่อกินมุกเต๋าเข้าไป คือความสามารถในการตระหนักรู้และพรสวรรค์ของตัวเอง

ประจวบเหมาะกับที่ลู่ฝานเป็นคนมีพรสวรรค์และความสามารถในการตระหนักรู้สูงมาก

เขาซึมซับทุกอย่างในมุกเต๋าอย่างชอบใจ

นั่งขัดสมาธิตั้งจิตให้นิ่ง เจ้าดำเคลื่อนไหวในร่างกายลู่ฝานอย่างต่อเนื่อง เหมือนกำลังสัมผัสวิถีแห่งฟ้าดินเหมือนกัน

......

หนานกงฉวนพยักหน้าพูดว่า “ดีมาก ต้องทำให้เสร็จก่อนการแข่งนานาประเทศ นี่คือภารกิจหลักของเรา นายกลับไปพาคนมาอีก พวกผู้อาวุโสต้องการอะไรไหม”

องครักษ์พูดว่า “ต้องการให้เราส่งเลือดสดให้เรื่อยๆ”

หนานกงฉวนพูดว่า “งั้นก็ทำต่อไป นายไปบอกพวกหนานกงอี๋ว์ ให้พวกเขาจัดการเร็วๆ หน่อย พวกเขามีหน้าที่ส่งเลือดสดเหมือนกัน”

องครักษ์ขานรับเสียงสูง จากนั้นรีบเดินออกไป

หนานกงฉวนยิ้มแล้วพูดว่า “เฮ้อ อยากอยู่แบบนี้ไปเรื่อยๆ จัง อันที่จริงอยู่ที่นี่ก็ดีมากเลย”

กลุ่มผู้หญิงข้างๆ หัวเราะแล้วพูดว่า “เตี้ยนเซี่ยเป็นองค์ชายสี่ของประเทศฉิงเทียน ใครจะไล่เตี้ยนเซี่ยได้ล่ะ!”

หนานกงฉวนยิ้มแต่ไม่ได้พูดอะไร