เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1800

หนานกงสิงกับลู่ฝานหันไปมอง จู่ๆ มีผู้หญิงคนหนึ่งเดินตรงเข้ามา ด้านหลังมีคนใช้ของจวนองค์ชายใหญ่ แต่กลับไม่มีใครกล้าขวางเธอสักคน

ผู้หญิงไม่มองหนานกงสิงสักนิด เธอพูดเสียงดังว่า “เงามืดหน่วยที่ 33 อยู่ไหน”

ลู่ฝานอึ้งเล็กน้อย ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

มองผู้หญิงหน้าตาธรรมดาตรงหน้า เขาลุกขึ้นพูดว่า “มีอะไร”

ผู้หญิงพูดอย่างราบเรียบว่า “ตามฉันมา มีคนต้องการพบนาย”

หนานกงสิงพูดว่า “เธอเป็นใคร ทำไมต้องไปกับเธอด้วย”

ผู้หญิงพูดว่า “นายพูดมากจริงๆ รีบไปเถอะ”

หนานกงสิงโมโหทันที สีหน้าอึมครึม

ลู่ฝานรั้งหนานกงสิงไว้ มองผู้หญิงคนนี้อย่างละเอียดแล้วพูดว่า “ได้ ฉันจะไปกับเธอ”

หนานกงสิงดึงเสื้อลู่ฝานแล้วพูดว่า “สหายลู่ฝาน นายจะไปจริงเหรอ”

เห็นความกังวลบนใบหน้าหนานกงสิง ลู่ฝานพูดว่า “วางใจเถอะ ฉันไม่เป็นไรหรอก”

เดินลงจากรถม้า ลู่ฝานพูดกับผู้หญิงว่า “นำทางสิ”

ผู้หญิงขี้เกียจมองลู่ฝาน เธอหันหลังเดินไป ตัวกะพริบอย่างรวดเร็ว อีกทั้งยังเร็วขึ้นเรื่อยๆ

เป็นเพราะวิทยายุทธของลู่ฝานล้ำลึก จึงไม่โดนเธอทิ้งห่าง

ตัวของลู่ฝานก็กะพริบเหมือนกัน รักษาระยะห่างจากผู้หญิงประมาณสามก้าว

ผ่านกำแพงตำหนัก ผ่านลาน หลังผ่านไปครึ่งชั่วโมง

ลู่ฝานถูกพามาในสถานที่ที่เขาไม่รู้จัก

เหมือนที่นี่เป็นลานฝึกบู๊ของวัง ลานขนาดใหญ่สร้างมาจากหินบะซอลต์ สุดสายตายังมีชั้นวางอาวุธขนาดใหญ่อีกด้วย

กลางลานมีห้องเล็กๆ ห้องหนึ่ง

เล็กมากจริงๆ ดูไม่ต่างจากสิ่งก่อสร้างของประเทศอู่อานเท่าไร

ตั้งแต่ลู่ฝานมาถึงประเทศฉิงเทียน เขาเพิ่งเคยเห็น “สิ่งก่อสร้าง” ปกติแบบนี้เป็นครั้งแรก

หัวเราะเบาๆ ลู่ฝานวิ่งตามผู้หญิงไปทางสิ่งก่อสร้าง

หลังจากแวบไปแวบมาสองสามครั้ง ทั้งสองคนมาถึงหน้าสิ่งก่อสร้าง

ผู้หญิงหยุดลงหน้าประตู “เข้าไปสิ”

ลู่ฝานมองแวบหนึ่ง ประตูเปิดกว้าง ด้านในดำขลับ ดูยังไงก็ไม่ใช่เรื่องดี

ผู้หญิงพูดว่า “อึ้งอะไรอยู่ล่ะ เหมือนคนปัญญาอ่อนเลย ฉันให้นายเข้าไป ไม่ได้ยินหรือไง”

ลู่ฝานขมวดคิ้วพูดว่า “ด้านในคืออะไร เหมือนฉันไม่ได้ล่วงเกินอะไรเธอเลยนะ”

ผู้หญิงพูดว่า “นายรู้ได้ยังไงว่าไม่ได้ล่วงเกินฉัน พูดมากทำไม รีบเข้าไปสิ”

ลู่ฝานไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น ถึงเป็นผู้ฝึกชั่วร้ายก็ไม่น่าจะโมโหขึ้นมาแบบงงๆ นะ

พื้นด้านล่างเท้าแตกร้าวทันที ภายใต้การโจมตีของสัตว์ประหลาดตัวนี้ พื้นนี้อยู่ได้อีกไม่นานแล้ว

ม่านแสงสิบอันหายไป ประตูสีดำด้านหลังก็หายไปด้วย

ผู้ฝึกชั่วร้ายในที่นี้มองภาพตรงหน้าอย่างตกตะลึง สายตามองไปยังกระบี่ปีศาจกลางแท่นบูชา!

ลู่ฝานหรี่ตาลง

ในเวลาเดียวกัน อีกด้านหนึ่ง

ท่ามกลางความมืด เงาทั้งสิบยืนตระหง่าน มองภาพด้านล่างด้วยรอยยิ้ม

ผู้อาวุโสที่มีเคราพูดด้วยรอยยิ้ม “นี่สิถึงจะสนุก ผู้อาวุโสทั้งหลายคิดว่าจะรอดกี่คน”

คนที่มีหน้าเพียงครึ่งเดียวที่อยู่ข้างๆ พูดว่า “คงไม่รอดสักคน”

ผู้อาวุโสคนอื่นหัวเราะออกมา เหมือนเห็นด้วยกับคำพูดของคนครึ่งหน้า

มีเพียงผู้อาวุโสซู่มั่นที่พูดอย่างเฉยเมยว่า “มีเด็กหนึ่งคนไม่ตายแน่ๆ”

ผู้อาวุโสคนอื่นหันมามองผู้อาวุโสซู่มั่นทันที ผู้อาวุโสที่มีเคราพูดว่า “เหมือนผู้อาวุโสซู่มั่นมั่นใจกับคนที่ตัวเองเลือกครั้งนี้มาก!”

คนครึ่งหน้าหัวเราะพรืด “ก่อนหน้านี้หลายสิบครั้ง มีครั้งไหนที่เธอไม่มั่นใจบ้างล่ะ”

ผู้อาวุโสซู่มั่นยกยิ้มมุมปาก ไม่ได้พูดอะไร

สายตาเธอหยุดลงที่ลู่ฝาน ขยับริมฝีปากเบาๆ “ศิษย์ของหวูเฉิน ให้ฉันเห็นหน่อยว่าพละกำลังของนายเป็นยังไง”