เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1805

เมื่อได้ยินคำว่าลู่ฝาน ผู้อาวุโสซู่มั่นก็จ้องมองไปยังเงาของคนที่อยู่ภายในลูกปัดนั้นอย่างละเอียดอีกครั้ง

เพียงแต่เงาของคนภายในลูกปัดนี้มองดูแล้วพร่ามัวผิดปกติ ซึ่งมองไม่ชัดว่าคนนั้นมีลักษณะอย่างไรกันแน่

สิ่งที่สามารถมองเห็นได้นั้นก็คือ เป็นผู้ชายที่มีอายุน้อยคนหนึ่ง ที่ร่างกายสง่างดงาม

ผู้อาวุโสซู่มั่นส่ายศีรษะและพูดว่า: “คุณชายเฟิง ในประเทศฉิงเทียน ไม่พบเจอเงาร่างของลู่ฝานคนนี้มาก่อน ม่านแสงของท่านนี้ มันช่างพร่ามัวเกินไปนัก แล้วจะสามารถแยกแยะดูออกได้อย่างไรว่าลู่ฝานมีลักษณะหน้าตาอย่างไร! ”

เฟิงเทียนถอนหายใจและพูดว่า: “หมดหนทาง หลังจากที่ประเทศตันเซิ่งที่สมควรตายนั้นได้ปล่อยตัวลู่ฝานไปแล้ว ก็ได้ทำการปกป้องคุ้มกันประเทศอย่างเข้มงวด ผู้ฝึกชั่วร้ายที่มีฝีมือไม่เลวที่ยังคงเหลืออยู่ในประเทศตันเซิ่ง ก็ได้ตายลงที่ด้านนอกอากาศธาตุหมดแล้ว ซึ่งหลงเหลืออยู่เพียงแค่พวกที่ไม่เอาไหน ไม่นานนักก็คงจะถูกจับตัวออกมา สังหารอย่างไม่มีเหลือ แม้แต่ม่านแสง กระจกจำภาพที่เกี่ยวกับลู่ฝานนั้น ก็ถูกทำลายทิ้งจนหมด ผู้ที่รับรู้เรื่องราว ล้วนถูกกักขัง”

สายตาของเฟิงเทียนแฝงไปด้วยความดุดัน ชะงักไปชั่วครู่ ก็พูดต่อว่า: “ม่านแสงนี้ ก็ยังเป็นทางผู้ฝึกชั่วร้ายที่กล้าหาญ พยายามทุ่มเท อย่างสุดชีวิตกว่าจะได้ส่งมอบกลับมาให้”

ผู้อาวุโสซู่มั่นพยักหน้าและพูดว่า: “เมื่อเป็นเช่นนี้ ก็คงจะยุ่งยากแล้ว แล้วท่านคำนวณได้อย่างไรว่าเขาอยู่ที่นี่”

เฟิงเทียนยิ้มและพูดว่า: “ก็แค่เต๋าแห่งสวรรค์เท่านั้น แต่น่าเสียดายที่ ฉันไม่ค่อยจะเข้าใจ วิถีเต๋านี้มากเท่าไร ถ้าหากในตอนนั้นยายแก่เฉียนทำการคำนวณล่ะก็ จะต้องแม่นยำมากกว่านี้เป็นแน่”

ผู้อาวุโสซู่มั่นพยักหน้าและพูดว่า: “ใช่เลย คุณย่าเฉียนจากไปอย่างน่าอัศจรรย์ แต่หากหล่อนต้องการจะหายตัวไป ใครก็ตามหาหล่อนไม่เจอ”

เฟิงเทียนส่ายมือไปมาและพูดว่า: “ไม่พูดเรื่องเหล่านี้แล้ว ตัวคน เธอก็จะต้องตามหาต่อไป และก็ต้องดำเนินการเรื่องต่อไปด้วย ที่ฉันมาที่นี่ ก็เพื่อมาหาความสนุกสนานเท่านั้น มีชีวิตอยู่มานาน ก็รู้สึกว่าน่าเบื่อ หากว่าไม่หาความสนุกสนานบ้าง ก็ยิ่งจะน่าเบื่อหนักไปอีก ดูนี่นะ! ”

ขณะที่พูด เฟิงเทียนก็พลันหันหน้ากลับไปแล้วบ้วนเสมหะออกไปทางด้านหลัง ซึ่งได้บ้วนลงไปที่บนศีรษะของชายร่างกำยำนั้นอย่างแม่นยำเลย

ชายร่างกำยำนั้นรวมถึงพวกพ้องด้านข้างทั้งสี่คนก็หันหน้ากลับมาพร้อมกันทันที จากนั้นก็พากันถืออาวุธขึ้น

“อยากตายนักเหรอ! ”

เสียงตะโกนดังสนั่น แล้วทั้งห้าคนก็เดินมุ่งตรงเข้ามาหาเฟิงเทียนด้วยความโกรธแค้น

เฟิงเทียนหัวเราะฮ่าฮ่าและพูดว่า: “เธอลองดูไอ้หน้าโง่ห้าคนนี้สิ พวกเขาทำอย่างกับจะกินคนอย่างไรอย่างนั้น ฉันขอพนันเลยว่า พวกเขาไม่เคยกินคนมาก่อนอย่างแน่นอน”

คำพูดของเฟิงเทียน ยิ่งยั่วยุให้ชายร่างกำยำห้าคนนั้นโกรธหนักขึ้นไปอีก

ทันใดนั้น ทั้งห้าคนก็ถืออาวุธของตนเองขึ้นมา

เฟิงเทียนส่ายมือไปมาและพูดขึ้นว่า: “อย่าได้ฟันฉันเลย ฉันกลัวเจ็บ! ”

เมื่อพูดจบ ก็เตรียมที่จะหลบหลีก

ผู้อาวุโสซู่มั่นก็พลันดีดนิ้วเบา ๆ แล้วชายร่างกำยำทั้งห้าคนนั้นก็กระเด็นลอยไปไกล

ไม่มีใครเห็นว่าเกิดอะไรขึ้น รู้แต่เพียงว่าชายร่างกำยำทั้งห้าคนนั้นกระเด็นลอยไปไกล แล้วก็ร่วงตกกระแทกไปบนพื้นและหมดสติไป

ในโรงน้ำชา ทุกคนก็พากันตกตะลึง และมองไปที่เธอด้วยความน่าทึ่ง

เฟิงเทียนถอนหายใจและพูดว่า: “ไม่สนุกเลย ไม่สนุกเลยจริง ๆ ซู่มั่น เธอนี่มัน น่าเบื่อเสียจริง ไปกันเถอะ ไปกันเถอะ น่าเบื่อจริง ๆ เลย”

เมื่อโยนเหรียญทองม่วงไปแล้ว เฟิงเทียนก็เดินออกมาจากโรงน้ำชา ชะนีที่อยู่ด้านหลังก็โอบกอดไปที่ข้อเท้าของเฟิงเทียน และปีนป่ายขึ้นมาข้างบน

ผู้อาวุโสซู่มั่นเดินตามหลังเขาออกมา และพูดขึ้นว่า: “คุณชายเฟิง ไปพักอยู่ที่ในพระราชวังไม่ดีกว่าเหรอ จะได้เงียบสงบลงบ้าง”

เฟิงเทียนพูดว่า: “ในพระราชวังมีเรื่องน่าสนุกอะไรงั้นเหรอ? หากไม่มี ก็ไม่ไป! ”

ขณะที่พูด เฟิงเทียนก็พลันยื่นมือไปแย่งถังหูหลูมาจากเด็กน้อยที่เดินอยู่บนถนน

ทันใดนั้นเด็กน้อยก็ร้องไห้เสียงดัง เฟิงเทียนก็นั่งยองลงด้านหน้าของเด็กน้อยคนนั้น แล้วก็กินถังหูหลูที่อยู่ในมือพร้อมกับพูดขึ้นว่า: “ไอ้หยา ดูเธอร้องไห้หนักขนาดนี้เลยนะ มานี่มานี่ ฉันจะกินให้เธอดูเอง! ”

เส้นเอ็นบนหน้าผากของผู้อาวุโสซู่มั่นก็เริ่มผุดขึ้นมาแล้ว

“คุณชายเฟิง เรื่องที่น่าสนุกงั้นเหรอ มี! ”

เฟิงเทียนที่กำลังกินถังหูหลูอยู่นั้นก็หันมองไปยังผู้อาวุโสซู่มั่นและพูดขึ้นว่า: “พูดมาให้ฟังหน่อยสิ? ”