เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1822

เจ้าอ้วนจู้โมโหจนไขมันทั้งตัวสั่นเป็นจังหวะ

ร่างกายที่โดนปราณชี่ของลู่ฝานระเบิดจนเละเทะ ตอนนี้กำลังฟื้นฟูกลับมาใหม่ด้วยความเร็วที่สามารถมองเห็นด้วยตาเปล่า

มิน่าล่ะหนานกงสิงถึงบอกว่าเจ้าอ้วนนี่รับมือยาก แค่ไขมันที่ป้องกันและโจมตีได้ ก็สามารถทำให้เขาทำอะไรไม่ได้อย่างราบรื่นแล้ว

เจ้าอ้วนจู้พุ่งเข้ามาหาลู่ฝานอีกครั้ง จู่ๆ ไขมันทั้งตัวเกิดการเปลี่ยนแปลง เลือดเนื้อรวมตัวเป็นหนวดหมึกพันร่างกายลู่ฝานเอาไว้

กระบวนท่านี้แปลกประหลาด ลู่ฝานเพิ่งเคยเห็นครั้งแรก

เหมือนเลือดเนื้อเหล่านั้นมีชีวิต ยังคิดจะทะลุเกราะเกล็ดมังกรเข้ามาในตัวลู่ฝานเพื่อดูดพลังของเขา!

ถ้าเป็นคนอื่น เจอกระบวนท่าแบบนี้ ต้องหวาดกลัวมากอย่างแน่นอน ตื่นตระหนกจนอยากฟันหนวดหมึกที่รวมตัวจากเลือดเนื้อพวกนี้

แต่สำหรับลู่ฝาน แรงสังหารของกระบวนท่านี้น้อยจนน่าสงสาร

เพราะพลังทั้งหมดในตัวเขา เจ้าอ้วนไม่สามารถดูดไปได้

หนวดหมึกรัดลู่ฝานแน่นขึ้นเรื่อยๆ แต่เหมือนลู่ฝานไม่สะทกสะท้านเลย

จู่ๆ เจ้าอ้วนจู้อ้าปากกว้าง!

ปากของเขาเหมือนดอกเบญจมาศบานอย่างรวดเร็ว เลือดเนื้อที่เหมือนกลีบดอกไม้ผลิบานออกมา

ทั้งตัวขยายใหญ่ขึ้น เขาจะกลืนลู่ฝานลงท้องแล้ว!

“พลังอาหารอันโอชะ!”

ผู้ฝึกชั่วร้ายสองสามคนตะโกนเสียงดัง

นี่คือวิชาที่ทำให้เจ้าอ้วนจู้มีชื่อเสียง

เป็นวิชาที่ทุเรศและมีประสิทธิภาพที่สุดในบรรดาวิชาของผู้ฝึกชั่วร้าย ชื่อเรียกทั่วไปคือวิชากลืนกิน!

ยกระดับพลังโดยการกลืนกิน คนที่ฝึกวิชาแบบนี้ ไม่มีใครที่ไม่กลายเป็นคนจิตวิปริต

พวกเขาไม่มีความเป็นมนุษย์แล้ว กินทั้งคนทั้งสัตว์จนเป็นเรื่องปกติ ยิ่งไปกว่านั้นคือพวกเขากินแม้กระทั่งศพ

สิ่งที่สามารถยกระดับพลังได้ พวกเขากินได้ทั้งนั้น

เมื่อเป็นเช่นนี้ คนที่ฝึกวิชาประเภทนี้ ในช่วงแรกของการยกระดับพลังจะรวดเร็วมาก มีชื่อเสียงในบรรดาผู้ฝึกชั่วร้ายได้อย่างรวดเร็วด้วย!

ดูขนาดตัวและไขมันของเจ้าอ้วนจู้ ไม่รู้กินคนมาตั้งเท่าไรแล้ว

วิธีขยายร่างกายให้ใหญ่ในตอนนี้ เป็นวิธีกลืนมารซึ่งมีชื่อเสียงในวิชากลืนกิน

ถ้าโดนกลืนลงท้อง ถึงมีความสามารถมากมายขนาดไหน ก็โดนย่อยจนหมดเกลี้ยง

ลู่ฝานเห็นปากกว้างของเจ้าอ้วนจู้ใกล้มาถึงตรงหน้าแล้ว เขายิ้มบางๆ

สวบ!

เสียงกระบี่ออกจากฝักดังขึ้น ไม่มีใครเห็นว่าลู่ฝานเคลื่อนไหวยังไง รอยแผลจากกระบี่นับไม่ถ้วนปรากฏขึ้นบนตัวเจ้าอ้วนจู้

เลือดสาดกระจาย เลือดเนื้อมากมายหล่นลงบนพื้นเหมือนฝน

เจ้าอ้วนจู้โดนกระบวนท่าที่มองไม่เห็นโจมตีจนถอยหนีอย่างตื่นตระหนก

หนวดหมึกที่เขามัดลู่ฝานเอาไว้แตกออกเป็นชิ้นๆ

“เกิดอะไรขึ้น”

“เขาใช้วิชาอะไร”

หัวหน้าสำนักลี่กับหัวหน้าสำนักขุยจ้องตัวลู่ฝาน

แม้แต่พวกเขายังไม่รู้ว่าลู่ฝานทำได้ยังไง

เจ้าอ้วนจู้รีบเก็บเลือดเนื้อบนตัว ถอยไปด้านหลังไม่หยุด

ตอนนี้สีหน้าเขาเปลี่ยนไปแล้ว เหมือนตกใจจนไขมันทั้งตัวถึงกับซีดเผือด

เพราะเขาสัมผัสได้อย่างชัดเจน กระบวนท่าที่ลู่ฝานใช้โจมตีเขา ไม่ใช่ออร่าปีศาจ ปราณชี่หรือวิชา แต่เป็นการโจมตีที่มาจากวิญญาณ!

ตอนนี้เจ้าอ้วนจู้ปวดหัวจนจะระเบิดแล้ว

ใช่แล้ว ลู่ฝานใช้การโจมตีวิญญาณ

เขาเดาว่าผู้ฝึกชั่วร้ายที่ฝึกแต่ร่างกาย วิทยายุทธด้านวิญญาณคงไม่เก่งกาจเท่าไร แค่เขาใช้การโจมตีวิญญาณ ต้องชนะอย่างแน่นอน