เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1823

ไขมันโดนเปลวไฟแผดเผาจนหมด อาทิตย์ลุกโชนแผดเผาเลือดเนื้อที่มีกลิ่นศพแบบนี้ มีประสิทธิภาพอย่างเห็นได้ชัด

ผู้ฝึกชั่วร้ายที่อยู่รอบๆ มองลู่ฝานด้วยสายตาที่เหมือนมองคนบ้า

แม้แต่หนานกงสิงก็ไม่ต่างกัน!

แม้เขารู้ว่าลู่ฝานพลานุภาพแข็งแกร่ง เก่งกาจมาก แต่คิดไม่ถึงจริงๆ ว่าลู่ฝานจะเอาชนะเจ้าอ้วนจู้ได้ อีกทั้งยังฆ่าเจ้าอ้วนจู้ต่อหน้าทุกคนด้วย

การกระทำเช่นนี้เรียกได้ว่าบ้าคลั่ง

แม้คนที่ไม่ค่อยเข้าใจเกี่ยวกับผู้ฝึกชั่วร้ายเท่าไร ยังรู้ว่านอกจากราชาปีศาจที่เป็นหัวหน้าของพวกผู้ฝึกชั่วร้ายแล้ว ถ้าคนอื่นฆ่าหัวหน้าสำนักของผู้ฝึกชั่วร้ายตาย จะเจอกับการแก้แค้นอย่างสาหัส

ไม่ต้องพูดถึงการฆ่าต่อหน้าต่อตาทุกคนโดยไร้เยื่อใยแบบนี้!

หนานกงสิงกำลังคิดว่าควรหนีตอนนี้ดีหรือเปล่า!

ตัวของลู่ฝานหดเล็กลงจนเป็นเหมือนเดิม ยื่นมือไปดึงกระบี่หนักไร้คมของตัวเองขึ้นมา

ลู่ฝานหันมามองหัวหน้าสำนักลี่กับหัวหน้าสำนักขุยแล้วพูดว่า “ทำไม พวกนายอยากสู้กับฉันเหมือนกันเหรอ”

หัวหน้าสำนักทั้งสองคนถอยไปด้านหลัง เหมือนพวกเขาตกใจกับพลานุภาพของลู่ฝานแล้ว

หรือจะพูดว่าพวกเขาไม่ต้องการสู้กับคนบ้าแบบนี้ โดยเฉพาะคนบ้าที่เพิ่งฆ่าหัวหน้าสำนักอย่างไม่คิดชีวิตไปเมื่อกี้

“ทุกคนปิดกั้นที่นี่ไว้!”

หัวหน้าสำนักลี่ตะโกนออกมาทันที

ตอนนี้ผู้ฝึกชั่วร้ายคนอื่นที่อยู่ที่นี่เพิ่งตั้งสติได้ รีบวางค่ายกลปิดตายที่นี่อย่างรวดเร็ว

ลู่ฝานมองพวกเขาอย่างไม่เข้าใจ “พวกนายกลัวฉันหนีเหรอ”

หัวหน้าสำนักลี่กับหัวหน้าสำนักขุยยืนด้วยกัน ออร่าปีศาจบนตัวรวมตัวเป็นเกราะป้องกันปกคลุมตัว

หัวหน้าสำนักขุยพูดว่า “ไอ้หนุ่ม นายตายแน่ๆ ฆ่าหัวหน้าสำนัก นายต้องตายอย่างอนาถ อีกเดี๋ยวผู้อาวุโสจะมาแล้ว ฉันยินดีดูจุดจบของนายด้วยความเต็มใจ”

ตอนนี้หนานกงสิงลุกขึ้นยืน พยายามส่งสัญญาณมือให้ลู่ฝานสุดชีวิต เหมือนบอกให้ลู่ฝานรีบไป ไม่ต้องสนใจเขา

ลู่ฝานมองหนานกงสิงอย่างเฉยเมยแล้วส่ายหน้าพูดว่า “งั้นเหรอ งั้นฉันอยากเห็นจริงๆ ว่าจุดจบฉันจะเป็นไง!”

ลู่ฝานเดินกลับมานั่งที่ตัวเอง หยิบอาหารข้างๆ ขึ้นมาดื่มกินต่อ ดูใจเย็นเป็นอย่างมาก

หัวหน้าสำนักลี่พูดอย่างเย็นชาว่า “ไม่รู้ที่เป็นที่ตาย”

หัวหน้าสำนักขุยพูดเสียงเบาว่า “เราจับเขาก่อนดีไหม”

หัวหน้าสำนักลี่หนังตากระตุก “นายไปเองสิ ฉันไม่ไปด้วยหรอก”

หัวหน้าสำนักขุยพูดอะไรไม่ออก ทั้งคู่ยืนหลังตรงอยู่ด้านข้าง

ผู้ฝึกชั่วร้ายทุกคนจ้องหน้าลู่ฝาน เหมือนบนหน้ามีอะไรพิเศษน่ามองอย่างไรอย่างนั้น

หนานกงสิงหางตากระตุก ส่งกระแสจิตพูดเบาๆ ว่า “สหายลู่ฝาน ไม่หนีจริงเหรอ อีกเดี๋ยวจะไม่ทันเอานะ”

ลู่ฝานตอบกลับด้วยรอยยิ้ม “หนีแล้วมีประโยชน์อะไร วางใจเถอะ ฉันมีเหตุผลของตัวเอง มาดื่มเหล้า กินอาหารกันดีกว่า!”

หนานกงสิงดื่มอะไรไม่ลงแล้ว แต่ลู่ฝานกลับกินอย่างมีความสุขมาก

ทุกคนมองเขากินอาหาร ลู่ฝานไม่รีบร้อน ดูมีความสุขเป็นอย่างมาก

จู่ๆ มีแสงสีดำแวบมาด้านหน้า เงาใครบางคนมาถึงในสวนหลังบ้าน

“ใครมาฆ่าแกงกันที่นี่!”

เสียงดังชัดเจน แววตาดุดัน คนที่มาคือผู้หญิงที่ดูมีอายุมาก

หัวหน้าสำนักลี่กับหัวหน้าสำนักขุยรีบเดินไปหาคนคนนี้ ชี้ลู่ฝานแล้วพูดว่า “เขา ไอ้เด็กคนนี้แหละ เขาเพิ่งฆ่าจู้หาวหัวหน้าสำนักย่อยที่ 15 ไอ้เด็กคนนี้โหดเหี้ยม ผู้อาวุโสโปรดจัดการเขาด้วย!”

“ใช่ คนคนนี้ทำร้ายหัวหน้า ผู้อาวุโสได้โปรดลงโทษอย่างเด็ดขาดด้วย!”

พวกผู้ฝึกชั่วร้ายที่อยู่รอบๆ ตะโกนเสียงดัง

“เราเป็นพยานได้!”