เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1838

ฮ่วนเย่ว์แข็งทื่อ ยังไงเธอก็คาดไม่ถึงเลยว่า คนที่ช่วยชีวิตของเธอราวกับอาวุธวิเศษที่ตกลงมาจากฟ้า จะเป็นลู่ฝาน!

“นายมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?”

หลังจากอดกลั้นอยู่นาน ประโยคแรกของฮ่วนเย่ว์ ก็คือคำถามที่ลู่ฝานไม่สะดวกที่จะตอบ

ลู่ฝานหยักไหล่พูดว่า: “ผ่านพบความอยุติธรรมต้องควักดาบออกมาช่วยเหลือ ทำไม เธอไม่ต้องการความช่วยจากฉันเหรอ?”

ฮ่วนเย่ว์กัดฟันพูดว่า: “ต้องการ ต้องการอยู่แล้ว”

ลู่ฝานพยักหน้าพูดว่า: “แค่นี้ก็พอแล้ว!”

ขณะที่พูดไปด้วย ลู่ฝานก็กวักมือไปด้วย และหนานกงสื่อที่อยู่ไม่ไกลก็ถูกเขาดูดกลับไป

มือรวมลมแรง หนานกงสื่อถูกพายุทอร์นาโดสีน้ำเงินพากลับมาในทันที และตกลงมาตรงหน้าของลู่ฝาน

หนานกงสื่อในเวลานี้ดูไปแล้วน่าสมเพชจริงๆ ไม่ใช่มนุษย์เลยชัดๆ

ลู่ฝานมองเขาแวบหนึ่ง และพูดว่า: “ทำอะไรไม่ทำ ทำเรื่องฉุดผู้หญิง ไม่มีใครหนีพ้นผลของกรรมชั่วของตนได้!”

ไม่นึกเลยว่าในเวลานี้หนานกงสื่อจะหัวเราะขึ้นมา และพูดว่า: “ไอ้หนู ทำเรื่องฮีโร่ช่วยชีวิตคนสวยเหมือนคนอื่นเขา! ฉันจะบอกแกให้ แกมีเรื่องกับคนที่ไม่ควรมีเรื่องด้วย แกจะ…….”

ลู่ฝานไม่อยากฟังเขาพูดไร้สาระ ควักมือเปลวไฟก็ขว้างใส่ตัวของเขาโดยตรง

เปลวไฟเก้าสีทำให้เขากลืนคำที่เหลือกลับเข้าไปในท้องทันที

เบิกตาทั้งสองกว้าง ก่อนที่หนานกงสื่อจะตาย ยังจ้องมองลู่ฝาน ดูเหมือนอยากจะตำหนิลู่ฝาน ทำไมไม่ปล่อยให้เขาพูดจบ!

สมัยนี้ พูดให้จบยากขนาดนั้นเลยเหรอ?

ในพริบตาเดียว หนานกงสื่อถูกเผาจนไหม้หมดจด ไม่เหลือกระดูกแม้แต่ชิ้นเดียว

ตบไหล่ของเจ้าดำ ลู่ฝานพูดว่า: “ที่เหลือก็จัดการซะ!”

เจ้าดำกลอกตาและบินไปหาผู้คุมกันหลายคน แผดเผาทีละคนให้หมดเกลี้ยง

จากนั้น ลู่ฝานก็ประคองฮ่วนเย่ว์ขึ้นมาแล้วพูดว่า: “ครั้งนี้เธอเป็นหนี้ฉันใช่มั้ย ฉันยังจำได้ ตอนที่เราเจอกันครั้งแรก เธอช่วยชีวิตฉันไว้ครั้งหนึ่ง ตอนนี้พวกเราก็สลับผลัดเปลี่ยนกัน”

ฮ่วนเย่ว์ฟื้นตัวจากอาการตกใจได้อย่างยากลำบาก หันหน้ามองไปรอบๆแล้วพูดว่า: “ลู่ฝาน นายไม่ควรฆ่าพวกเขา นายก่อเรื่องใหญ่แล้ว รีบไปกับฉันเถอะ!”

ลู่ฝานคิดว่ามันตลกดี และพูดอย่างใจเย็นว่า: “เรื่องใหญ่เหรอ? เรื่องใหญ่อะไร? ทำไมฉันมองไม่ออกเลย”

ฮ่วนเย่ว์พูดอย่างกระวนกระวาย: “นายฆ่าคนเลยนะ นายรู้มั้ย นายฆ่าองค์ชายเก้าแห่งประเทศฉิงเทียน คนอย่างนี้จะไม่มีของหยกแห่งชีวิตได้อย่างไร เร็วเข้า ทั้งประเทศฉิงเทียนจะต้องออกมาหมายจับนาย”

จากนั้น ฮ่วนเย่ว์ก็จับมือของลู่ฝานกำลังจะวิ่งออกไป

แต่เธอก็ตระหนักในวินาทีต่อมาว่า เธอไม่สามารถดึงลู่ฝานได้ด้วยซ้ำ

ลู่ฝานก็ยืนอยู่ที่นั่น ราวกับภูเขาลูกใหญ่

ฮ่วนเย่ว์ตบไหล่ของลู่ฝานและพูดว่า: “นายทำอะไรของนายเนี่ย ยังไม่รีบไปอีก รนหาที่ตาย พูดกับนายแล้ว นายไม่เชื่อ สมองของนายมีปัญหาเหรอ!”

มุมปากของลู่ฝานมีรอยยิ้มและพูดว่า: “สบายใจได้ ไม่เป็นไรหรอก ให้พวกเขามา มาเท่าไหร่ฉันก็ไม่กลัว”

ฮ่วนเย่ว์ได้ยินความมั่นใจอย่างหาที่เปรียบมิได้ในคำพูดของลู่ฝาน

เธอมองไปที่ลู่ฝานด้วยความสงสัยแล้วพูดว่า: “นายเหมือนจะไม่กลัวประเทศฉิงเทียนออกมาหมายจับนายเลย นายโดนออกหมายจับแล้วใช่มั้ย”

ลู่ฝานพูดด้วยรอยยิ้ม: “ถูกออกหมายจับแล้ว แต่ไม่ใช่ประเทศฉิงเทียน เธอสบายใจได้ ตราบใดที่อยู่กับฉัน รับรองว่าเธอไม่เป็นไร ฉันพูดแบบนี้กับเธอนะ ฉันมีความสัมพันธ์ที่ดีมากกับเจ้าชายแห่งประเทศฉิงเทียน”

ฮ่วนเย่ว์ถึงได้พยักหน้าอย่างตระหนักและพูดว่า: “อ้อ ที่แท้มีเส้นสายนี่เอง แต่นายฆ่าน้องชายของเขาเลยนะ เขาจะไม่มีเรื่องกับนายเหรอ?”

ลู่ฝานพูดด้วยรอยยิ้ม: “เขาจะดีใจด้วยซ้ำ จะบอกเธออีกนะ ฉันเคยเจอกับเจ้าเมืองของประเทศฉิงเทียน และความสัมพันธ์ก็ค่อนข้างดี!”